สวัสดีค่ะทุกคน...
เราอยากจะมาเล่าระบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเราค่ะ
...ตอนเรายังเด็ก ครอบครัวของเรา อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวใหญ่ เป็นครอบครัวทางฝั่งแม่ค่ะ ยายมีลูก4คน แม่ของเราเป็นลูกคนที่3 แม่มีพี่สาว2คน และน้องชาย1คน
เรามีลูกพี่ลูกน้องทั้งหมด 9 คน (รวมเรา) พี่สาวคนแรกของแม่ มีลูก3คน คือคนที่ 1 3 และ 7 พี่สาวคนที่สองของแม่ มีลูก3คน คือคนที่ 2 4 และ6 แม่เรา มีลูก2คน คือเราคนที่5 และน้องเราคนที่8 ส่วนน้องชายของแม่ มีลูกคนเดียว คือคนที่9 (เรียงตามอายุ)
เรา กับ 6 และ 7 อายุไล่เรี่ยกัน เกิดปีเดียวกัน โดยห่างกันแค่คนละสามเดือน เรียกได้ว่าคลานตามก้นกันออกมาเลย
พวกเราสามคน เรียนที่โรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่ยังเด็กค่ะ ไปไหนเราก็ไปด้วยกัน ใส่ชุดเหมือนกัน แต่งตัวเหมือนกัน ได้ของเล่นเหมือนกันแต่เรากลับได้ความรักจากผู้ใหญ่ในครอบครัวไม่เท่ากัน
เราเป็นคนที่แตกต่างกับ 6และ7 โดยสิ้นเชิง ทั้งสองคน อยู่ในกรอบที่ผู้ใหญ่วางเอาไว้ให้ แต่พ่อแม่ของเรา ไม่ได้วางกรอบให้กับเรา ท่านปล่อยให้เราใช้ความคิดของเราอย่างเต็มที่ ชอบอะไรก็ให้ไปอยู่กับสิ่งนั้น เราเลยมีความคิดเป็นของตัวเองมากกว่าคนอื่น เราเป็นคนที่สมองดีที่สุด แต่เราไม่ขยันเท่าอีกสองคน
ด้วยความที่เราไม่ได้โดนพ่อแม่วางกรอบแผนชีวิตให้เหมือนอีกสองคน เราเลยเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองมากกว่าคนอื่น
ตั้งแต่ที่จำความได้ในตอนเด็ก เรากับ6 เคยทะเลาะกัน คือเล่นๆกันอยู่ แล้วหยิกแขนกัน พอคนนี้ทำแรงกว่า อีกคนก็ทำคืน เรามีแผลถลอกที่โดนจิกตามแขน ส่วน6 โดนเราหยิกจนแขนเขียว จำได้ว่าวันนั้น 6วิ่งไปฟ้องยาย ยายหยิบไม้ไผ่มาตีเราโดยที่ไม่ถามเราสักคำเดียวว่าเรื่องมันเป็นมายังไง เราไม่ได้โกรธ6หรอกนะ แต่เราแค่คิดว่า ทำไมยายต้องตีเราแค่คนเดียว ทั้งๆที่เราเล่นด้วยกัน
ยายทำแบบนี้กับเราทุกครั้งที่เราทะเลาะกับลูกพี่ลูกน้อง จนนานมาเรื่อยๆ... พอเราเริ่มโตขึ้น จากเด็กที่ไม่รู้ว่าความโกรธ ความเกลียด ความอคติเป็นยังไง เราก็เพิ่งจะมาเข้าใจ จนบางทีเราก็คิดว่า ที่ยายทำกับเราแบบนี้ เพราะยายเกลียดเราหรือเปล่า
เราไม่ได้จะว่ายายนะ คือยายเป็นคนที่ออกแนวขี้โม้นิดๆ ชอบพูดอะไรเกินจริง แล้วก็จะพูดไม่หยุด แล้วก็จะคอมเม้นเรากับน้องเราในทางที่แย่ๆตลอด
