“อยู่ทางนั้นสบายดีบ่ อีหล่าเอ้ยอ้ายคิดฮอดโต๋เด้อ” ธูปหนึ่งดอกปักลงบนกระถางสำหรับไว้ปักธูป ถัดไปไม่ถึงคืบมีรูปผู้หญิงคนหนึ่งตั้งอยู่ ต้ายืนมองรูปนั้นพูดในใจก่อนที่น้ำตาจะไหลนองหน้า เขานอนลงไปกับพื้นร้องไห้ งอเข่ากอดตัวเอง ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายคนในรูปที่กำลังมองอยู่
ร่างโปร่งแสงปรากฎออกมา โอบกอดตัวเขาไว้ร้องไห้ด้วยความสงสาร เธอไม่โกรธเขาเลยสักนิด ไม่โกรธและให้อภัย อยากให้เขาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่สดใส ทำไมต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ แต่น่าเสียดายเขาไม่สามารถสัมผัสกอดที่อบอุ่นนั้นได้
....
“ต้ายามใดสิกลับ!”
“โอ้ยน้อ! โทรตามอยู่ได้” ตู๊ดๆ
ต้ากดตัดสายทิ้งและหันไปชนแก้วกับเพื่อนๆต่อ ความเมาทำให้ไม่สนใจว่าหมิวจะรอ วันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนของเขา ต้าจึงอยู่ฉลองกับเพื่อนๆ พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ทำงานซึ่งเป็นวันเสาร์เขาจึงกะจะอยู่ยันสว่าง แต่ต้องหัวเสียเมื่อหมิวโทรตามสามรอบสี่รอบ เขาตัดสินใจตัดสายทิ้งและปิดเครื่องไป
กลับมาอีกทีเพื่อนต้องหามมาส่งด้วยความเมาที่ขับรถกลับเองไม่ได้ หน้าที่ดูแลเช็ดตัวเช็ดอ้วกต้องเป็นหมิวในทุกๆครั้งที่เป็นแบบนี้ แต่เธอก็ไม่เคยบ่น อาจจะเป็นเพราะเคยชินกับภาพแบบนี้ในทุกๆวันหยุดแล้ว
พอหายเมาต้าก็ถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่งใช้ได้ แต่เขาชอบลืมว่ามีคนรออยู่ ต้าคิดว่ากลับมาตอนไหนก็เจอหมิวและก็เจอจริงๆ หมิวไม่เคยทิ้งเขาไปไหนแม้เขาจะทำตัวสำมะเลเทเมาขนาดไหนก็ตาม
“หมิวอ้ายขอโทษเด้อเมื่อคืน” ต้าส่างเมาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
“บ่เป็นหยังหรอกหมิวชินแล้ว” ต้ารู้สึกว่าเหมือนโดนประชดนิดหน่อย แต่เขาไม่สนใจหมิวไม่โกรธก็พอแล้ว
“อ้ายสิบ่เฮดแบบนี้อีกแล้ว” ครั้งแล้วครั้งเล่า รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่ต้าสัญญาแบบนี้ แต่ก็ทำไม่เคยได้สุดท้ายก็ออกไปเมากับเพื่อนตามเคยแต่เธอก็ไม่เคยโกรธเขาได้ลง เคยจะเลิกจะหนีหลายครั้งแต่ก็ทำไมได้เพราะคำว่ารักคำเดียว
“ต้าๆเตะบอล มาๆทีมเวิร์คขาดเมริงบ่ได้” เพื่อนไลน์มาชวนเขา ต้าก็ไปเหมือนเดิมและต่อด้วยกินเหล้าเมากลับมาเช่นเคย เป็นแบบนี้อยู่ประจำเป็นปีเป็นเดือนเขาก็เป็นอยู่แบบนี้ และกลับมาครั้งไหนก็มีหมิวอยู่เหมือนเดิม
“ต้าอาทิตย์หน้าเฮาไปเที่ยวกันบ่ หมิวอยากไปภูทับเบิก”
“อื้อ! ไปกะไป”
“อิหลิเด้อ สัญญาแล้วเด้อ”
และแล้วต้าก็ไม่ทำตามสัญญา ติดเพื่อนสังสรรค์เมาหัวลาน้ำกลับมา ทำให้ทริปล่ม หมิวเก็บความเสียใจเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป
