เสน่หามายาพิภพ
ตอนที่ 1
เสียงดนตรีบรรเลงเป็นจังหวะในฟลอร์เต้นรำ คู่เต้นรำทุกคู่พลิ้วไหวโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามเสียงเพลง ใน งานแต่งงานที่โรงแรมหรู ระดับ 5 ดาว
ใน เกาะส่วนตัวแห่งหนึ่ง ที่ จ.ภูเก็ต แขกเหรื่อที่มาในงานต้องคนระดับเดียวกันเท่านั้นถึงจะมาสิทธิ์ได้รับเชิญมาในงานแต่งสุดอลังการนี้
ทั้งนักธุรกิจ นักการเมือง ไฮโซทั้งหลาย ต่างคลาคล่ำอยู่ในงาน
แต่มีคู่เต้นรำนึง ที่โดดเด่นยิ่งกว่าคู่ไหน ๆ เด่นยิ่งกว่าคู่เจ้าบ่าวเจ้าสาวเสียอีก คู่เต้นรำที่ทุกคนจับจ้อง
เพราะฝ่ายหญิงที่ทั้งขาวสวย ทรวดทรงองเอวสคราญในชุดราตรียาวเกาะอกสีชมพูโอรส เผยอกเด่นอวบอูมสล่างแบบครึ่งเต้าดันเนื้อเนินเบียดชิด
สายตาทุกคู่ต่างเหลียวมองมองฝ่ายชายด้วยความอิจฉาริษยา ด้านฝ่ายชายก็โปรไฟล์โก้เก๋ ชัชวีเป็นไฮโซนามสกุลดังที่สุด
ชื่อเสียงของเค้าติดอันดับมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทย มีดีกรีเป็นถึงหนุ่มนักเรียนนอกจบจากอเมริกา อายุ 29 ปี
แต่เค้ามีบริษัทใหญ่หลายแห่ง ทั้งบริษัทในเครือในกลุ่มย่อยๆ อีกหลายบริษัท ถือว่าเป็นคนหนุ่มที่น่าจับตามองคนนึง
เพราะนอกจากจะรวยจากตระกูลที่ครอบครัวหามาให้ แต่ตัวเค้าเองก็เป็นคนเก่งและอายุยังน้อย มีอนาคตไกล
“มีน คืนนี้ มีนสวยจัง” ชายหนุ่มกรอกเสียงนุ่มใส่ข้างหูขาวผ่องของหญิงสาว พร้อมเอาจมูกมาเข้าใกล้ลงซอกคอของเธอ
ตัวเธอช่างหอมละมุนไปด้วยกลิ่นน้ำหอมราคาแพง
“มีนรู้ไหม พี่มีความสุขที่สุด รู้สึกเป็นคนที่โชคดีที่สุดเลย ที่พี่ได้มีนมาแนบชิดกายแบบนี้ สัญญาได้มั้ย ว่าจะรักพี่คนเดียว ไม่แบ่งใจไปให้ใคร”
เขาพูดพลางก้มหอมแก้มนวลเบา ๆ อย่างทะนุถนอม
“แหม พี่ชัช พี่ก็รู้อยู่แล้วนี่ ว่ามีน เป็นของพี่ ทั้งกายทั้งใจ ปลายปีเราก็จะแต่งงานกันแล้วไงคะ อีกไม่กี่เดือนเอง อดใจไม่ไหวแล้วหรือคะ”
“ก็รู้อยู่หรอก แต่พี่ก็หวงของพี่ไง ดูสิ หนุ่มๆจ้องกันตาเป็นมันเลย ชุดมีนอ่ะ ล่อหูล่อตาขนาดนี้ ไม่ให้พี่หวงได้ไง”
ว่าแล้ว ชายหนุ่มก็จับเอวสาวสวยกระชับให้เข้าหาเค้า ทำเอาหน้าประชิดกันจนลมหายใจรดใส่กัน
แต่แล้วก็มีเสียงแหลม ดังลั่นขึ้นกลางฟอร์เต้นรำ จนเสียงเพลงที่ดัง ต้องหยุดลง
หญิงสาวมาในชุดราตรีสีแดงสด หยุดยืนชี้นิ้วมาที่คู่เต้นที่เด่นที่สุดในฟอร์นี้
“พี่ชัช พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ตีน่าไม่ยอม! ยังไง ยังไง๊ ก็ไม่ยอมมมม”
ชัชวี ต้องรีบผละจากร่างมีนสยา เปลี่ยนไปดึงจนเกือบกระชากผู้หญิงที่มาใหม่ แล้วกระซิบกระซาบ
“มาทำไม ผมบอกแล้วไง ว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก มีอะไรค่อยไปคุยข้างนอก”
“ไม่! ตีน่าจะคุยที่นี่ ตรงนี้ เดี๋ยวนี้ ใครจะทำไม”
