ใช่ค่ะเราผิดปกติและไม่เคยไปพบจิตแพทย์ด้วย คนที่อ่านมาคงจะคิดว่าเราบ้า ไม่เลย เราเป็นโรคทางจิตอะไรซักอย่างคล้ายอาการไร้อารมณ์ ที่บอกอย่างนั้นเพราะเราตอนเด็กไม่ชอบร้องไห้(ไม่รู้เกี่ยวกันมั้ย)เราคิดว่าเก็บไว้ร้องตอนโตดีกว่า แปลกใช่มั้ยล่ะแต่พอบอกเพื่อนแบบนี้ก็หายร้องนะ แต่พอโตขึ้นมาปัญหาทางครอบครัวมันก็เริ่มรุมเร้า ถามว่ามันไม่ดีเรื่องอะไรน่ะหรอ ก็ไม่มากหรอก พ่อแม่ไม่ได้อย่ากัน เรียนโรงเรียนค่าเทอม5หมื่น เรียนเก่งพอสมควรจนไปแข่งนอกโรงเรียนได้หลายวิชาเลย แต่คงเป็นเพราะดีเท่าไหร่ก็สู้น้องที่ไม่เคยทำอะไรเลยไม่ได้



อาการเราก็
1.ร้องไห้ไม่ได้ ถึงแม้จะเศร้าแค่ไหน อยากร้องแทบตายแต่มันก็แค่ตาแดง แสบตา แต่น้ำตาก็ไม่ไหล

2.ขำเฟคๆ เราเป็นคนยิ้มและจำได้ถึงรสทึงเครื่องมากแต่มันไม่ใช้ เวลาหัวเราะเราจะไม่เคยรู้สึกอะไรเลย เราก็แค่หัวเราะหรือยิ้มตามไอดอล

3.มีความรักที่ไม่รู้ว่าจริงรึป่าว ใช่เราแอบชอบพี่คนนึงมันทำให้เราหัวใจเต้นแรงไปแปปนึง แต่อยู่มันก็กลายเป็นความรู้สึกกลัว ขยะแขยง

4.เอียนกับความหวาน เราไม่เชิงเอียนหรอกแต่ว่าตั้งแต่เด็กเราแทบไม่เคยกอดหรือหอมแก้มพ่อแม่เลย ตั้งแต่ป.4มาแม่ก็จะชอบเข้ามาหอมแก้มเราแต่เรากลับพุ่งหนี ม้วนท้องจะอ้วก ไม่ได้รังเกียวนะแต่ร่างกายมันไม่ไหวจริงๆ

5.นิ่ง ใช่เรานิ่งแบบนิ่งมากเวบานั่งเฉยก็แทบจะไม่กระพิบตา นิ่งจนเพื่อนกลัว

6.กลัวคน ไม่ใช่กลัวคนแต่พออยู่ที่คนเยอะๆก็เหมือนจะเวียนหัว หูอื้อ

7.ไม่รู้ว่ามันเรียกอะไรแต่พอไปที่ไหนที่สวยๆทั้งๆที่ไม่เคยไปแต่กลับม้วนท้อง คิดถึง กลัว ยิ่งเห็นครอบครัวที่มีความสุขละก็จะเศร้ามากจนอยากจะหนีไปให้ไกล ร้องไห้ก็ไม่ได้ทำได้แค่กักความรู้สึกไว้



นอกเรื่องโรคไปก่อนนะ เราเป็นคนที่พยายามให้ตายแม่ก็เทียบกับว่าด้อยกว่าน้องได้ เงินเราเวลาเราซื้ออะไรแม่ก็บอกว่าให้น้องด้วยไม่งั้นไม่ให้ซื้อ แต่พอแม่ซื้ออะไรให้น้องเรากลับไม่เคยได้อะไรเลย ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองรึป่าวนะ