ตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีตัวตนอะไรเลย เราเป็นลูกคนเดียว เราเกิดมาไม่เคยเจอหน้าพ่อ ส่วนแม่ไม่ติดต่อมาหาเราเลย เราอยู่กับตามาตั้งแต่เด็ก เราทำงานมาไม่ว่าจะ แจกโบว์ชัวส์ เด็กล้างจานตามร้านอาหารตามสั่ง โบกธง เป็นลูกจ้างขายของ พาร์ทไทม์ร้านอาหารในห้าง และอื่นๆ เพื่อต้องเลี้ยงตัวเอง ตอนเรียนวันหยุดไม่เคยได้ไปเที่ยวเหมือนคนอื่น เราต้องทำงานเพื่อจะเลี้ยงตัวเอง ตอนนั้นเรียนอยู่ปี3 ตาเราเสีย รู้สึกเคว้งคว้าง ชอบนอนร้องไห้คิดว่าชีวิตทำไมต้องลำบากกว่าคนอื่น น้อยใจในวาสนาตัวเอง ไม่มีใครให้กำลังใจไม่มีใครคอยให้คำปรึกษาในเรื่องต่างๆ น้อยใจในวาสนา แต่เราก็ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะ เพราะเรากลัวตายมากๆ  แต่ภายนอกเราเป็นคนตลก อารมณ์ดี และก็จะมีพวกเพื่อนๆน้องๆ(น้องที่รู้จัก)และพ่อแม่เพื่อนๆคอยช่วยเหลือเหมือนเราเป็นลูกเขาคนนึงเลย จะชอบมีคนชื่นชมเรานะว่าเราเก่ง ขยัน   เขาบอกถ้าเป็นคนอื่นมีผัวมีลูกไปไหนตาอไหนแล้ว และตอนนี้เรียนจบปริญญาตรี เกียรตินิยมอันดับ 2 และทำงานประจำแล้ว เรารู้สึกเหนื่อยกับทุกอย่าง รู้สึกท้อ ขาดกำลังใจ อยากมีใครมาคอยดูแล เวลาชอบใครก็มักจะนก มักจะเสียใจ ผิดหวังทุกครั้ง 
 
อยากทราบว่าเราเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย 
 
 
 
ขอบคุณค่ะ