เราเป็นอีกคนที่มีความรักที่เกิดในโลกของออนไลน์ .....
****เรื่องนี้ยาวหน่อยนะคะ***
แต่ก่อนเราเองก้อไม่เคยเชื่อนะว่ามีจริง จนได้เจอกับตัวเอง!!!!
ตอนนั้นเราอายุ21ย่าง22 ก้อใช้ชีวิตปกติ ทำงาน กลับบ้าน เล่นโทร์ศัพท์ และก้อเหมือนคนอื่นทั่วๆไปผิดหวังกับความรักจนชิน เรยได้แต่เล่นเฟส ไลน์ และโปรแกรมอื่นๆไปวันๆ จนเราได้มาเล่น บีทอก เพราะเพื่อนแนะนำมา เราเล่นได้สักระยะ ก้อมีเพื่อนในบีทอกเยอะ เยอะมาก มีคนทักมาทุกวัน ตอบทุกวันเพราะคิดแค่ว่าหาเพื่อนคุยจะได้ไม่เหงา แต่เพื่อนเคยบอกว่าบีทอกจะค้นหาเจอเฉพาะคนที่เล่นในระยะที่ไม่ไกลเรามากเกินไป อันนี้ไม่รู้ว่าจริงมั้ย วันนึงเรากำลังเม้าท์มอยกับเพื่อนอยุ่ก้อมีคนแอดมา เป็นผู้ชายเท่าที่ดูจากโปรไฟร์นะเราคิดว่าน่าจะเป็นเกย์ ตัวขาว หน้าหวาน ใส่ผ้าปิดจมูก เราก้อรับไว้เป็นเพื่อนในบีทอก วันที่9 พ.ค.57 เรามีโอกาสได้คุยกัน เท่าที่คุยเราว่าเค้าน่ารักนะ เป็นกันเองไม่หยิ่ง คุยสนุก พูดตลกดี เรา2คนสนิทกันภายในวันเดียว เราคุยกันหลายๆเรื่องจนดึก แร้วต่างคนก้อต่างจะนอน โอเคเราก้อไม่ได้คุยอะไรต่อ ออกจากบีทอก แต่พอเค้าออฟไลน์ไปเรารู้สึกแปลกๆนะ คือแบบหวั่นๆ หวิวๆในใจ สับสน แร้วก้อนึกถึงเค้าตลอดจน เราไม่หลับ แร้ววันที่ 10 พ.ค. 57 เราเรยตัดสินใจบอกว่าเราชอบเค้า (เป็นใงล่ะบอกชอบผู้ชาย5555) ถามว่ากลัวมั้ย กลัวนะ กลัวถูกปฏิเสธ กลัวผิดหวังอีก พอบอกเค้าไปเราก้อร้องไห้ออกมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่คำตอบที่ได้คือ เค้าบอกว่าลองดูมั๊ยล่ะ ซัก3เดือน ถ้าไม่ใช่ก้อคือจบ เราก้อโอเคดีใจมาก หลังจากนั้นเราก้อคุยกันมาเรื่อยๆ เราก้อมีอะไรเซอร์ไพรเค้าบ้าง จนครบ3เดือนเราเรยถามเค้าว่าเอาใงต่อดี คิดว่าใช่มั้ย คำตอบที่ได้คือเค้าบอกเค้ารักเราแร้ว ****เค้าบอกว่า กูรักไปแร้ว ^---------^ จนวันนึงเรานัดเจอกัน เค้าเทคแคร์เราดีทุกอย่าง ดูแลทุกเรื่อง พาไปกินข้าว ดูหนัง เล่นเกมส์ เราทำด้วยกันทุกเรื่อง เค้ากล้าจับมือเราเดิน กอดคอเรา แบบไม่อายใครทั้งที่เราไม่ได้สวยเรย เราก้อคบกันแบบคู่รักคนอื่นๆมาเรื่อยๆจนมีครั้งนึงที่เราทะเลาะกันหนักมาก จนเราคิดว่าเราน่าจะพอได้แร้ว เราเรยตัดสินใจปิดเฟส ปิดไลน์ เปลี่ยนเบอร์ ไม่ติดต่อ เวลาผ่านไปกี่วันเราก้อจำไม่ได้อยู่ๆเค้าก้อมายืนอยู่หน้าที่ทำงานเรา ***ลืมบอกไปว่าเค้าอยุ่พัทยา เราอยุ่นครพนม*** เราตกใจนะ แต่คือตอนนั้นเราไม่พร้อมที่จะคุย เรากลัวไปทุกเรื่อง เอาแต่แอบแร้วร้องไห้ เค้าก้อพยายามขอให้พี่สาวเราช่วยเรียกให้มาคุยนะ จนพ่อแม่เราแวะเข้ามาหา เราเรยออกมาหาพ่อกับแม่ คือตอนนั้นล่ะที่เค้าเดินเข้ามาแร้วนั่งลงตรงข้างหน้าจับมือเราแร้วบอกว่า**เราคุยกันหน่อยได้ไหม พ่อเรยบอกไห้เราไปคุยเราเดินตามออกมาข้างนอก เปิดใจคุย จนสุดท้ายเรากลับมาคืนดีกัน เค้าบอกว่าจริงๆเค้าแค่จะมาเลิกให้มันจบๆ แต่มีอย่างนึงที่ทำไห้เราซึ้งกว่าการกลับมาคบกันคือ **เค้าไม่รู้ว่าบ้านเราอยุ่ไหน ไม่รุ้ว่าเราทำงานที่ไหน ไม่รู้ว่าต้องมายังใง แต่เค้าพยายามตามมาหาเราจนเจอ เค้าบอกสังเกตุจากรูปที่เราเคยถ่ายลงเฟสแร้วก้อถามมาเรื่อยๆจนเจอ ระยะทาง800กว่า กิโล ที่เค้านั่งรถมา หลังจากนั้นเราเรยตัดสินใจมาใช้ชีวิตกับเค้าที่ พัทยา เราเริ่มหางานทำ เค้าก้อทำงานเกี่ยวกับทัว เราใช้ชีวิตด้วยกัน มีทะเลาะบ้าง ยิ้มบ้าง ร้องไห้ หัวเราะบ้างเราก้อผ่านมาได้ แต่มีอีกครั้งกับการทะเลาะกันรุนแรงเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้หนักหน่อยเพราะเค้าไล่เราออกจากชีวิต เค้าไล่เรากลับบ้าน ถามว่าครั้งนี้ใครผิด เรานะที่ผิด ผิดที่คิดไม่รอบคอบ ผิดที่คิดน้อยไป แต่คือตอนนั้นมันกลางคืนเราจะกล้าออกไปไหนเราไม่รู้จักใคร เรากลัว จนตอนเช้าเค้าไปทำงานเราเรยเก็บกระเป๋ากลับบ้าน เรานั่งรถจากพัทยามากรุงเทพ นั่งรถจากกรุงเทพกลับนครพนม ตอนที่เรานั่งรถกลับเค้าโทรหาเราตลอด เราสับสนไปหมด เค้าก้อส่งข้อความมา มีทั้งด่าเราบ้าง ขอโทษบ้าง ขอร้องบ้าง แต่ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกจริงๆ พอเรากลับถึงบ้านเราไม่คุยกับใคร ไม่ทำอะไรเรย เอาแต่แอบส่องเฟสเค้า จนเวลาผ่านไปหลายวัน เราเรยติดต่อกันเคลียกันคุยกันอีกครั้ง พอเข้าใจกันเราเรยจะกลับไปแต่รอบนี้พ่อเราไม่ยอมไห้กลับ พ่อบอกกูไม่อยากเห็นร้องไห้อีก เราก้อพยายามให้แม่คุยช่วยจนพ่อเริ่มใจอ่อน มีวันนึงเราแอบได้ยินแกคุยกันว่า ***มันคงรักกันจริงๆล่ะเพราะมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เลิกมันคือเลิกแต่นี่มันเหมือนจะตาย พอหลังจากวันนั้นพ่อเรยบอกว่าถ้าอยากกลับไปก้อให้มาสู่ขอให้เรียบร้อย เราก้อบอกเค้าๆก้อมาตามพ่อบอกทั้งๆที่กลัวเค้าขับรถจากพัทยามาหาเราที่นครพนม เค้ามาขอเรากับพ่อแต่ไม่ได้มากับญาติผู้ใหญ่ มาแค่ตัวเค้าคนเดียว แร้วก้อมีเพื่อนมาด้วย2คน เค้ามาขอเรา มาเปิดใจคุยกับพ่อ เราเองก้อไม่รู้หรอกว่าเค้าคุยอะไรกันมั่ง รู้อีกทีก้อตอนที่พ่อใจอ่อนรับเค้าเป็นลูกเขยแร้ว