ช่วงขึ้นม.4 6 และ 7 ย้ายไปเรียนที่ต่างจังหวัด พวกเราแยกย้ายกันไปต่างโรงเรียน เพราะทางครอบครัวของ 6และ7 มีปัญหา ในบ้านเราเลยมีแค่ พี่คนที่3กับแฟนของเขา ยาย แม่ แล้วก็เราและน้อง ส่วนพ่อของเราไปทำงานที่ต่างจังหวัด จะกลับมาอาทิตย์ละครั้ง
เราเริ่มโตขึ้น เราติดเพื่อน ไปนั่งอยู่บ้านเพื่อนจน1-2ทุ่ม ถึงจะกลับบ้าน ช่วงนี้เรายอมรับตัวเองว่าเราทำตัวไม่ดีจริงๆ แต่ถึงจะยังไง เราไม่ได้โกหกพ่อและแม่ เราบอกท่านตลอดว่าเราอยู่ไหน จะกลับกี่โมง
มีช่วงหนึ่งที่เราทะเลาะกับเพื่อนด้วยเรื่องเข้าใจผิด เราโดดเรียนไปอยู่ที่อื่น ทำอย่างนั้นอยู่ประมาณ2-3วัน จนครูโทรฟ้องแม่ พอยายรู้เรื่องยายจะอาศัยช่วงที่มีเราและยายสองคน มาพูดไม่ดีๆใส่เรา ตอนนั้น ยายพูดกับเราว่า "โดนครูไล่ออกละสิถึงไม่ไปโรงเรียน" มันทำให้เรารู้สึกว่า เห้ย มันควรจะมีคำพูดหรือคำถามที่ดีและสมเหตุสมผลกว่านี้หรือเปล่า
นับตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่เรานั่งกินข้าวกับยาย ยายจะคอยใช้คำพูดแบบนี้ใส่เราตลอด เราได้แต่นั่งเงียบ ทำหูทวนลม แล้วระบายกับพ่อ เราไม่กล้าระบายกับแม่ เพราะยายก็เป็นแม่ของแม่เรา
จนหนักข้อขึ้นมาเรื่อยๆ ยายชอบพูดยั่วโมโหเรา ดูถูกเราสารพัด จนบางทีเราก็ทนไม่ไหวที่จะเก็บความรู้สึกโกรธเอาไว้ แล้วด่ายายออกไป นี่เป็นเหตุการณ์ที่เราจำฝังใจที่สุดในชีวิต เพราะลูกพี่ลูกน้องคนที่ 4 พูดกับเราว่า "ปากดีนะม*งอะ ก*กระทืบหมดนะ ไม่ใช่น้องก*"
มีครั้งหนึ่งที่แม่เราถักเสื้อให้เราลองใส่ แม่ถามว่า "เอาไหมตัวนี้" เรายังไม่ทันตอบอะไร ยายก็พูดขึ้นมาว่า "เอาให้6ใส่สิ 6ใส่แล้วน่าจะสวยกว่า" ตอนนั้นเราไม่เข้าใจว่า ทำไมยายต้องพูดแบบนั้น แม่ตั้งใจทำให้เรา บางทีเราก็น้อยใจกับคำพูดของยาย ตอนนั้นเราโกรธมากที่ยายพูดแบบนั้น แม่เราก็บอกยายว่า พูดแบบนั้นทำไมเราน้อยใจ แต่ยายกลับบอกว่า ก็แค่พูดเรื่องจริง
เวลาเราไปบ้านเพื่อน แล้วเพื่อนมาส่งเราที่บ้าน ยายจะชอบถามเราตลอดว่า "ใครมาส่ง ผู้ชายหรอ" คือมันเป็นอะไรที่หลายๆคนอาจจะคิดว่ายายถามเราเพราะเป็นห่วงแต่จริงๆมันไม่ใช่ ยายถามเพื่อที่จะจับผิดเราเเล้วชอบเอาไปบอกพ่อเราแบบผิดๆ แต่เราคุยกับพ่อตลอด พ่อเลยรู้ว่ายายโกหกเพื่อจะทำให้พ่อด่าเรา แต่พอยายทำให้พ่อด่าเราไม่สำเร็จ ยายก็จะด่าพ่อเราแทนว่าพ่อเราไม่ดูแล
มีหลายครั้งที่เราทนไม่ไหวกับคำพูดของยาย จนเราบอกพ่อว่าให้ยายไปอยู่กับคนอื่นได้ไหม พี่สาวแม่หรือน้องชายแม่ก็ได้ แต่พ่อเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เพราะทางฝั่งนั้นไม่มีใครเอายายสักคน