“ต้าสัญญาแล้วบ่เป็นสัญญา เมริงสิสัญญากับกูเพื่อ” หมิวพูดทั้งน้ำตา
“กะหมู่อ้ายมันบังคับอ่ะ วันเกิดมัน”
“หมู่สำคัญน้อ ปล่อยบ่ต้องมายุ่งกับกูอีก เฮาเลิกกัน” หมิวหันหลังเดินจากไป ต้าอึ้งไปชั่วขณะ ตั้งแต่คบกันมาหลายปี หมิวไม่เคยบอกเลิกเขาแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้หมิวบอกเลิกเขา หมิวจะทิ้งเขาหรือ ต้าไม่ลีรอ รีบวิ่งไปกอดหมิวร้องไห้ขอโทษเธอ
“หมิวอ้ายขอโทษ อย่าไปจากอ้ายได้บ่ อ้ายขอโทษ”
“ต้าจักรอบแล้ว จักรอบที่ขอโทษ แต่ต้าก็เฮดคือเก่า”
“อ้ายขอโทษหมิว อ้ายขอโทษ ยกโทษให้อ้ายเด้อ หมิวเซาฮักอ้ายแล้วบ่”
“อ้ายต้าหมิวฮักอ้าย” เธอสวมกอดเขาด้วยความรัก ก็เธอรักเขาเสมอมาไม่เคยคิดจะทิ้งไปไหน
“หมิวมื้ออื่นเฮาไปทะเลกัน”
“อิหลิบ่”
“ครับ”
และเขากับเธอก็กลับมาคืนดีกัน ต้าทำตัวดีขึ้นหมิวรู้สึกได้ แต่เธอไม่มั่นใจว่าจะดีได้สักแค่ไหน เพราะต้ายังไงก็คือต้า วันรุ่งขึ้นเธอกับเขาจะไปทะเลกันหลังจากทริปภูทับเบิกล่มได้ไปทะเลแทนก็ไม่เป็นไร
หมิวเก็บเสื้อผ้าของเธอเรียบร้อย พร้อมเก็บกระเป๋าให้ต้าด้วย ทั้งสองคนพร้อมเดินทาง เมื่อมาถึงท่าเรือกำลังจะนั่งข้ามไปเกาะล้าน
“ต้าๆบักกอล์ฟอกหัก มันเฮิรตซ์ มันถืกผู้สาวถิ่ม เมริงฟ้าวมาปลอบมันซ่อยกูแน่” ต้ารับสายเพื่อนแล้วหันมองหมิว เธอทำหน้าสงสัย
“เออๆเดียวกุไปเดียวนี่ล่ะ”
“สิไปไสต้า เฮาสิไปทะเลกันบ่แม่นบ่” หมิวพูดด้วยน้ำตาคลอ
“หมู่อ้ายมันอกหัก เมียมันจะหย่า หมู่ต้องการอ้าย”
“แล้วทริปเฮาล่ะ แล้วทะเลหมิวล่ะ แล้วหมิวล่ะ”
“หมิวอ้ายต้องรีบกลับ ค่อยมารอบใหม่”
“บ่อ! กูบ่กลับ กูสิไปทะเล”
“สั้นเมริงกะไปคนเดียวสะกูจะกลับ”
ทั้งสองคนทะเลาะกันรุนแรงมาก ผู้คนระแวกนั้นต่างหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน ต้ารู้สึกอายนิดหน่อยจึงเข้าไปจับแขนลากหมิวกลับมาขึ้นรถกลับบ้านด้วย ระหว่างนั้นเธอฟึดฟัด ขัดขืนไม่ยอมกลับไปกับเขา
ยังไงต้าต้องพาหมิวกลับด้วยให้ได้ หมิวสบัดแขนออกจากมือเขาได้แล้วรีบวิ่งหนีไป หมิวไม่ทันได้ดูรถเพราะมัวแต่กลัวว่าต้าจะตามทัน ไม่ได้มองรถที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว
ปี๊ก!! เอี๊ยด! เสียงแตรรถและเสียงเบรคดังมาแต่ไกล แต่ไม่เป็นผลชนเข้าร่างของหมิวเข้าเต็มแรงอย่างจัง ร่างกระเด็นไปหลายเมตร ทั้งตัวบอบช้ำมีเลือดออกเต็มตัว หมิวเสียชีวิตคาที่ ต้าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดรีบวิ่งเข้าไปกอดร่างอันไร้วิญญาณของเธอร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจ ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกใจ เสียใจ และร้องไห้ตามต้าด้วยความสงสาร
....