พ่อแม่ก้อผูกข้อมือไห้เรา2คน แร้วเค้าก้อกลับพัทยา แร้วเราก้อตามมาทีหลัง หลังจากทะเลาะกัน2ครั้ง มันทำไห้เรารักกันมากขึ้น ทะเลาะกันมั่ง แต่ก้อประคองมาได้ทุกครั้ง มีไปพักผ่อนต่างจังหวัดบ้าง หาอะไรกินของดีๆบ้าง พอมาคิดๆดูเราว่าเราเลือกคนไม่ผิดนะจากที่ผ่านมาที่เราเจออุปสรรคต่างๆมา โลกนี้มีคนมากมายหลายพันล้านคนนะ แต่เรามารู้สึกดีกับแค่คนๆเดียวเราว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เราว่ามันถูกกำหนดมาแบบนี้มากกว่าหรือจะบอกว่าพรมลิขิตก้อได้ ส่วนเรื่องนอกใจเรามั่นใจนะว่าเค้าจะไม่มีวันนอกใจเรา เราให้ความซื่อสัตย์ไปเค้าก้อให้ความซื่อสัตย์เรามา เราว่ามันลงตัวแร้วอ่ะ จากระยะเวลาทดลองใจ3เดือน จนตอนนี้2ปีกว่าแร้ว ความรักที่สมบูรณ์แบบอ่ะนะ ไม่ใช่รักที่มีแต่ความสุขรึความรักที่สุขสบายหรอก แต่เป็นรักที่ผ่านอุปสรรคต่างๆมาได้อดมาด้วยกันอิ่มมาด้วยกัน ผ่านอะไรหลายๆอย่างด้วยกันและยังจับมือกันแน่น ผู้ชายอะเค้ามีโอกาสนอกใจเราทุกวัน ตลอดเวลาล่ะ แต่มันอยู่ที่ว่าเค้าเลือกที่จะทำมั๊ย แค่นั้นเอง สรุปนะรักแท้ในโลกออนไลน์อะมีจริง แต่ไม่สนับสนุนไห้หานะเพราะอาจจะเจอยากกกกก และจงเลือกคนรักที่ความดี ไม่ใช่หน้าตาดี *****จบค่ะจบ!!!!
คุณคิดยังไงกับเรื่อง รักในโลกออนไลน์???? ****เรื่องเล่า
****เรื่องนี้ยาวหน่อยนะคะ***
แต่ก่อนเราเองก้อไม่เคยเชื่อนะว่ามีจริง จนได้เจอกับตัวเอง!!!!
ตอนนั้นเราอายุ21ย่าง22 ก้อใช้ชีวิตปกติ ทำงาน กลับบ้าน เล่นโทร์ศัพท์ และก้อเหมือนคนอื่นทั่วๆไปผิดหวังกับความรักจนชิน เรยได้แต่เล่นเฟส ไลน์ และโปรแกรมอื่นๆไปวันๆ จนเราได้มาเล่น บีทอก เพราะเพื่อนแนะนำมา เราเล่นได้สักระยะ ก้อมีเพื่อนในบีทอกเยอะ เยอะมาก มีคนทักมาทุกวัน ตอบทุกวันเพราะคิดแค่ว่าหาเพื่อนคุยจะได้ไม่เหงา แต่เพื่อนเคยบอกว่าบีทอกจะค้นหาเจอเฉพาะคนที่เล่นในระยะที่ไม่ไกลเรามากเกินไป อันนี้ไม่รู้ว่าจริงมั้ย วันนึงเรากำลังเม้าท์มอยกับเพื่อนอยุ่ก้อมีคนแอดมา เป็นผู้ชายเท่าที่ดูจากโปรไฟร์นะเราคิดว่าน่าจะเป็นเกย์ ตัวขาว หน้าหวาน ใส่ผ้าปิดจมูก เราก้อรับไว้เป็นเพื่อนในบีทอก วันที่9 พ.ค.57 เรามีโอกาสได้คุยกัน เท่าที่คุยเราว่าเค้าน่ารักนะ เป็นกันเองไม่หยิ่ง คุยสนุก พูดตลกดี เรา2คนสนิทกันภายในวันเดียว เราคุยกันหลายๆเรื่องจนดึก แร้วต่างคนก้อต่างจะนอน โอเคเราก้อไม่ได้คุยอะไรต่อ ออกจากบีทอก แต่พอเค้าออฟไลน์ไปเรารู้สึกแปลกๆนะ คือแบบหวั่นๆ หวิวๆในใจ สับสน แร้วก้อนึกถึงเค้าตลอดจน เราไม่หลับ แร้ววันที่ 10 พ.