ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะเราควรทำตัวยังไงอะคือเวลาที่โดนแม่ต่อว่าเราไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไรยังไงกลัวว่าจะขยับอะไรก็ผิดไปหมดบางทีก็ยังต้องควบคุมหน้าตัวเองกลัวว่าจะไปชักสีหน้าใส่หรือบางทีคิดเรื่องอื่นตอนโดนตำหนิก็กลั้นขำไว้ แต่สิ่งที่ทำมาตลอดเลยคือเงียบค่ะ แต่บ้างทีมันก็อั้ดอั้น เรื่องที่เราจะโดนตำหนิหนักๆเลยคืองานบ้านค่ะอันนี้ก็เข้าใจนะแม่กลับบ้านมาเหนื่อยๆอยากให้งานบ้านดูเรียบร้อยเราก็ช่วยเท่าทีจะช่วยได้บางทีเรากลับช้าเพราะอยู่ช่วยครูทำแลป กลับมาก็ต้องอาบน้ำทำงานบ้านไม่ทันเราก้โดนตำหนิค่ะ บ่อยมากๆและแม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้องค่ะ วันนี้น้องเรากลับมาก่อนนางก้แค่อาบน้ำค่ะ แต่พอเรากลับมาถึงพร้อมกับน้าเราก็รีบไปอาบน้ำน้าเลยสั่งให้น้องล้างจานค่ะ จากนั้นไม่นานแม่ก็กลับบ้านค่ะแรกๆก้ปกติดี แต่พอน้ากลับไปเท่านั้นแหละ  แม่ถามว่าเราทำงานบ้านอะไรบ้างเราก้ตอบว่าหนูกกลับก็อาบน้ำอย่าเดียวแม่ก้เริ่มบ่นเราแล้วว่าไม่ช่วยอะไรเลย น้องมันยังล้างจานมันยังนึกได้(ในใจนี้น้าสั่งให้น้องล้างวอยยยย ) แล้วโดยปรกติน้องจะไม่ค่อยทำถ้าไม่โดนสั่งค่ะ แต่น้องก็ไม่เคยที่จะโดนว่าต่างจากเราถึงแม้เราทำบ้างไม่ทำบ้างก้โดนต่อว่าอยู่ดี ตอนเรากลับเร้วตั้งใจทำให้บ้านดูเรียบร้อยเขาไม่สนใจหรอกค่ะ แต่ถ้าเรากลับช้าทำไม่ทันก้โดนว่า บางทีก็ชินแต่ก็อึดอัดนะคะเวลาโดนว่าเลยไม่รู้จะทำไงเลยในใจตีกันไปหมดสุดท้ายก้ทำได้แค่เงียบค่ะ มีความคิดเห็นก้แชร์กันนะคะ อยากหลุดพ้นจากความอดอัดนี้มากสุดก้แค่บ่นกับตัวเอง เคยคิดะบอกแม่ตรงๆแต่พอเริ่มเกริ่นเขาก้ชอบทำให้มันเป็นเเค่เรื่องเล่นๆอะ เห้ยคือความรู้สึกเราทั้งคนอยากให้เข้าใจหน่อยหนูอะเข้าใจว่าแม่เหนื่อยแต่หนูก็เหนื่อยอะแม่เหนื่อยกว่าใช่เข้าใจแต่เหนื่อยๆแล้วมาเวี่ยงใส่ก้ไม่โอเคนะหมดอารมที่จะทำไปเลยอะ

ขออภัยกับภาษาวิบัตินะคะคือหนูรีบพิมพ์ค่ะ