ชีวิตของต้าไม่มีหมิวอีกแล้ว มันเคว้งคว้างไปหมดไม่มีกำลังใจจะมีชีวิตต่อไป หมิวดูแลทำอะไรให้เขาทุกอย่าง เป็นแม่บ้านที่ดี ทุกๆวันได้ยินเสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย แม้กระทั่งเสียงร้องไห้ด่าทอกันมันก็ไม่มีอีกแล้ว แม้แต่เพื่อนเวลานี้ก็ไม่มีใครสามารถอยู่กับเขาได้ตลอดเวลาเหมือนหมิว
ต้าถือธูปหนึ่งดอกจุดและปักไปที่กระถางตรงหน้ารูปของหมิว เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน คิดถึงจับใจ อยู่ตรงนั้นเธอสบายดีหรือเปล่า เขาอยากไปหาเธอเหลือเกิน อยากตามไปอยู่ด้วย เขาจะรักเธอให้มากกว่านี้ จะดูแลใส่ใจให้มากกว่านี้
ต้าเดินไปหยิบเชือกในห้องเก็บของ มัดติดกับพัดลมหย่อนปลายเชือกข้างหนึ่งลงมา ใช่แล้ว! เขาจะฆ่าตัวตาย เขาจะไปอยู่กับเธอ เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน
ไม่นานต้าตัดสินใจมัดเชือกกับคอตัวเองขณะที่ยืนอยู่บนเก้าอี้ และเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจใช้เท้าถีบเก้าอี้ให้ล้ม
“หมิวมาฮับอ้ายแน่เด้อ” เขาคิดในใจต้าดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดขณะที่เชือกกำลังรัดคออย่างแน่น ด้วยน้ำหนักตัวและการดิ้นด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์ ทำให้พัดลมที่ติดบนเพดานหักลงมา เขาตกลงมากองกับพื้น
ต้านอนร้องไห้กับพื้น ที่คอมีเชือกมัดอยู่เป็นรอยแดง ข้างๆมีซากพัดลมที่หักลงมา แว็บหนึ่งเขามองเห็นหมิวกำลังโอบกอดเขาอยู่
“อ้ายต้าอย่าเฮดแบบนี้อีกเด้อ ลูกสิอยู่นำไผ หมิวสบายดี” และร่างนั้นก็เลือนหายไป เขานอนร้องไห้เสียงดังฟูมฟาย และหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว ลืมตาตื่นอีกทีเขาพบว่าตนเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
“พ่อต้า” เด็กน้อยสามขวบมองเห็นคนเป็นพ่อลืมตาตื่นขึ้นมา จึงร้องเรียกตามประสา ต้าไม่พูดร้องไห้กอดลูกสาวไม่สนใจว่าญาติๆกี่คนที่นั่งอยู่ในห้องด้วย
“อ้ายสิบ่เฮดแบบนี้อีกแล้วหมิว อ้ายสิบ่เฮดอีกแล้ว อ้ายจะดูแลลูกให้ดีที่สุด อ้ายบ่สัญญาแต่อ้ายสิเฮดให้ดีที่สุด”
จบ....
