สวัสดีค่ะ หนูมีเรื่องอยากปรึกษาค่ะ
คือ..หนูเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ปัจจุบันหนูอายุ15ปี
อาการของหนูคือจะรู้สึกเศร้า เหงา หดหู่ เดียวดายอยู่ตลอดเวลา คิดมาก คิดไปเองมโนทุกอย่าง คิดว่าตัวเองเข้ากับใครไม่ได้สักคน เวลาที่หนูต้องออกไปทำกิจกรรม พบเพื่อนหรืออะไรที่พบปะผู้คนข้างนอก
หนูชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเขา ทำไมเวลาเค้าหัวเราะสนุกหยอกล้อกัน ทำไมเค้าถึงมีความสุขจากใจจริงๆ ต่างกับหนู ที่หลอกตัวเองว่ามีความสุข ฉันไม่ได้เศร้า ฉันร่าเริง ฉันแฮปปี้ ทั้งๆที่จริงหนูฝืนทุกอย่าง หลอกตัวเองทุกอย่าง จนกลายเป็นความกดดัน วิตกกังวลตลอดเวลา ไม่สบายใจตลอดเวลา สมองแทบจะไม่เคยหยุดคิด ฝันร้ายทุกคืน เหมือนอยู่กับความฝันที่ไม่ได้หลับทั้งคืน พอตื่นมาก็มีอาการปวดหัว มีเสียงวี้ด!!!
ในหัว มันวูบเกือบล้มทั้งยืน เป็นบ่อยมาก
หนูยิ่งเครียดมากกดดัน ทำไมหนูต้องเป็นแบบนี้ ทำไมหนูไม่เหมือนคนอื่น ทำไมหนูต้องมาเป็นโรคบ้าอะไรนี้ด้วย หนูไม่ได้อยากเป็นซะหน่อย ทำไมนะ ได้แต่เปรียบเทียบกับคนอื่น หนูทรมานมากค่ะ ล่าสุด หนูเรียนไม่ได้ ต้องลาออกจาก ร.ร. เพื่อรักษาตัว แล้วมาเรียน กศน. ตอนนั้นหนูสิ้นหวังกับชีวิตมาก หนูเป็นคนเรียนเก่ง ได้รับรางวัลเยอะแยะ ได้ที่1 ของห้องเกือบทุกปี พูดก็เก่ง ทำไมชีวิตหนูถึงต้องมาเรียนไม่ได้ หนูไม่มีความหวังอะไรแล้ว ความหวังที่อยากเป็นตำรวจหญิงที่แข็งแกร่งก็พังสลาย ชีวิตหนูมาถึงจุดที่หนูเรียนอะไรไม่ได้เลยได้ยังใง หนูต้องทำยังใงอ่ะ หนูต้องต่อสู้กับมันอีกนานแค่ไหน นั่นคือความรู้สึกที่ต้องมาเรียน กศน. ครั้งแรก แต่พอเรียนมา มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่หนูหรือใครๆคิด มันกลับบำบัดตัวหนูให้ดีขึ้นสักหน่อย เพราะมีกิจกรรมให้ทำบ้าง ถึงจะชอบเปรียบเทียบกับคนอื่นก็เถอะ ครอบครัวก็เข้าใจ ช่วยกันให้กำลังใจ ไปพบจิตแพทย์ตามนัดทุกครั้ง ทานยาไม่เคยขาด ถึงจะทรมานที่เปลี่ยนยามาหลายรอบก็ตาม จนทุกวันนี้ก็เริ่มเจอยาที่เข้ากับอาการมาทาน ทานไม่เคยขาด อาการก็ดีขึ้น ภือว่าไม่แย่เหมือนเมื่อก่อนมาก หนูเริ่มมีความหวัง จนตอนนี้เกือบจะหายดีแล้วค้ะ เหลืออีก1เทอมที่หนูจะจบม.3 หนูคิดว่าม.4 หนูจะกลับไปเรียนมัธยมในระบบเหมือนเดิม เพราะอาการหนูเริ่มดีขึ้นมากแล้ว หนูรู้สึกว่าตัวเองยังเก่งหลายด้านถ้ากลับไปเรียน หนูคงจะได้ใช้ความสามารถที่หนูมีทำให้หนูและพ่อแม่ภูมิใจถ้าหนูทำ สิ่งที่หนูเก่งได้สำเร็จสักอย่าง หนูจะได้รู้สึกว่าหนูไม่ได้ไร้ค่า หนูไม่ได้สู้แค่คนเดียว ถ้าหนูได้กลับไปเรียนครั้งนี้หนูจะตั้งใจเรียนมากค้ะ มีสติมากขึ้น แยกแยะได้ อันไหนขยะอันไหนของดี แต่... หนูอยากได้คำแนะนำค่ะ ว่าที่หนูคิดนี่ หนูคิดถุกรึป่าว หรือหนูต้องเรียน กศน. ต่อไปค่ะ ขอผู้รู้มีจิตวิทยาด้านนี้ตอบหน่อยค่ะ
ถือว่าได้ช่วยเหลืออนาคตเด็กคนหนึ่งค่ะ
เป็นโรคซึมเศร้า เรียนไม่ได้ ทำอย่างใรดี??