“ไม่เอาน่า ตีน่า ผมบอกว่า เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว เรื่องของเรามันจบไปแล้ว” ชัชวี พูดพลางหันหน้าไปมองรอบๆ
เห็นหน้าผู้คน ต่างมองหน้าเค้าอย่างประหลาดใจ ทั้งส่งเสียงนินทา เวลานี้เค้าเริ่มอายและไม่รู้จะทำอย่างไรกับผุ้หญิงชุดแดงคนนี้
เค้าจึงตัดสินใจกระชากหล่อนออกไปด้านนอกตัวตึกหรู
แต่ประโยคสุดท้ายที่หญิงสาวในชุดสีแดง ตะโกนก้อง “จะให้จบได้ยังไง ติน่ากำลังมีท้องลูกของคุณอยู่ คุณได้ยินมั้ยย”
แน่นอนว่า เสียงนั้นดังพอให้ทุกคนได้ยิน เสียงนั้นทั้งดังและชัดเจน ถึงแม้เสียงจะอยู่ในส่วนที่ออกไปไกลนอกตัวตึกแล้ว
มีน หรือ มีนศยา หล่อนถึงกับหน้าซีดเผือด รู้สึกเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน ใจเต้นติดขัดและ เหมือนลอยเคว้งอยุ่กลางอากาศ
“ใครก็ได้บอกที นี่คือความฝันใช่ไหม มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องแบบนี้”
หญิงสาวขาแข้งอ่อนแรงคล้ายจะเป็นลม และจ้องมองไปยังผู้คนที่มองมายังเธอเป็นจุดเดียว
“มีน แกไหวไหม” เสียงของเจ้าสาวดังขึ้น และเข้ามาแตะแขนของเพื่อนสนิท
“ลูกพีช ฉะ ฉัน..เอ่อ ..ฉันโอเค เดี๋ยวขอไปสูดอากาศข้างนอกหน่อย แกกลับไปที่เวทีเถอะ เดี๋ยวจะเสียฤกษ์โยนดอกไม้”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันไม่เป็นไร” ว่าแล้ว มีนศยา ก็รีบก้าวออกไป พร้อมทั้งดึงชายกระโปรงที่ยาวกรุยกรายให้สูงขึ้น เพื่อที่จะเดินไปอย่างสะดวก
ร่างเล็กๆของหญิงสาว เดินมาเรื่อยๆ ที่ชายทะเลริมหาดส่วนตัว เวลานี้เธอเดินมาเรื่อยเปื่อย จิตใจล่องลอย เคว้งคว้างสับสน
ก่อนหน้านี้ 10 นาที เธอยังมีความสุขจนทุกคนต้องอิจฉา แต่ตอนนี้เธอเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้
เธอยืนจ้องดวงจันทร์ที่เด่นเต็มดวง คืนนี้พระจันทร์สวยเหลือเกิน แสงจากดวงจันทร์สว่างไสว
ทำให้มองเห็นใบหน้าหญิงสาวที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใบหน้าที่มีเครื่องสำอาง เปียกชุ่มไปด้วยน้ำใสๆ จนเลอะเทอะ
ชายกระโปรงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบทรายและน้ำทะเล หล่อนปล่อยใจว่างเปล่าและนั่งอยู่ริมหาดตรงนั้นคนเดียว
นานแค่ไหน ไม่อาจทราบได้ หญิงสาวจิตใจเหม่อลอย นั่งมองคลื่นกับดวงจันทร์ลูกใหญ่กลมโตตรงหน้า
เธอนั่งอยู่อย่างนั้น ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง มีแต่เสียงคลื่นทะเลและลมพาดผ่าน เป็นเสียงแผ่วเบา ชวนให้เศร้าสร้อยยิ่งกว่าเดิม
ในความเงียบที่มีแค่เสียงลมและทะเล โสตประสาทคล้ายได้ยินเสียง กริ้ง..กริ้ง แว่วดังมา ตามสายลม
ทำให้หญิงสาวต้องหันหน้าและมองหาทิศทางของต้นเสียง
