ผมบอกเลิกแฟนที่คบกัน 6 ปี ทั้งที่ตัวผมก็ยังรักอยู่
เรา2คนเหมือนเป็นคนคนเดียวกันแล้ว รู้จักนิสัยใจคอกันค่อนข้างมาก ช่วงคบกันแรกๆก็ยังดี แต่พอนานมากขึ้น ตัวเขาเริ่มเรียนหนัก ผมก็เข้าใจนะผมรอได้  เราเจอกันอาทิตละครั้งถึงเดือนละครั้ง บางทีผมอยากไปเที่ยวบ้าง ผมก็เหงาไม่มีเพื่อนไป เพราะส่วนมากผมเทเพื่อนมาให้เวลากับเขา เช่นเวลาเพื่อนชวนไปดื่ม ผมก็ไม่ไปเพราะกลัวเขาเป็นห่วง ก็เลยไม่มีเพื่อนชวนไปไหนแล้วเพราะรู้ว่าผมไม่ไป เวลาเจอกับเขาช่วงหลังก็ได้แต่พาไปกินข้าวแล้วก็แยกย้าย แล้วเริ่มทะเลาะกันบ่อย คือ ทุกครั้งที่เจอจะหงุดหงิดแล้วอารมณ์เดินห้างผมก็หมดไปเพราะทะเลาะกันตั้งแต่ในรถแล้ว มาวันนี้ผมเริ่มไม่รู้ว่าในแผนอนาคตของเธอมีผมบ้างไหม ผมเลยถามว่าในอนาคตต่อไปจะมีเวลาว่างเช่นไปเที่ยวเป็นครอบครัวอะไรงี้บ้างไหม เขาบอกว่า ก็ไม่ว่างแบบนี่แหละ ผมเลยคิดว่า ผมไม่มีความหมายอะไรเลย แค่คนพาไปกินข้าวเวลาอยากเจอไครสักคน อยากระบายใส่ ผม อยากหงุดหงิดใส่ คือตัวผมก็เป็นคนคนนึงนะ มีหัวใจเจ็บมาหลายครั้ง แต่ผมก็ยิ้มตลอด จนวันนี้ผมไม่ไหว ผมแค่อยากระบาย ผมจะเดินต่อไปโดยไม่หันหลังกลับยังไง ในสมองก้มีแต่เขาอยู่