เรื่องสั้น ของมีค่าที่เสียไป
“อยู่ทางนั้นสบายดีบ่ อีหล่าเอ้ยอ้ายคิดฮอดโต๋เด้อ” ธูปหนึ่งดอกปักลงบนกระถางสำหรับไว้ปักธูป ถัดไปไม่ถึงคืบมีรูปผู้หญิงคนหนึ่งตั้งอยู่ ต้ายืนมองรูปนั้นพูดในใจก่อนที่น้ำตาจะไหลนองหน้า เขานอนลงไปกับพื้นร้องไห้ งอเข่ากอดตัวเอง ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายคนในรูปที่กำลังมองอยู่
ร่างโปร่งแสงปรากฎออกมา โอบกอดตัวเขาไว้ร้องไห้ด้วยความสงสาร เธอไม่โกรธเขาเลยสักนิด ไม่โกรธและให้อภัย อยากให้เขาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่สดใส ทำไมต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ แต่น่าเสียดายเขาไม่สามารถสัมผัสกอดที่อบอุ่นนั้นได้
....
“ต้ายามใดสิกลับ!”
“โอ้ยน้อ! โทรตามอยู่ได้” ตู๊ดๆ
ต้ากดตัดสายทิ้งและหันไปชนแก้วกับเพื่อนๆต่อ ความเมาทำให้ไม่สนใจว่าหมิวจะรอ วันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนของเขา ต้าจึงอยู่ฉลองกับเพื่อนๆ พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ทำงานซึ่งเป็นวันเสาร์เขาจึงกะจะอยู่ยันสว่าง แต่ต้องหัวเสียเมื่อหมิวโทรตามสามรอบสี่รอบ เขาตัดสินใจตัดสายทิ้งและปิดเครื่องไป
กลับมาอีกทีเพื่อนต้องหามมาส่งด้วยความเมาที่ขับรถกลับเองไม่ได้ หน้าที่ดูแลเช็ดตัวเช็ดอ้วกต้องเป็นหมิวในทุกๆครั้งที่เป็นแบบนี้ แต่เธอก็ไม่เคยบ่น อาจจะเป็นเพราะเคยชินกับภาพแบบนี้ในทุกๆวันหยุดแล้ว
พอหายเมาต้าก็ถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่งใช้ได้ แต่เขาชอบลืมว่ามีคนรออยู่ ต้าคิดว่ากลับมาตอนไหนก็เจอหมิวและก็เจอจริงๆ หมิวไม่เคยทิ้งเขาไปไหนแม้เขาจะทำตัวสำมะเลเทเมาขนาดไหนก็ตาม
“หมิวอ้ายขอโทษเด้อเมื่อคืน” ต้าส่างเมาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
“บ่เป็นหยังหรอกหมิวชินแล้ว” ต้ารู้สึกว่าเหมือนโดนประชดนิดหน่อย แต่เขาไม่สนใจหมิวไม่โกรธก็พอแล้ว
“อ้ายสิบ่เฮดแบบนี้อีกแล้ว” ครั้งแล้วครั้งเล่า รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่ต้าสัญญาแบบนี้ แต่ก็ทำไม่เคยได้สุดท้ายก็ออกไปเมากับเพื่อนตามเคยแต่เธอก็ไม่เคยโกรธเขาได้ลง เคยจะเลิกจะหนีหลายครั้งแต่ก็ทำไมได้เพราะคำว่ารักคำเดียว
“ต้าๆเตะบอล มาๆทีมเวิร์คขาดเมริงบ่ได้” เพื่อนไลน์มาชวนเขา ต้าก็ไปเหมือนเดิมและต่อด้วยกินเหล้าเมากลับมาเช่นเคย เป็นแบบนี้อยู่ประจำเป็นปีเป็นเดือนเขาก็เป็นอยู่แบบนี้ และกลับมาครั้งไหนก็มีหมิวอยู่เหมือนเดิม
“ต้าอาทิตย์หน้าเฮาไปเที่ยวกันบ่ หมิวอยากไปภูทับเบิก”
“อื้อ! ไปกะไป”
“อิหลิเด้อ สัญญาแล้วเด้อ”
และแล้วต้าก็ไม่ทำตามสัญญา ติดเพื่อนสังสรรค์เมาหัวลาน้ำกลับมา ทำให้ทริปล่ม หมิวเก็บความเสียใจเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป
“ต้าสัญญาแล้วบ่เป็นสัญญา เมริงสิสัญญากับกูเพื่อ” หมิวพูดทั้งน้ำตา
“กะหมู่อ้ายมันบังคับอ่ะ วันเกิดมัน”
“หมู่สำคัญน้อ ปล่อยบ่ต้องมายุ่งกับกูอีก เฮาเลิกกัน” หมิวหันหลังเดินจากไป ต้าอึ้งไปชั่วขณะ ตั้งแต่คบกันมาหลายปี หมิวไม่เคยบอกเลิกเขาแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้หมิวบอกเลิกเขา หมิวจะทิ้งเขาหรือ ต้าไม่ลีรอ รีบวิ่งไปกอดหมิวร้องไห้ขอโทษเธอ
“หมิวอ้ายขอโทษ อย่าไปจากอ้ายได้บ่ อ้ายขอโทษ”
“ต้าจักรอบแล้ว จักรอบที่ขอโทษ แต่ต้าก็เฮดคือเก่า”
“อ้ายขอโทษหมิว อ้ายขอโทษ ยกโทษให้อ้ายเด้อ หมิวเซาฮักอ้ายแล้วบ่”
“อ้ายต้าหมิวฮักอ้าย” เธอสวมกอดเขาด้วยความรัก ก็เธอรักเขาเสมอมาไม่เคยคิดจะทิ้งไปไหน
“หมิวมื้ออื่นเฮาไปทะเลกัน”
“อิหลิบ่”
“ครับ”
และเขากับเธอก็กลับมาคืนดีกัน ต้าทำตัวดีขึ้นหมิวรู้สึกได้ แต่เธอไม่มั่นใจว่าจะดีได้สักแค่ไหน เพราะต้ายังไงก็คือต้า วันรุ่งขึ้นเธอกับเขาจะไปทะเลกันหลังจากทริปภูทับเบิกล่มได้ไปทะเลแทนก็ไม่เป็นไร
หมิวเก็บเสื้อผ้าของเธอเรียบร้อย พร้อมเก็บกระเป๋าให้ต้าด้วย ทั้งสองคนพร้อมเดินทาง เมื่อมาถึงท่าเรือกำลังจะนั่งข้ามไปเกาะล้าน
“ต้าๆบักกอล์ฟอกหัก มันเฮิรตซ์ มันถืกผู้สาวถิ่ม เมริงฟ้าวมาปลอบมันซ่อยกูแน่” ต้ารับสายเพื่อนแล้วหันมองหมิว เธอทำหน้าสงสัย
“เออๆเดียวกุไปเดียวนี่ล่ะ”
“สิไปไสต้า เฮาสิไปทะเลกันบ่แม่นบ่” หมิวพูดด้วยน้ำตาคลอ
“หมู่อ้ายมันอกหัก เมียมันจะหย่า หมู่ต้องการอ้าย”
“แล้วทริปเฮาล่ะ แล้วทะเลหมิวล่ะ แล้วหมิวล่ะ”
“หมิวอ้ายต้องรีบกลับ ค่อยมารอบใหม่”
“บ่อ! กูบ่กลับ กูสิไปทะเล”
“สั้นเมริงกะไปคนเดียวสะกูจะกลับ”
ทั้งสองคนทะเลาะกันรุนแรงมาก ผู้คนระแวกนั้นต่างหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน ต้ารู้สึกอายนิดหน่อยจึงเข้าไปจับแขนลากหมิวกลับมาขึ้นรถกลับบ้านด้วย ระหว่างนั้นเธอฟึดฟัด ขัดขืนไม่ยอมกลับไปกับเขา
ยังไงต้าต้องพาหมิวกลับด้วยให้ได้ หมิวสบัดแขนออกจากมือเขาได้แล้วรีบวิ่งหนีไป หมิวไม่ทันได้ดูรถเพราะมัวแต่กลัวว่าต้าจะตามทัน ไม่ได้มองรถที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว
ปี๊ก!! เอี๊ยด! เสียงแตรรถและเสียงเบรคดังมาแต่ไกล แต่ไม่เป็นผลชนเข้าร่างของหมิวเข้าเต็มแรงอย่างจัง ร่างกระเด็นไปหลายเมตร ทั้งตัวบอบช้ำมีเลือดออกเต็มตัว หมิวเสียชีวิตคาที่ ต้าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดรีบวิ่งเข้าไปกอดร่างอันไร้วิญญาณของเธอร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจ ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกใจ เสียใจ และร้องไห้ตามต้าด้วยความสงสาร
....