“ดึกขนาดนี้แล้ว ใครมาสั่นกระดิ่งแถวนี้ ชายหาดนี่มันก็พื้นที่ส่วนตัวไม่ใช่หรือ” หญิงสาวคิดในใจ
มีนศยา ไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย เวลานี้เธอสับสนไปหมด จนลืมคิดถึงเรื่องผีสาง
เสียงกระดิ่งยังดังมาเป็นระยะๆ เธอจึงเริ่มเดินหาต้นเสียง มีนศยาเดินตามเสียงกระดิ่ง
ที่ดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนเธอเริ่มรู้สึกตัวว่า เธอเองได้เดินมาอยู่หน้าโพรงถ้ำแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่เธอได้สติ
มีนศยาก็เพ่งมองไปรอบๆ และมาหยุดที่โพรงดำมืดตรงหน้า โสตประสาทของเธอได้ยินเสียงกระดิ่งดังชัดเจนมาจากในโพรงถ้ำอันดำมืด
ด้วยความที่เธอไม่รู้ว่าตัวเธอเดินมาที่นี่ได้อย่างไร อะไรที่สะกดให้เธอเดินมาที่นี่ แต่ด้วยความสงสัย
เธอจึงเร่งฝีเท้า เดินเข้าไปปากถ้ำอันดำมืดนั้นแต่ก่อนที่เธอจะเข้าไป เธอยืนพินิจ พิจารณาอยุ่หน้าปากถ้ำนั้น
ทันใดก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มดังแว่วมา
“มีน พี่เดินหาทั่วเลย ไปยืนทำอะไรตรงนั้น พี่มีเรื่องต้องอธิบาย อย่าเข้าใจพี่ผิดนะ” เขาพูดพร้อมวิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาใกล้
“มีนไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
“พี่ชัชไม่ต้องมายุ่งกับมีน” หญิงสาวตะโกนตอบ เธอเดินเกือบวิ่งหนี มุ่งหน้าเข้าไปยังปากถ้ำที่มีเสียงระฆังปริศนาเข้าไปทุกขณะ
ตอนนี้มีนศยา ไม่อยากให้เขามาแตะเนื้อ ต้องตัว เธอรู้สึกขยะแขยงผุ้ชายคนนี้ ที่ปากบอกว่ารักหล่อนมาตลอด
คบหาดูใจกันมา 3 ปี และสัญญาว่า หลังจากกลับมาจากเมืองนอก จะขอเธอแต่งงานทันที
เค้าทำตามที่พูดก็จริง แต่เค้าโกหกเธอมาตลอด ตลอดเวลาที่อยู่เมืองนอก เค้ามีคนอื่นอย่างนั้นหรือ
หญิงสาวไม่สนใจคำพูดของผู้ชายคนนี้อีกแล้ว รู้อย่างเดียวว่า จะต้องไปให้ไกลจากผู้ชายที่หลอกลวง ขี้โกหกคนนี้
“มีน อย่าไป ๆ มีน กลับมาก่อน ตรงนั้นมืด มันเป็นถ้ำนะมีน มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันนะ พี่ขอโทษ”
หญิงสาวไม่สนใจอะไรอีก หล่อนตัดสินใจวิ่งผลุบหายเข้าไปในโพรงมืดดำนั้น
พร้อมกับเหมือนมีวงแหวนเปร่งแสงเป็นประกายเป็นคลื่นๆ ดึงดูด ร่างกายเธอหายวับไปต่อหน้าชายหนุ่มที่วิ่งตามมา
ชัชวี ตกใจตาค้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น เค้าเห็นเธอหายวับไปต่อหน้าต่อตา เค้าขยี้ตาตัวเองหลายครั้ง
แต่ยังคงมองเห็นวงแหวนที่มีคลื่น ๆ พร้อมเสียงระฆังดังกังวานดังเบาๆ เค้าตะโกนเรียกหามีนศยา แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
ยังคงมีคลื่นประกายเจิดจรัส สีเขียวอ่อน กับเสียงระฆังที่ดังอยู่
ชายหนุ่มตัดสินใจ เดินตามเข้าไปในวงแหวนนั้น ..
