กาลครั้งหนึ่งผมเคยเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดแต่ผมดันไม่รู้ตัวแต่พอรู้ตัวผมก็เสียเธอไปแล้ว
ผมเคยคบกับแฟนกันมาได้ 1 กว่าๆ ในช่วงแรกนั้น ผมก็ทำตัวแบบ แย่ แย่มากเลยครับเพราะผมยอมรับเลยว่าในวันแรกนั้น
ผมยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามากนัก ผมแค่อยากเรียนรู้อยากศึกษาเขาก่อน แต่มันก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่ดีหรอกนะ เวลาผ่านไป
ผมก็เริ่มรู้สึกถึงสิ่งที่เขามอบให้ผม มันคือสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับมาก่อน มันคือความรัก รักที่ดีที่สุด รักที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน
แต่ในช่วง6เดือนแรกที่คบกัน ผมดันทำตัว แบบ แย่มากใส่เขา(ไม่อยากคุย ไปไหนไม่บอก จุกจิกน่ารำคาญ) แต่พอเวลาผ่านผม
ผมเริ่มรู้สึกว่า ความรักที่เขามีให้มันพังกำเพงผม ผมเริ่มรักเขาขึ้นทุกวัน รักมากจนผมแทบไม่รักตัวเองเลย คิดถึง อยากมาหา
อยากทำนั้นด้วย อยากทำนี้ด้วย กลายเป็นผมที่วิ่งตามเขาแล้วทีนี้ ซึ่งผมก็เป็นแบบนี้ได้6เดือน (ครบ1ปีพอดี) หลังจากนั้นเริ่มแย่ลงอีก
เพราะผมดันเยอะกับเขามากเกินไป ไม่ว่าจะเรื่อง ไปไหนมาไหน การใช้ชีวิตการเป็นอยู่(ปล.ผมกับแฟนเราไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่ใกลกัน)
มันก็เลยทำให้ผมหึงและระแวงเพราะผมดันรู้สึกว่าเขาคือคนพิเศษและผมไม่อยากเสียเขาไป แต่ความที่เรา ทัศนคติที่ไม่ค่อยตรงกัน
ในหลายๆความคิดที่เราคิดต่างกัน ซึ่ง1ปีผ่านไปเราพยายามปรับเข้าหากันแล้วแต่มันไม่มีตรงกลางเลย สุดท้าย และวันนั้นก็เป็นวันที่
ผมบอกกับตัวเองมาตลอดเลยว่า "รู้งี้" จะไม่ทำ เพราะผมเลือกที่จะบอกเลิกเขา เพราะอารมณ์ชั่ววูปจริงๆ ทำให้ผมต้องเสียเธอไป
หลังจากเลิกกันได้สักพัก ผมคิดถึงเธอผมเริ่มที่จะ ง้อและขอคืนดี แต่มันก็สายไปแล้ว เธอเคยให้โอกาศผมมาหลายครั้งแล้ว
ถึงผมจะบอกว่า นี้ขอเป็นครั้งสุดท้ายให้ผมได้พิสูจน์ตัวเองได้มั้ย มันก็สายไปแล้ว ผ่านไปได้2เดือนหลังจากที่เลิกกัน ผมยังคงไม่เปิดใจ
และคิดว่า ตอนเราอยู่ด้วยกันเราสุขมากขนาดไหน อยากกลับไปแค่ไหน แต่ผมรู้ดีว่า คำที่เธอพูดกับผมในวันนั้น คนที่ผมเคยรัก คนที่เขารักผม
เขาไม่มีอยู่อีกแล้ว ผมเข้าใจดีและผมก็เลย บอกกับตัวเองว่า พอเถอะ ถ้าเราไม่อยากเสียเขาไป ก็เก็บเขาไว้ในความทรงจำที่ดีเถอะ
หลังจากนั่งงุ้นคิดอยู่พักนึง ผมก็โทรไปหาเธอ แล้วพูดในสิ่งที่อยากพูดจริงๆ คือ "ขอโทษ" เพราะตั้งแต่คบกันมาจนเลิกกัน ผมเองก็ยังไม่เคย