ลูกพี่ลูกน้องของเราเวลาปิดเทอม ก็จะกลับจากต่างจังหวัดมาอยู่ที่บ้านเรา ยายพูดกับพวกเขาดีมาก ทำให้ทุกอย่าง ตอนนั้นเราเพิ่งเข้ามหาลัยปี1 เราคุยเรื่องเกรดกับ6 6บอกเราว่าทำข้อสอบไม่ค่อยได้มีวิชาหนึ่งได้d ยายฟังอยู่ด้วยก็บอก 6ทำดีแล้วเทอมหน้าเอาใหม่ พอเกรดของเราออกบ้าง เราได้เกรดa 2วิชา นอกนั้นได้b ยายกลับบอกว่า เทอมแรกมันก็ง่ายแบบนี้แหละ คือเราไม่ได้ต้องการคำชมนะ แต่เราแค่คิดว่า ทำไมต้องพูดแบบนี้กับเราด้วย
เวลาแม่ทำกับข้าว ยายจะชอบแบ่งส่วนเล็กส่วนน้อยไว้ให้กับ9 น้องคนเล็ก แต่กับเรา ยายไม่เคยทำแบบนั้น หลายครั้งที่เราเลิกเรียนมา แล้วถามว่า กับข้าวนี่ของใครกินได้ไหม ยายก็จะบอกว่า "ของน้อง ไปหากินเอาเองแล้วกัน"
เราเคยพาแฟนมาบ้าน มาไหว้พ่อแม่เรา แต่ในข่วงที่เราไม่ได้ตัวติดกับแฟนในบ้าน ยายจะแอบมาพูดกับแฟนเราว่า "ออกไปแล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจ" แฟนมาบอกเราแบบนั้น เราเลยเลือกที่จะเล่าให้แม่ฟัง แต่แม่ก็ทำได้แค่บอกเราว่า ชั่งแกเถอะแกจะพูดอะไรก็ให้แกพูดไป แก่แล้วพูดไปก็ไม่ฟังหรอก เงียบๆไว้ดีสุด ไม่ต้องไปตอบโต้
เวลาเราพาเพื่อนมาบ้าน เเล้วเรากับเพื่อนนอนดึกๆกัน ยายจะชอบเปิดประตูห้องเข้ามาดูเพื่อจับผิด เราและเพื่อนตลอด แล้วยายก็ไปพูดกับพี่คนที่3 ว่า เรากับเพื่อนดูดกัญชากัน คือเราโมโหจนเราด่ายายออกไปเพราะเราไม่ได้ทำแบบนั้น เราทนไม่ไหวต้องบอกพ่ออีกครั้ง พ่อก็บอกเราว่า ถ้าเราไม่ได้ทำจริงๆก็ไม่ต้องไปสนใจ
เราพยายามไม่พูดกับยาย ไม่ต่อล้อต่อเถียงถ้ามันไม่ทำให้ความอดทนของเราหมด
ล่าสุด เรานั่งกินข้าวตอนเช้า ยายเดินมานั่งตรงข้ามกับเราแล้วพูดว่า "คอยดูนะกูจะวางยาแม่ม*ง กับพวกม*งให้ตาย" เราโมโหมากจนทนไม่ไหว เราคิดแค่ว่า เกลียดเรา เราพอเข้าใจ แต่พูดว่าจะวางยาแม่เรา ทั้งๆที่แม่เราเป็นลูกแท้ๆของยายได้ยังไง ยายพูดคำๆนั้นออกมาได้ยังไงเราทนเก็บความรู้สึกไม่ไหวจนเราต้องบอกแม่ แม่ก็บอกเราว่า ช่างแกเถอะ ตอนแม่เด็กๆแม่ก็โดนเหมือนเรา แม่สมองดีกว่าพี่น้องของแม่ทุกคนแต่ยายกลับไม่สนใจ เวลาคนอื่นได้ของเล่นชิ้นใหม่ แม่กลับไม่ได้อยู่คนเดียว แล้วต้องรอของเก่าจากพี่น้อง เวลาแม่ทะเลาะกับน้องชาย แม่ก็มักจะเป็นฝ่ายที่ถูกตีเสมอไม่ว่าจะถูกหรือผิด
เราควรจะทำยังไงดีคะ ถ้าพูดว่าเราเกลียดยาย เราพูดได้เต็มปาก ยายไม่เคยหวังดีกับเรา คอยแต่จับผิด ใช้คำพูดแย่ๆกับเราตั้งแต่จำความได้ เราไม่เข้าใจ เราไปทำอะไรให้ยาย