เสน่หามายาพิภพ
ตอนที่ 1
เสียงดนตรีบรรเลงเป็นจังหวะในฟลอร์เต้นรำ คู่เต้นรำทุกคู่พลิ้วไหวโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามเสียงเพลง ใน งานแต่งงานที่โรงแรมหรู ระดับ 5 ดาว
ใน เกาะส่วนตัวแห่งหนึ่ง ที่ จ.ภูเก็ต แขกเหรื่อที่มาในงานต้องคนระดับเดียวกันเท่านั้นถึงจะมาสิทธิ์ได้รับเชิญมาในงานแต่งสุดอลังการนี้
ทั้งนักธุรกิจ นักการเมือง ไฮโซทั้งหลาย ต่างคลาคล่ำอยู่ในงาน
แต่มีคู่เต้นรำนึง ที่โดดเด่นยิ่งกว่าคู่ไหน ๆ เด่นยิ่งกว่าคู่เจ้าบ่าวเจ้าสาวเสียอีก คู่เต้นรำที่ทุกคนจับจ้อง
เพราะฝ่ายหญิงที่ทั้งขาวสวย ทรวดทรงองเอวสคราญในชุดราตรียาวเกาะอกสีชมพูโอรส เผยอกเด่นอวบอูมสล่างแบบครึ่งเต้าดันเนื้อเนินเบียดชิด
สายตาทุกคู่ต่างเหลียวมองมองฝ่ายชายด้วยความอิจฉาริษยา ด้านฝ่ายชายก็โปรไฟล์โก้เก๋ ชัชวีเป็นไฮโซนามสกุลดังที่สุด
ชื่อเสียงของเค้าติดอันดับมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทย มีดีกรีเป็นถึงหนุ่มนักเรียนนอกจบจากอเมริกา อายุ 29 ปี
แต่เค้ามีบริษัทใหญ่หลายแห่ง ทั้งบริษัทในเครือในกลุ่มย่อยๆ อีกหลายบริษัท ถือว่าเป็นคนหนุ่มที่น่าจับตามองคนนึง
เพราะนอกจากจะรวยจากตระกูลที่ครอบครัวหามาให้ แต่ตัวเค้าเองก็เป็นคนเก่งและอายุยังน้อย มีอนาคตไกล
“มีน คืนนี้ มีนสวยจัง” ชายหนุ่มกรอกเสียงนุ่มใส่ข้างหูขาวผ่องของหญิงสาว พร้อมเอาจมูกมาเข้าใกล้ลงซอกคอของเธอ
ตัวเธอช่างหอมละมุนไปด้วยกลิ่นน้ำหอมราคาแพง
“มีนรู้ไหม พี่มีความสุขที่สุด รู้สึกเป็นคนที่โชคดีที่สุดเลย ที่พี่ได้มีนมาแนบชิดกายแบบนี้ สัญญาได้มั้ย ว่าจะรักพี่คนเดียว ไม่แบ่งใจไปให้ใคร”
เขาพูดพลางก้มหอมแก้มนวลเบา ๆ อย่างทะนุถนอม
“แหม พี่ชัช พี่ก็รู้อยู่แล้วนี่ ว่ามีน เป็นของพี่ ทั้งกายทั้งใจ ปลายปีเราก็จะแต่งงานกันแล้วไงคะ อีกไม่กี่เดือนเอง อดใจไม่ไหวแล้วหรือคะ”
“ก็รู้อยู่หรอก แต่พี่ก็หวงของพี่ไง ดูสิ หนุ่มๆจ้องกันตาเป็นมันเลย ชุดมีนอ่ะ ล่อหูล่อตาขนาดนี้ ไม่ให้พี่หวงได้ไง”
ว่าแล้ว ชายหนุ่มก็จับเอวสาวสวยกระชับให้เข้าหาเค้า ทำเอาหน้าประชิดกันจนลมหายใจรดใส่กัน
แต่แล้วก็มีเสียงแหลม ดังลั่นขึ้นกลางฟอร์เต้นรำ จนเสียงเพลงที่ดัง ต้องหยุดลง
หญิงสาวมาในชุดราตรีสีแดงสด หยุดยืนชี้นิ้วมาที่คู่เต้นที่เด่นที่สุดในฟอร์นี้
“พี่ชัช พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ตีน่าไม่ยอม! ยังไง ยังไง๊ ก็ไม่ยอมมมม”
ชัชวี ต้องรีบผละจากร่างมีนสยา เปลี่ยนไปดึงจนเกือบกระชากผู้หญิงที่มาใหม่ แล้วกระซิบกระซาบ
“มาทำไม ผมบอกแล้วไง ว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก มีอะไรค่อยไปคุยข้างนอก”
“ไม่! ตีน่าจะคุยที่นี่ ตรงนี้ เดี๋ยวนี้ ใครจะทำไม”