บอกขอโทษเธอจริงๆจากใจสักครั้งเลย ผมเลยถือโอกาศพูดวันนี้เลยว่า ขอโทษจริง จากใจนะ เราก็ได้คุยไปเรื่อยเปื่อย และผมก็ขอบคุณเธอ
ในสิ่งดีๆที่เธอเคยทำให้ผม หลังจากวางสายเธอมา ผมก็กลับมานั่งคิดกับตัวเองว่า เธอชอบอะไร อะไรที่ตั้งแต่คบกัน เธอเคยบอกว่าเธอชอบแต่
เรายังไม่เคยทำมัน ผมตัดสินใจแบบไม่ลังเลเลยคือ (ส่งช่อดอกไม้ให้เธอ) ใช่ครับพูดตรงๆเลยว่าตอนสั่งนั้นมือสั่นไปหมด หัวใจเต้นแรง
เธอจะชอบมั้ย เธอจะโกรธเรามั้ย แต่ตอนนั้นผมก็โอนเงินไปจ่ายค่าดอกไม้แล้วทั้งๆที่ ยังไม่ทันได้แจ้งรายละเอียด หรือเลือกแบบอะไรเลย คือ มึนๆสั่งจริงๆ
แต่อะ มันก็เป็นอย่างนึงที่ผมคิดว่าผม อยากทำและมันก็เป็นอะไรที่ผมควรผม ผมไม่เสียใจที่ทำมันเลย หลังจากสั่งเสร็จผมก็กลับมานั่งงกๆทำงานต่อ
ผ่านไป ร้านก็แจ้งว่าส่งเรียบร้อยแล้ว ผมก็เลยโทรไปคุยกับเธออีกครั้ง เธอชอบมันมาก เธอขอบคุณผมแล้วผมก็บอกเธอไปคำนึงว่า
"จะได้มีอะไรดีๆให้ได้จดจำกันไว้ได้บ้าง" ขอโทษนะ และขอบคุณ" นั้นแหละครับ จนวันนี้ผมยังใจไม่แข็งพอที่จะพบกับเธอผมเลยคิดว่า ควรพักก่อนสักพัก
มันจะดีขึ้นจริงๆใช่มั้ยครับ
จะมีอีกจริงๆมั้ยครับ คนที่เข้ากันได้
ขอบคุณที่รับฟังครับ
ปล.แฟนผมเขาเป็นพี่ผม8ปีผมว่าคงเป็นช่องว่างของเวลาที่ทำให้มีอะไรหลายๆอย่างที่ผมไม่เข้าใจ
เก็บความรักไว้เป็นบทเรียนให้ชีวิต บอกเลิกแฟนแต่ดันเสี่ยใจเอง
ผมเคยคบกับแฟนกันมาได้ 1 กว่าๆ ในช่วงแรกนั้น ผมก็ทำตัวแบบ แย่ แย่มากเลยครับเพราะผมยอมรับเลยว่าในวันแรกนั้น
ผมยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามากนัก ผมแค่อยากเรียนรู้อยากศึกษาเขาก่อน แต่มันก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่ดีหรอกนะ เวลาผ่านไป
ผมก็เริ่มรู้สึกถึงสิ่งที่เขามอบให้ผม มันคือสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับมาก่อน มันคือความรัก รักที่ดีที่สุด รักที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน
แต่ในช่วง6เดือนแรกที่คบกัน ผมดันทำตัว แบบ แย่มากใส่เขา(ไม่อยากคุย ไปไหนไม่บอก จุกจิกน่ารำคาญ) แต่พอเวลาผ่านผม
ผมเริ่มรู้สึกว่า ความรักที่เขามีให้มันพังกำเพงผม ผมเริ่มรักเขาขึ้นทุกวัน รักมากจนผมแทบไม่รักตัวเองเลย คิดถึง อยากมาหา
อยากทำนั้นด้วย อยากทำนี้ด้วย กลายเป็นผมที่วิ่งตามเขาแล้วทีนี้ ซึ่งผมก็เป็นแบบนี้ได้6เดือน (ครบ1ปีพอดี) หลังจากนั้นเริ่มแย่ลงอีก
เพราะผมดันเยอะกับเขามากเกินไป ไม่ว่าจะเรื่อง ไปไหนมาไหน การใช้ชีวิตการเป็นอยู่(ปล.ผมกับแฟนเราไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่ใกลกัน)