++ถาม/ระบาย++ เกลียดยายตัวเอง
เราอยากจะมาเล่าระบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเราค่ะ
...ตอนเรายังเด็ก ครอบครัวของเรา อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวใหญ่ เป็นครอบครัวทางฝั่งแม่ค่ะ ยายมีลูก4คน แม่ของเราเป็นลูกคนที่3 แม่มีพี่สาว2คน และน้องชาย1คน
เรามีลูกพี่ลูกน้องทั้งหมด 9 คน (รวมเรา) พี่สาวคนแรกของแม่ มีลูก3คน คือคนที่ 1 3 และ 7 พี่สาวคนที่สองของแม่ มีลูก3คน คือคนที่ 2 4 และ6 แม่เรา มีลูก2คน คือเราคนที่5 และน้องเราคนที่8 ส่วนน้องชายของแม่ มีลูกคนเดียว คือคนที่9 (เรียงตามอายุ)
เรา กับ 6 และ 7 อายุไล่เรี่ยกัน เกิดปีเดียวกัน โดยห่างกันแค่คนละสามเดือน เรียกได้ว่าคลานตามก้นกันออกมาเลย
พวกเราสามคน เรียนที่โรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่ยังเด็กค่ะ ไปไหนเราก็ไปด้วยกัน ใส่ชุดเหมือนกัน แต่งตัวเหมือนกัน ได้ของเล่นเหมือนกันแต่เรากลับได้ความรักจากผู้ใหญ่ในครอบครัวไม่เท่ากัน
เราเป็นคนที่แตกต่างกับ 6และ7 โดยสิ้นเชิง ทั้งสองคน อยู่ในกรอบที่ผู้ใหญ่วางเอาไว้ให้ แต่พ่อแม่ของเรา ไม่ได้วางกรอบให้กับเรา ท่านปล่อยให้เราใช้ความคิดของเราอย่างเต็มที่ ชอบอะไรก็ให้ไปอยู่กับสิ่งนั้น เราเลยมีความคิดเป็นของตัวเองมากกว่าคนอื่น เราเป็นคนที่สมองดีที่สุด แต่เราไม่ขยันเท่าอีกสองคน
ด้วยความที่เราไม่ได้โดนพ่อแม่วางกรอบแผนชีวิตให้เหมือนอีกสองคน เราเลยเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองมากกว่าคนอื่น
ตั้งแต่ที่จำความได้ในตอนเด็ก เรากับ6 เคยทะเลาะกัน คือเล่นๆกันอยู่ แล้วหยิกแขนกัน พอคนนี้ทำแรงกว่า อีกคนก็ทำคืน เรามีแผลถลอกที่โดนจิกตามแขน ส่วน6 โดนเราหยิกจนแขนเขียว จำได้ว่าวันนั้น 6วิ่งไปฟ้องยาย ยายหยิบไม้ไผ่มาตีเราโดยที่ไม่ถามเราสักคำเดียวว่าเรื่องมันเป็นมายังไง เราไม่ได้โกรธ6หรอกนะ แต่เราแค่คิดว่า ทำไมยายต้องตีเราแค่คนเดียว ทั้งๆที่เราเล่นด้วยกัน
ยายทำแบบนี้กับเราทุกครั้งที่เราทะเลาะกับลูกพี่ลูกน้อง จนนานมาเรื่อยๆ... พอเราเริ่มโตขึ้น จากเด็กที่ไม่รู้ว่าความโกรธ ความเกลียด ความอคติเป็นยังไง เราก็เพิ่งจะมาเข้าใจ จนบางทีเราก็คิดว่า ที่ยายทำกับเราแบบนี้ เพราะยายเกลียดเราหรือเปล่า
เราไม่ได้จะว่ายายนะ คือยายเป็นคนที่ออกแนวขี้โม้นิดๆ ชอบพูดอะไรเกินจริง แล้วก็จะพูดไม่หยุด แล้วก็จะคอมเม้นเรากับน้องเราในทางที่แย่ๆตลอด