“ไม่เอาน่า ตีน่า ผมบอกว่า เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว เรื่องของเรามันจบไปแล้ว” ชัชวี พูดพลางหันหน้าไปมองรอบๆ
เห็นหน้าผู้คน ต่างมองหน้าเค้าอย่างประหลาดใจ ทั้งส่งเสียงนินทา เวลานี้เค้าเริ่มอายและไม่รู้จะทำอย่างไรกับผุ้หญิงชุดแดงคนนี้
เค้าจึงตัดสินใจกระชากหล่อนออกไปด้านนอกตัวตึกหรู
แต่ประโยคสุดท้ายที่หญิงสาวในชุดสีแดง ตะโกนก้อง “จะให้จบได้ยังไง ติน่ากำลังมีท้องลูกของคุณอยู่ คุณได้ยินมั้ยย”
แน่นอนว่า เสียงนั้นดังพอให้ทุกคนได้ยิน เสียงนั้นทั้งดังและชัดเจน ถึงแม้เสียงจะอยู่ในส่วนที่ออกไปไกลนอกตัวตึกแล้ว
มีน หรือ มีนศยา หล่อนถึงกับหน้าซีดเผือด รู้สึกเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน ใจเต้นติดขัดและ เหมือนลอยเคว้งอยุ่กลางอากาศ
“ใครก็ได้บอกที นี่คือความฝันใช่ไหม มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องแบบนี้”
หญิงสาวขาแข้งอ่อนแรงคล้ายจะเป็นลม และจ้องมองไปยังผู้คนที่มองมายังเธอเป็นจุดเดียว
“มีน แกไหวไหม” เสียงของเจ้าสาวดังขึ้น และเข้ามาแตะแขนของเพื่อนสนิท
“ลูกพีช ฉะ ฉัน..เอ่อ ..ฉันโอเค เดี๋ยวขอไปสูดอากาศข้างนอกหน่อย แกกลับไปที่เวทีเถอะ เดี๋ยวจะเสียฤกษ์โยนดอกไม้”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันไม่เป็นไร” ว่าแล้ว มีนศยา ก็รีบก้าวออกไป พร้อมทั้งดึงชายกระโปรงที่ยาวกรุยกรายให้สูงขึ้น เพื่อที่จะเดินไปอย่างสะดวก
ร่างเล็กๆของหญิงสาว เดินมาเรื่อยๆ ที่ชายทะเลริมหาดส่วนตัว เวลานี้เธอเดินมาเรื่อยเปื่อย จิตใจล่องลอย เคว้งคว้างสับสน
ก่อนหน้านี้ 10 นาที เธอยังมีความสุขจนทุกคนต้องอิจฉา แต่ตอนนี้เธอเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้
เธอยืนจ้องดวงจันทร์ที่เด่นเต็มดวง คืนนี้พระจันทร์สวยเหลือเกิน แสงจากดวงจันทร์สว่างไสว
ทำให้มองเห็นใบหน้าหญิงสาวที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใบหน้าที่มีเครื่องสำอาง เปียกชุ่มไปด้วยน้ำใสๆ จนเลอะเทอะ
ชายกระโปรงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบทรายและน้ำทะเล หล่อนปล่อยใจว่างเปล่าและนั่งอยู่ริมหาดตรงนั้นคนเดียว
นานแค่ไหน ไม่อาจทราบได้ หญิงสาวจิตใจเหม่อลอย นั่งมองคลื่นกับดวงจันทร์ลูกใหญ่กลมโตตรงหน้า
เธอนั่งอยู่อย่างนั้น ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง มีแต่เสียงคลื่นทะเลและลมพาดผ่าน เป็นเสียงแผ่วเบา ชวนให้เศร้าสร้อยยิ่งกว่าเดิม
ในความเงียบที่มีแค่เสียงลมและทะเล โสตประสาทคล้ายได้ยินเสียง กริ้ง..กริ้ง แว่วดังมา ตามสายลม
ทำให้หญิงสาวต้องหันหน้าและมองหาทิศทางของต้นเสียง