ชีวิตของต้าไม่มีหมิวอีกแล้ว มันเคว้งคว้างไปหมดไม่มีกำลังใจจะมีชีวิตต่อไป หมิวดูแลทำอะไรให้เขาทุกอย่าง เป็นแม่บ้านที่ดี ทุกๆวันได้ยินเสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย แม้กระทั่งเสียงร้องไห้ด่าทอกันมันก็ไม่มีอีกแล้ว แม้แต่เพื่อนเวลานี้ก็ไม่มีใครสามารถอยู่กับเขาได้ตลอดเวลาเหมือนหมิว
ต้าถือธูปหนึ่งดอกจุดและปักไปที่กระถางตรงหน้ารูปของหมิว เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน คิดถึงจับใจ อยู่ตรงนั้นเธอสบายดีหรือเปล่า เขาอยากไปหาเธอเหลือเกิน อยากตามไปอยู่ด้วย เขาจะรักเธอให้มากกว่านี้ จะดูแลใส่ใจให้มากกว่านี้
ต้าเดินไปหยิบเชือกในห้องเก็บของ มัดติดกับพัดลมหย่อนปลายเชือกข้างหนึ่งลงมา ใช่แล้ว! เขาจะฆ่าตัวตาย เขาจะไปอยู่กับเธอ เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน
ไม่นานต้าตัดสินใจมัดเชือกกับคอตัวเองขณะที่ยืนอยู่บนเก้าอี้ และเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจใช้เท้าถีบเก้าอี้ให้ล้ม
“หมิวมาฮับอ้ายแน่เด้อ” เขาคิดในใจต้าดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดขณะที่เชือกกำลังรัดคออย่างแน่น ด้วยน้ำหนักตัวและการดิ้นด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์ ทำให้พัดลมที่ติดบนเพดานหักลงมา เขาตกลงมากองกับพื้น
ต้านอนร้องไห้กับพื้น ที่คอมีเชือกมัดอยู่เป็นรอยแดง ข้างๆมีซากพัดลมที่หักลงมา แว็บหนึ่งเขามองเห็นหมิวกำลังโอบกอดเขาอยู่
“อ้ายต้าอย่าเฮดแบบนี้อีกเด้อ ลูกสิอยู่นำไผ หมิวสบายดี” และร่างนั้นก็เลือนหายไป เขานอนร้องไห้เสียงดังฟูมฟาย และหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว ลืมตาตื่นอีกทีเขาพบว่าตนเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
“พ่อต้า” เด็กน้อยสามขวบมองเห็นคนเป็นพ่อลืมตาตื่นขึ้นมา จึงร้องเรียกตามประสา ต้าไม่พูดร้องไห้กอดลูกสาวไม่สนใจว่าญาติๆกี่คนที่นั่งอยู่ในห้องด้วย
“อ้ายสิบ่เฮดแบบนี้อีกแล้วหมิว อ้ายสิบ่เฮดอีกแล้ว อ้ายจะดูแลลูกให้ดีที่สุด อ้ายบ่สัญญาแต่อ้ายสิเฮดให้ดีที่สุด”
จบ....