มันก็เลยทำให้ผมหึงและระแวงเพราะผมดันรู้สึกว่าเขาคือคนพิเศษและผมไม่อยากเสียเขาไป แต่ความที่เรา ทัศนคติที่ไม่ค่อยตรงกัน
ในหลายๆความคิดที่เราคิดต่างกัน ซึ่ง1ปีผ่านไปเราพยายามปรับเข้าหากันแล้วแต่มันไม่มีตรงกลางเลย สุดท้าย และวันนั้นก็เป็นวันที่
ผมบอกกับตัวเองมาตลอดเลยว่า "รู้งี้" จะไม่ทำ เพราะผมเลือกที่จะบอกเลิกเขา เพราะอารมณ์ชั่ววูปจริงๆ ทำให้ผมต้องเสียเธอไป
หลังจากเลิกกันได้สักพัก ผมคิดถึงเธอผมเริ่มที่จะ ง้อและขอคืนดี แต่มันก็สายไปแล้ว เธอเคยให้โอกาศผมมาหลายครั้งแล้ว
ถึงผมจะบอกว่า นี้ขอเป็นครั้งสุดท้ายให้ผมได้พิสูจน์ตัวเองได้มั้ย มันก็สายไปแล้ว ผ่านไปได้2เดือนหลังจากที่เลิกกัน ผมยังคงไม่เปิดใจ
และคิดว่า ตอนเราอยู่ด้วยกันเราสุขมากขนาดไหน อยากกลับไปแค่ไหน แต่ผมรู้ดีว่า คำที่เธอพูดกับผมในวันนั้น คนที่ผมเคยรัก คนที่เขารักผม
เขาไม่มีอยู่อีกแล้ว ผมเข้าใจดีและผมก็เลย บอกกับตัวเองว่า พอเถอะ ถ้าเราไม่อยากเสียเขาไป ก็เก็บเขาไว้ในความทรงจำที่ดีเถอะ
หลังจากนั่งงุ้นคิดอยู่พักนึง ผมก็โทรไปหาเธอ แล้วพูดในสิ่งที่อยากพูดจริงๆ คือ "ขอโทษ" เพราะตั้งแต่คบกันมาจนเลิกกัน ผมเองก็ยังไม่เคย
บอกขอโทษเธอจริงๆจากใจสักครั้งเลย ผมเลยถือโอกาศพูดวันนี้เลยว่า ขอโทษจริง จากใจนะ เราก็ได้คุยไปเรื่อยเปื่อย และผมก็ขอบคุณเธอ
ในสิ่งดีๆที่เธอเคยทำให้ผม หลังจากวางสายเธอมา ผมก็กลับมานั่งคิดกับตัวเองว่า เธอชอบอะไร อะไรที่ตั้งแต่คบกัน เธอเคยบอกว่าเธอชอบแต่
เรายังไม่เคยทำมัน ผมตัดสินใจแบบไม่ลังเลเลยคือ (ส่งช่อดอกไม้ให้เธอ) ใช่ครับพูดตรงๆเลยว่าตอนสั่งนั้นมือสั่นไปหมด หัวใจเต้นแรง
เธอจะชอบมั้ย เธอจะโกรธเรามั้ย แต่ตอนนั้นผมก็โอนเงินไปจ่ายค่าดอกไม้แล้วทั้งๆที่ ยังไม่ทันได้แจ้งรายละเอียด หรือเลือกแบบอะไรเลย คือ มึนๆสั่งจริงๆ
แต่อะ มันก็เป็นอย่างนึงที่ผมคิดว่าผม อยากทำและมันก็เป็นอะไรที่ผมควรผม ผมไม่เสียใจที่ทำมันเลย หลังจากสั่งเสร็จผมก็กลับมานั่งงกๆทำงานต่อ
ผ่านไป ร้านก็แจ้งว่าส่งเรียบร้อยแล้ว ผมก็เลยโทรไปคุยกับเธออีกครั้ง เธอชอบมันมาก เธอขอบคุณผมแล้วผมก็บอกเธอไปคำนึงว่า
"จะได้มีอะไรดีๆให้ได้จดจำกันไว้ได้บ้าง" ขอโทษนะ และขอบคุณ" นั้นแหละครับ จนวันนี้ผมยังใจไม่แข็งพอที่จะพบกับเธอผมเลยคิดว่า ควรพักก่อนสักพัก
มันจะดีขึ้นจริงๆใช่มั้ยครับ
จะมีอีกจริงๆมั้ยครับ คนที่เข้ากันได้
ขอบคุณที่รับฟังครับ
ปล.แฟนผมเขาเป็นพี่ผม8ปีผมว่าคงเป็นช่องว่างของเวลาที่ทำให้มีอะไรหลายๆอย่างที่ผมไม่เข้าใจ