คือ..หนูเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ปัจจุบันหนูอายุ15ปี
อาการของหนูคือจะรู้สึกเศร้า เหงา หดหู่ เดียวดายอยู่ตลอดเวลา คิดมาก คิดไปเองมโนทุกอย่าง คิดว่าตัวเองเข้ากับใครไม่ได้สักคน เวลาที่หนูต้องออกไปทำกิจกรรม พบเพื่อนหรืออะไรที่พบปะผู้คนข้างนอก
หนูชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเขา ทำไมเวลาเค้าหัวเราะสนุกหยอกล้อกัน ทำไมเค้าถึงมีความสุขจากใจจริงๆ ต่างกับหนู ที่หลอกตัวเองว่ามีความสุข ฉันไม่ได้เศร้า ฉันร่าเริง ฉันแฮปปี้ ทั้งๆที่จริงหนูฝืนทุกอย่าง หลอกตัวเองทุกอย่าง จนกลายเป็นความกดดัน วิตกกังวลตลอดเวลา ไม่สบายใจตลอดเวลา สมองแทบจะไม่เคยหยุดคิด ฝันร้ายทุกคืน เหมือนอยู่กับความฝันที่ไม่ได้หลับทั้งคืน พอตื่นมาก็มีอาการปวดหัว มีเสียงวี้ด!!!
ในหัว มันวูบเกือบล้มทั้งยืน เป็นบ่อยมาก
หนูยิ่งเครียดมากกดดัน ทำไมหนูต้องเป็นแบบนี้ ทำไมหนูไม่เหมือนคนอื่น ทำไมหนูต้องมาเป็นโรคบ้าอะไรนี้ด้วย หนูไม่ได้อยากเป็นซะหน่อย ทำไมนะ ได้แต่เปรียบเทียบกับคนอื่น หนูทรมานมากค่ะ ล่าสุด หนูเรียนไม่ได้ ต้องลาออกจาก ร.ร. เพื่อรักษาตัว แล้วมาเรียน กศน. ตอนนั้นหนูสิ้นหวังกับชีวิตมาก หนูเป็นคนเรียนเก่ง ได้รับรางวัลเยอะแยะ ได้ที่1 ของห้องเกือบทุกปี พูดก็เก่ง ทำไมชีวิตหนูถึงต้องมาเรียนไม่ได้ หนูไม่มีความหวังอะไรแล้ว ความหวังที่อยากเป็นตำรวจหญิงที่แข็งแกร่งก็พังสลาย ชีวิตหนูมาถึงจุดที่หนูเรียนอะไรไม่ได้เลยได้ยังใง หนูต้องทำยังใงอ่ะ หนูต้องต่อสู้กับมันอีกนานแค่ไหน นั่นคือความรู้สึกที่ต้องมาเรียน กศน. ครั้งแรก แต่พอเรียนมา มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่หนูหรือใครๆคิด มันกลับบำบัดตัวหนูให้ดีขึ้นสักหน่อย เพราะมีกิจกรรมให้ทำบ้าง ถึงจะชอบเปรียบเทียบกับคนอื่นก็เถอะ ครอบครัวก็เข้าใจ ช่วยกันให้กำลังใจ ไปพบจิตแพทย์ตามนัดทุกครั้ง ทานยาไม่เคยขาด ถึงจะทรมานที่เปลี่ยนยามาหลายรอบก็ตาม จนทุกวันนี้ก็เริ่มเจอยาที่เข้ากับอาการมาทาน ทานไม่เคยขาด อาการก็ดีขึ้น ภือว่าไม่แย่เหมือนเมื่อก่อนมาก หนูเริ่มมีความหวัง จนตอนนี้เกือบจะหายดีแล้วค้ะ เหลืออีก1เทอมที่หนูจะจบม.3 หนูคิดว่าม.4 หนูจะกลับไปเรียนมัธยมในระบบเหมือนเดิม เพราะอาการหนูเริ่มดีขึ้นมากแล้ว หนูรู้สึกว่าตัวเองยังเก่งหลายด้านถ้ากลับไปเรียน หนูคงจะได้ใช้ความสามารถที่หนูมีทำให้หนูและพ่อแม่ภูมิใจถ้าหนูทำ สิ่งที่หนูเก่งได้สำเร็จสักอย่าง หนูจะได้รู้สึกว่าหนูไม่ได้ไร้ค่า หนูไม่ได้สู้แค่คนเดียว ถ้าหนูได้กลับไปเรียนครั้งนี้หนูจะตั้งใจเรียนมากค้ะ มีสติมากขึ้น แยกแยะได้ อันไหนขยะอันไหนของดี แต่... หนูอยากได้คำแนะนำค่ะ ว่าที่หนูคิดนี่ หนูคิดถุกรึป่าว หรือหนูต้องเรียน กศน. ต่อไปค่ะ ขอผู้รู้มีจิตวิทยาด้านนี้ตอบหน่อยค่ะ
ถือว่าได้ช่วยเหลืออนาคตเด็กคนหนึ่งค่ะ