“ดึกขนาดนี้แล้ว ใครมาสั่นกระดิ่งแถวนี้ ชายหาดนี่มันก็พื้นที่ส่วนตัวไม่ใช่หรือ” หญิงสาวคิดในใจ
มีนศยา ไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย เวลานี้เธอสับสนไปหมด จนลืมคิดถึงเรื่องผีสาง
เสียงกระดิ่งยังดังมาเป็นระยะๆ เธอจึงเริ่มเดินหาต้นเสียง มีนศยาเดินตามเสียงกระดิ่ง
ที่ดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนเธอเริ่มรู้สึกตัวว่า เธอเองได้เดินมาอยู่หน้าโพรงถ้ำแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่เธอได้สติ
มีนศยาก็เพ่งมองไปรอบๆ และมาหยุดที่โพรงดำมืดตรงหน้า โสตประสาทของเธอได้ยินเสียงกระดิ่งดังชัดเจนมาจากในโพรงถ้ำอันดำมืด
ด้วยความที่เธอไม่รู้ว่าตัวเธอเดินมาที่นี่ได้อย่างไร อะไรที่สะกดให้เธอเดินมาที่นี่ แต่ด้วยความสงสัย
เธอจึงเร่งฝีเท้า เดินเข้าไปปากถ้ำอันดำมืดนั้นแต่ก่อนที่เธอจะเข้าไป เธอยืนพินิจ พิจารณาอยุ่หน้าปากถ้ำนั้น
ทันใดก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มดังแว่วมา
“มีน พี่เดินหาทั่วเลย ไปยืนทำอะไรตรงนั้น พี่มีเรื่องต้องอธิบาย อย่าเข้าใจพี่ผิดนะ” เขาพูดพร้อมวิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาใกล้
“มีนไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
“พี่ชัชไม่ต้องมายุ่งกับมีน” หญิงสาวตะโกนตอบ เธอเดินเกือบวิ่งหนี มุ่งหน้าเข้าไปยังปากถ้ำที่มีเสียงระฆังปริศนาเข้าไปทุกขณะ
ตอนนี้มีนศยา ไม่อยากให้เขามาแตะเนื้อ ต้องตัว เธอรู้สึกขยะแขยงผุ้ชายคนนี้ ที่ปากบอกว่ารักหล่อนมาตลอด
คบหาดูใจกันมา 3 ปี และสัญญาว่า หลังจากกลับมาจากเมืองนอก จะขอเธอแต่งงานทันที
เค้าทำตามที่พูดก็จริง แต่เค้าโกหกเธอมาตลอด ตลอดเวลาที่อยู่เมืองนอก เค้ามีคนอื่นอย่างนั้นหรือ
หญิงสาวไม่สนใจคำพูดของผู้ชายคนนี้อีกแล้ว รู้อย่างเดียวว่า จะต้องไปให้ไกลจากผู้ชายที่หลอกลวง ขี้โกหกคนนี้
“มีน อย่าไป ๆ มีน กลับมาก่อน ตรงนั้นมืด มันเป็นถ้ำนะมีน มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันนะ พี่ขอโทษ”
หญิงสาวไม่สนใจอะไรอีก หล่อนตัดสินใจวิ่งผลุบหายเข้าไปในโพรงมืดดำนั้น
พร้อมกับเหมือนมีวงแหวนเปร่งแสงเป็นประกายเป็นคลื่นๆ ดึงดูด ร่างกายเธอหายวับไปต่อหน้าชายหนุ่มที่วิ่งตามมา
ชัชวี ตกใจตาค้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น เค้าเห็นเธอหายวับไปต่อหน้าต่อตา เค้าขยี้ตาตัวเองหลายครั้ง
แต่ยังคงมองเห็นวงแหวนที่มีคลื่น ๆ พร้อมเสียงระฆังดังกังวานดังเบาๆ เค้าตะโกนเรียกหามีนศยา แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
ยังคงมีคลื่นประกายเจิดจรัส สีเขียวอ่อน กับเสียงระฆังที่ดังอยู่
ชายหนุ่มตัดสินใจ เดินตามเข้าไปในวงแหวนนั้น ..