เราทำหน้าที่ของตัวเองมาโดยตลอด เรียนก็ตั้งใจเรียน ตอนอยู่มัธยมได้รางวัลเรียนดีทุกปี ได้ทุน ไปแข่งบ่อย
พอขึ้นมหาลัยก็สอบได้มหาลัยดัง ได้คณะที่ตัวเองตั้งใจไว้ ได้เรียนในสังคมที่ดี
ไม่เคยหนีเที่ยวหรือกลับบ้านดึกเพราะเที่ยว ไม่เคยเกเร ทะเลาะตบตีกับใคร
อยู่บ้านก็ไม่ได้ขี้เกียจ เลี้ยงสัตว์ ทำงานบ้าน ใช้อะไรเราก็ทำ
เงินก็ไม่ได้ใช้เปลือง ไม่ได้ขอเพิ่มจากที่ให้ บริหารจัดการเองตลอด ข้าวสองสามมื้อรวมค่าเดินทางได้วันละสองร้อยก็พอใช้
แทบไม่เคยหยุดเรียน นอกจากป่วยและติดธุระทางบ้าน
ที่บ้านเปิดร้านก็มาช่วยงานที่ร้านหลังจากกลับมหาลัย
เสื้อผ้าแทบไม่เคยซื้อฟุ่มเฟือย อยากได้อะไรแทบไม่เคยขอเลย

ทำไมพ่อยังว่าเราไม่ดีอ่ะ ไม่เข้าใจ
เราไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาผู้ใหญ่มีความเครียดต้องมาระบายอารมณ์กับลูก มาต่อว่าเราว่าเราอ่ะทำตัวสบายเกินไป
เขาไม่เคยพอใจในตัวเราเลย อยากย้ายออกไปอยู่หอเพราะพ่อติดเหล้า ชอบด่า พ่อแม่ไม่อยากให้ไป อาจจะเพราะห่วงอันนี้พอเข้าใจ
เราอยากทำงานเก็บเงินเอง พ่อบอกว่ามาช่วยงานที่ร้านดีกว่าไหม มาช่วยพ่อทำธุรกิจ แล้วที่ผ่านมาเราช่วยมาตลอด แต่ไม่ได้ค่าตอบแทนเพิ่มเลยเรายังไม่บ่นสักคำ แต่มาว่าเราว่าเราไม่ดี
พอเราเก็บเงินได้ก็ต้องเอาไปใช้มหาลัยเวลาพ่อไม่ให้ ไม่ว่าเก็บเท่าไรก็ต้องเอาไปใช้ อยากหนีออกมาก็ไม่มีเงินเก็บ
เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราผิดทั้งขึ้นทั้งร่อง ไม่ว่าจะทำอะไร ไม่เคยถูกใจเขาเลย
จะหนีออกมาก็ไม่ได้ เงินสำรองไม่มี แม่ก็ขอร้องไว้ให้อดทน
เราไม่อยากทนกับพ่อที่ไม่เคยฟังใครเลย ไม่เคยปรับตัวเอง ไม่เคยเข้าใจอะไรคนรอบข้างเลยแม้แต่น้อย
เราทน บางทีก็รู้สึกว่าเมื่อถึงเวลาเรากลับบ้านเราไม่มีความสุขเลยที่ต้องเจอหน้าพ่อ

ก็เข้าใจว่าพ่อมีหน้าที่หาเงิน ส่งบ้าน ส่งรถ แต่เขากลับคิดว่าตัวเองจะทำอะไรหรือสั่งใครก็ได้ในบ้าน ทุกคนต้องฟังเขา และเขาถูกเสมอ
มันทำให้เราอยากเป็นบ้า เรารู้สึกแย่ เราไม่อยากรู้สึกไม่ดีกับพ่อ แต่เราห้ามไม่ได้ เรายอมรับว่ามันไม่ดีหรอกที่จะมีความคิดแบบนี้
แต่มันห้ามไม่ได้เลย ยิ่งพยายามให้อภัยก็ยิ่งไม่ชอบเขา ยิ่งไม่อยากคุยกับเขา
เราอาจจะมีอคติกับพ่อพ่อหลายเรื่องพ่อก็ทำตัวไม่ดีจริง ๆ เราอึดอัดมาก ๆ