ค. 57 เราเรยตัดสินใจบอกว่าเราชอบเค้า (เป็นใงล่ะบอกชอบผู้ชาย5555) ถามว่ากลัวมั้ย กลัวนะ กลัวถูกปฏิเสธ กลัวผิดหวังอีก พอบอกเค้าไปเราก้อร้องไห้ออกมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่คำตอบที่ได้คือ เค้าบอกว่าลองดูมั๊ยล่ะ ซัก3เดือน ถ้าไม่ใช่ก้อคือจบ เราก้อโอเคดีใจมาก หลังจากนั้นเราก้อคุยกันมาเรื่อยๆ เราก้อมีอะไรเซอร์ไพรเค้าบ้าง จนครบ3เดือนเราเรยถามเค้าว่าเอาใงต่อดี คิดว่าใช่มั้ย คำตอบที่ได้คือเค้าบอกเค้ารักเราแร้ว ****เค้าบอกว่า กูรักไปแร้ว ^---------^ จนวันนึงเรานัดเจอกัน เค้าเทคแคร์เราดีทุกอย่าง ดูแลทุกเรื่อง พาไปกินข้าว ดูหนัง เล่นเกมส์ เราทำด้วยกันทุกเรื่อง เค้ากล้าจับมือเราเดิน กอดคอเรา แบบไม่อายใครทั้งที่เราไม่ได้สวยเรย เราก้อคบกันแบบคู่รักคนอื่นๆมาเรื่อยๆจนมีครั้งนึงที่เราทะเลาะกันหนักมาก จนเราคิดว่าเราน่าจะพอได้แร้ว เราเรยตัดสินใจปิดเฟส ปิดไลน์ เปลี่ยนเบอร์ ไม่ติดต่อ เวลาผ่านไปกี่วันเราก้อจำไม่ได้อยู่ๆเค้าก้อมายืนอยู่หน้าที่ทำงานเรา ***ลืมบอกไปว่าเค้าอยุ่พัทยา เราอยุ่นครพนม*** เราตกใจนะ แต่คือตอนนั้นเราไม่พร้อมที่จะคุย เรากลัวไปทุกเรื่อง เอาแต่แอบแร้วร้องไห้ เค้าก้อพยายามขอให้พี่สาวเราช่วยเรียกให้มาคุยนะ จนพ่อแม่เราแวะเข้ามาหา เราเรยออกมาหาพ่อกับแม่ คือตอนนั้นล่ะที่เค้าเดินเข้ามาแร้วนั่งลงตรงข้างหน้าจับมือเราแร้วบอกว่า**เราคุยกันหน่อยได้ไหม พ่อเรยบอกไห้เราไปคุยเราเดินตามออกมาข้างนอก เปิดใจคุย จนสุดท้ายเรากลับมาคืนดีกัน เค้าบอกว่าจริงๆเค้าแค่จะมาเลิกให้มันจบๆ แต่มีอย่างนึงที่ทำไห้เราซึ้งกว่าการกลับมาคบกันคือ **เค้าไม่รู้ว่าบ้านเราอยุ่ไหน ไม่รุ้ว่าเราทำงานที่ไหน ไม่รู้ว่าต้องมายังใง แต่เค้าพยายามตามมาหาเราจนเจอ เค้าบอกสังเกตุจากรูปที่เราเคยถ่ายลงเฟสแร้วก้อถามมาเรื่อยๆจนเจอ ระยะทาง800กว่า กิโล ที่เค้านั่งรถมา หลังจากนั้นเราเรยตัดสินใจมาใช้ชีวิตกับเค้าที่ พัทยา เราเริ่มหางานทำ เค้าก้อทำงานเกี่ยวกับทัว เราใช้ชีวิตด้วยกัน มีทะเลาะบ้าง ยิ้มบ้าง ร้องไห้ หัวเราะบ้างเราก้อผ่านมาได้ แต่มีอีกครั้งกับการทะเลาะกันรุนแรงเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้หนักหน่อยเพราะเค้าไล่เราออกจากชีวิต เค้าไล่เรากลับบ้าน ถามว่าครั้งนี้ใครผิด เรานะที่ผิด ผิดที่คิดไม่รอบคอบ ผิดที่คิดน้อยไป แต่คือตอนนั้นมันกลางคืนเราจะกล้าออกไปไหนเราไม่รู้จักใคร เรากลัว