ช่วงขึ้นม.4 6 และ 7 ย้ายไปเรียนที่ต่างจังหวัด พวกเราแยกย้ายกันไปต่างโรงเรียน เพราะทางครอบครัวของ 6และ7 มีปัญหา ในบ้านเราเลยมีแค่ พี่คนที่3กับแฟนของเขา ยาย แม่ แล้วก็เราและน้อง ส่วนพ่อของเราไปทำงานที่ต่างจังหวัด จะกลับมาอาทิตย์ละครั้ง
เราเริ่มโตขึ้น เราติดเพื่อน ไปนั่งอยู่บ้านเพื่อนจน1-2ทุ่ม ถึงจะกลับบ้าน ช่วงนี้เรายอมรับตัวเองว่าเราทำตัวไม่ดีจริงๆ แต่ถึงจะยังไง เราไม่ได้โกหกพ่อและแม่ เราบอกท่านตลอดว่าเราอยู่ไหน จะกลับกี่โมง
มีช่วงหนึ่งที่เราทะเลาะกับเพื่อนด้วยเรื่องเข้าใจผิด เราโดดเรียนไปอยู่ที่อื่น ทำอย่างนั้นอยู่ประมาณ2-3วัน จนครูโทรฟ้องแม่ พอยายรู้เรื่องยายจะอาศัยช่วงที่มีเราและยายสองคน มาพูดไม่ดีๆใส่เรา ตอนนั้น ยายพูดกับเราว่า "โดนครูไล่ออกละสิถึงไม่ไปโรงเรียน" มันทำให้เรารู้สึกว่า เห้ย มันควรจะมีคำพูดหรือคำถามที่ดีและสมเหตุสมผลกว่านี้หรือเปล่า
นับตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่เรานั่งกินข้าวกับยาย ยายจะคอยใช้คำพูดแบบนี้ใส่เราตลอด เราได้แต่นั่งเงียบ ทำหูทวนลม แล้วระบายกับพ่อ เราไม่กล้าระบายกับแม่ เพราะยายก็เป็นแม่ของแม่เรา
จนหนักข้อขึ้นมาเรื่อยๆ ยายชอบพูดยั่วโมโหเรา ดูถูกเราสารพัด จนบางทีเราก็ทนไม่ไหวที่จะเก็บความรู้สึกโกรธเอาไว้ แล้วด่ายายออกไป นี่เป็นเหตุการณ์ที่เราจำฝังใจที่สุดในชีวิต เพราะลูกพี่ลูกน้องคนที่ 4 พูดกับเราว่า "ปากดีนะม*งอะ ก*กระทืบหมดนะ ไม่ใช่น้องก*"
มีครั้งหนึ่งที่แม่เราถักเสื้อให้เราลองใส่ แม่ถามว่า "เอาไหมตัวนี้" เรายังไม่ทันตอบอะไร ยายก็พูดขึ้นมาว่า "เอาให้6ใส่สิ 6ใส่แล้วน่าจะสวยกว่า" ตอนนั้นเราไม่เข้าใจว่า ทำไมยายต้องพูดแบบนั้น แม่ตั้งใจทำให้เรา บางทีเราก็น้อยใจกับคำพูดของยาย ตอนนั้นเราโกรธมากที่ยายพูดแบบนั้น แม่เราก็บอกยายว่า พูดแบบนั้นทำไมเราน้อยใจ แต่ยายกลับบอกว่า ก็แค่พูดเรื่องจริง
เวลาเราไปบ้านเพื่อน แล้วเพื่อนมาส่งเราที่บ้าน ยายจะชอบถามเราตลอดว่า "ใครมาส่ง ผู้ชายหรอ" คือมันเป็นอะไรที่หลายๆคนอาจจะคิดว่ายายถามเราเพราะเป็นห่วงแต่จริงๆมันไม่ใช่ ยายถามเพื่อที่จะจับผิดเราเเล้วชอบเอาไปบอกพ่อเราแบบผิดๆ แต่เราคุยกับพ่อตลอด พ่อเลยรู้ว่ายายโกหกเพื่อจะทำให้พ่อด่าเรา แต่พอยายทำให้พ่อด่าเราไม่สำเร็จ ยายก็จะด่าพ่อเราแทนว่าพ่อเราไม่ดูแล
มีหลายครั้งที่เราทนไม่ไหวกับคำพูดของยาย จนเราบอกพ่อว่าให้ยายไปอยู่กับคนอื่นได้ไหม พี่สาวแม่หรือน้องชายแม่ก็ได้ แต่พ่อเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เพราะทางฝั่งนั้นไม่มีใครเอายายสักคน
