สวัสดีค่ะ

ตามหัวข้อกระทู้เลยนะคะ

เราอกหักมาได้ประมาณเดือนกว่าๆแล้ว ก็ทำใจได้ระดับนึง แต่ก็มีความคิดในใจว่า ดีแล้วที่ไม่มีใคร ไม่ต้องปวดหัวเรื่องความรัก ไม่ต้องกลัวว่าแฟนจะรักเรามั้ย ไม่ต้องคาดหวังอะไรกับใคร   พอเราเจอคนที่ชอบ(ซึ่งก็ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้น) เราก็ไม่กล้าเข้าหาเขา เพราะจะคิดไปต่างๆนานา ว่าตัวเองยังไม่ดีพอ รอให้ตัวเองดีกว่านี้ก่อนค่อยเข้าหาดีไหม อยู่แบบนี้แหละดีแล้ว ถ้ามันใช่เดี๋ยวมันก็ใช่เอง เราเป็นแบบนี้ตลอดเลยค่ะเวลาเราเจอใครที่ชอบ

อีกอย่าง เราเป็นคนที่พอรักใครก็จะรักมาก มากแบบเผื่อใจไม่เป็น พออกหักก็อารมณ์ดิ่งไปนานเลยค่ะ กว่าจะตั้งตัวได้ใหม่ก็ใช้เวลา แถมยังมีความรู้สึกเข็ดกับความรักด้วย

อาการแบบนี้ถือว่าเป็นโรคกลัวความผิดหวังหรือเปล่าคะ