จนตอนเช้าเค้าไปทำงานเราเรยเก็บกระเป๋ากลับบ้าน เรานั่งรถจากพัทยามากรุงเทพ นั่งรถจากกรุงเทพกลับนครพนม ตอนที่เรานั่งรถกลับเค้าโทรหาเราตลอด เราสับสนไปหมด เค้าก้อส่งข้อความมา มีทั้งด่าเราบ้าง ขอโทษบ้าง ขอร้องบ้าง แต่ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกจริงๆ พอเรากลับถึงบ้านเราไม่คุยกับใคร ไม่ทำอะไรเรย เอาแต่แอบส่องเฟสเค้า จนเวลาผ่านไปหลายวัน เราเรยติดต่อกันเคลียกันคุยกันอีกครั้ง พอเข้าใจกันเราเรยจะกลับไปแต่รอบนี้พ่อเราไม่ยอมไห้กลับ พ่อบอกกูไม่อยากเห็นร้องไห้อีก เราก้อพยายามให้แม่คุยช่วยจนพ่อเริ่มใจอ่อน มีวันนึงเราแอบได้ยินแกคุยกันว่า ***มันคงรักกันจริงๆล่ะเพราะมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เลิกมันคือเลิกแต่นี่มันเหมือนจะตาย พอหลังจากวันนั้นพ่อเรยบอกว่าถ้าอยากกลับไปก้อให้มาสู่ขอให้เรียบร้อย เราก้อบอกเค้าๆก้อมาตามพ่อบอกทั้งๆที่กลัวเค้าขับรถจากพัทยามาหาเราที่นครพนม เค้ามาขอเรากับพ่อแต่ไม่ได้มากับญาติผู้ใหญ่ มาแค่ตัวเค้าคนเดียว แร้วก้อมีเพื่อนมาด้วย2คน เค้ามาขอเรา มาเปิดใจคุยกับพ่อ เราเองก้อไม่รู้หรอกว่าเค้าคุยอะไรกันมั่ง รู้อีกทีก้อตอนที่พ่อใจอ่อนรับเค้าเป็นลูกเขยแร้ว พ่อแม่ก้อผูกข้อมือไห้เรา2คน แร้วเค้าก้อกลับพัทยา แร้วเราก้อตามมาทีหลัง หลังจากทะเลาะกัน2ครั้ง มันทำไห้เรารักกันมากขึ้น ทะเลาะกันมั่ง แต่ก้อประคองมาได้ทุกครั้ง มีไปพักผ่อนต่างจังหวัดบ้าง หาอะไรกินของดีๆบ้าง พอมาคิดๆดูเราว่าเราเลือกคนไม่ผิดนะจากที่ผ่านมาที่เราเจออุปสรรคต่างๆมา โลกนี้มีคนมากมายหลายพันล้านคนนะ แต่เรามารู้สึกดีกับแค่คนๆเดียวเราว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เราว่ามันถูกกำหนดมาแบบนี้มากกว่าหรือจะบอกว่าพรมลิขิตก้อได้ ส่วนเรื่องนอกใจเรามั่นใจนะว่าเค้าจะไม่มีวันนอกใจเรา เราให้ความซื่อสัตย์ไปเค้าก้อให้ความซื่อสัตย์เรามา เราว่ามันลงตัวแร้วอ่ะ จากระยะเวลาทดลองใจ3เดือน จนตอนนี้2ปีกว่าแร้ว ความรักที่สมบูรณ์แบบอ่ะนะ ไม่ใช่รักที่มีแต่ความสุขรึความรักที่สุขสบายหรอก แต่เป็นรักที่ผ่านอุปสรรคต่างๆมาได้อดมาด้วยกันอิ่มมาด้วยกัน ผ่านอะไรหลายๆอย่างด้วยกันและยังจับมือกันแน่น ผู้ชายอะเค้ามีโอกาสนอกใจเราทุกวัน ตลอดเวลาล่ะ แต่มันอยู่ที่ว่าเค้าเลือกที่จะทำมั๊ย แค่นั้นเอง สรุปนะรักแท้ในโลกออนไลน์อะมีจริง แต่ไม่สนับสนุนไห้หานะเพราะอาจจะเจอยากกกกก และจงเลือกคนรักที่ความดี ไม่ใช่หน้าตาดี *****จบค่ะจบ!!!!