ขอเกริ่นก่อนนะคะ บ้านเรามีฐานะกลางๆค่อนไปทางดี เราอยู่ในสังคมที่ดีมีคนระดับเดียวกันตั้งแต่โรงเรียนอนุบาลจนจบมัธยม

แต่พอเริ่มเข้ามหาลัย เราเจอคนมากขึ้น คนที่แตกต่างกับเรามาก เราเริ่มมีความคิดแย่ๆกับตัวเอง

เวลาเห็นคนที่ใช้กระเป๋าโนแบรนด์ เรามักคิดในใจเสมอ ว่ารสนิยมแย่จัง ซื้อได้เท่านี้เองหรอ

หรือเวลาเห็นคนไม่มีเงิน ได้กินของไม่ดี เรามักคิดเสมอว่าเราอยู่เหนือกว่าพวกเขา 

หรือแม้กระทั่งญาติห่างๆ ที่มีฐานะยากจน เรามีแต่ความคิดว่าไม่อยากบอกใครเลยว่าเราเป็นญาติกับเขา

เวลาไปเดินห้าง ไปข้างนอกบ้าน ถ้าเห็นใครแต่งตัวไม่ดี ไม่มีกาลเทศะ เราคิดเหยียดในใจตลอดเวลา บางทีด่าในใจเลยด้วยซ้ำ

ถ้าเห็นคนเป็นสิว ผิวไม่ดี เราก็จะคิดว่า ทำไมถึงไม่รักษา ทำไมดูสกปรกจัง เราไม่อยากเข้าใกล้ 

แต่ทั้งหมดที่เราเล่ามา มันเป็นเพียงแค่ความคิดที่อยู่ในใจเราค่ะ

เราไม่เคยแสดงออกในสิ่งที่คิดออกมาเลย เรายังปฏิบัติกับคนที่เราคิดไม่ดีด้วยอย่างปกติ คุยทักทายสนิทสนมได้โดยไม่แสดงท่าทีอะไรเลย

คนรอบตัวไม่มีใครรู้เลยว่าเรามีความคิดแย่ๆแบบนี้ 

แม้กระทั่งพ่อแม่ หรือเพื่อนที่สนิทที่สุด

เรารู้ดีเสมอค่ะ ว่ามันเป็นความคิดที่แย่มาก เราต้องการเอาความคิดแย่ๆนั้นออกไป

เราไม่อยากเป็นคนเลวๆที่คิดแบบนั้นอีกแล้ว แต่ทุกครั้งที่เราเจอคนที่ต่ำกว่า อาจจะทางฐานะหรืออะไรก็ตาม

ความคิดเรามันจะคิดลบกับเขาไปโดยอัตโนมัติ

เราพยายามลองทำสมาธิ หรือสวดมนต์เข้าวัด แต่มันแก้ไม่หายเลยค่ะ

มันทำให้ทุกวันนี้ เรายิ่งรู้สึกแย่กับตัวเอง ว่าทำไมถึงเป็นคนแบบนี้

เราอยากเป็นคนที่มีทัศนคติที่ดีกว่านี้ เราควรทำยังไงดีคะ