ลูกพี่ลูกน้องของเราเวลาปิดเทอม ก็จะกลับจากต่างจังหวัดมาอยู่ที่บ้านเรา ยายพูดกับพวกเขาดีมาก ทำให้ทุกอย่าง ตอนนั้นเราเพิ่งเข้ามหาลัยปี1 เราคุยเรื่องเกรดกับ6 6บอกเราว่าทำข้อสอบไม่ค่อยได้มีวิชาหนึ่งได้d ยายฟังอยู่ด้วยก็บอก 6ทำดีแล้วเทอมหน้าเอาใหม่ พอเกรดของเราออกบ้าง เราได้เกรดa 2วิชา นอกนั้นได้b ยายกลับบอกว่า เทอมแรกมันก็ง่ายแบบนี้แหละ คือเราไม่ได้ต้องการคำชมนะ แต่เราแค่คิดว่า ทำไมต้องพูดแบบนี้กับเราด้วย
เวลาแม่ทำกับข้าว ยายจะชอบแบ่งส่วนเล็กส่วนน้อยไว้ให้กับ9 น้องคนเล็ก แต่กับเรา ยายไม่เคยทำแบบนั้น หลายครั้งที่เราเลิกเรียนมา แล้วถามว่า กับข้าวนี่ของใครกินได้ไหม ยายก็จะบอกว่า "ของน้อง ไปหากินเอาเองแล้วกัน"
เราเคยพาแฟนมาบ้าน มาไหว้พ่อแม่เรา แต่ในข่วงที่เราไม่ได้ตัวติดกับแฟนในบ้าน ยายจะแอบมาพูดกับแฟนเราว่า "ออกไปแล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจ" แฟนมาบอกเราแบบนั้น เราเลยเลือกที่จะเล่าให้แม่ฟัง แต่แม่ก็ทำได้แค่บอกเราว่า ชั่งแกเถอะแกจะพูดอะไรก็ให้แกพูดไป แก่แล้วพูดไปก็ไม่ฟังหรอก เงียบๆไว้ดีสุด ไม่ต้องไปตอบโต้
เวลาเราพาเพื่อนมาบ้าน เเล้วเรากับเพื่อนนอนดึกๆกัน ยายจะชอบเปิดประตูห้องเข้ามาดูเพื่อจับผิด เราและเพื่อนตลอด แล้วยายก็ไปพูดกับพี่คนที่3 ว่า เรากับเพื่อนดูดกัญชากัน คือเราโมโหจนเราด่ายายออกไปเพราะเราไม่ได้ทำแบบนั้น เราทนไม่ไหวต้องบอกพ่ออีกครั้ง พ่อก็บอกเราว่า ถ้าเราไม่ได้ทำจริงๆก็ไม่ต้องไปสนใจ
เราพยายามไม่พูดกับยาย ไม่ต่อล้อต่อเถียงถ้ามันไม่ทำให้ความอดทนของเราหมด
ล่าสุด เรานั่งกินข้าวตอนเช้า ยายเดินมานั่งตรงข้ามกับเราแล้วพูดว่า "คอยดูนะกูจะวางยาแม่ม*ง กับพวกม*งให้ตาย" เราโมโหมากจนทนไม่ไหว เราคิดแค่ว่า เกลียดเรา เราพอเข้าใจ แต่พูดว่าจะวางยาแม่เรา ทั้งๆที่แม่เราเป็นลูกแท้ๆของยายได้ยังไง ยายพูดคำๆนั้นออกมาได้ยังไงเราทนเก็บความรู้สึกไม่ไหวจนเราต้องบอกแม่ แม่ก็บอกเราว่า ช่างแกเถอะ ตอนแม่เด็กๆแม่ก็โดนเหมือนเรา แม่สมองดีกว่าพี่น้องของแม่ทุกคนแต่ยายกลับไม่สนใจ เวลาคนอื่นได้ของเล่นชิ้นใหม่ แม่กลับไม่ได้อยู่คนเดียว แล้วต้องรอของเก่าจากพี่น้อง เวลาแม่ทะเลาะกับน้องชาย แม่ก็มักจะเป็นฝ่ายที่ถูกตีเสมอไม่ว่าจะถูกหรือผิด
เราควรจะทำยังไงดีคะ ถ้าพูดว่าเราเกลียดยาย เราพูดได้เต็มปาก ยายไม่เคยหวังดีกับเรา คอยแต่จับผิด ใช้คำพูดแย่ๆกับเราตั้งแต่จำความได้ เราไม่เข้าใจ เราไปทำอะไรให้ยาย