กระทู้นี้มาหาเเนวทางดีๆ ค่ะ เพราะตอนนี้รู้สึกอ่อนล้าอ่อนแรง ท้อแท้กับชีวิต ข้าวไม่ตกถึงท้อง

ปล. อ่านข้อความต่อจากนี้อาจจะสมน้ำหน้าก็ได้นะคะแต่ช่วยสมน้ำหน้าในใจ  ตอนนี้อยากได้กำลังใจมากกว่าค่ะ 

เราเป็นมนุษย์ธรรมดาคนนึงค่ะ เริ่มแรกเราก็ได้ทำงานมีเงินเดือน แต่แม่เราติดการพนันมาก เราเป็นหัวคนเดียวของบ้านค่ะ ตอนนั้นเราเงินเดือน 13000 ส่งให้แม่เดือนละ 5000 ค่าหอ 4000 เหลือกินประมาณ 4000 ค่ากินรวมกับค่าใช้จ่ายอื่นๆ แล้วนะคะ กินบ้างอดบ้าง พอแม่รู้ว่าเราส่งให้เท่านี้ก็ประมาณตัว หลังๆ ก็เล่นหนักไปอีก จากนั้นก็โทรมาขอเพิ่มในแต่ละเดือน พอเราไม่มีให้ ญาติพี่น้องเราก็พากันรุมว่า ว่าให้แม่แค่นี้ไม่ได้หรอ แม่อุตส่าห์ส่งเรียนจบปริญญา 
ทั้งที่เราตอนเรียนก็กู้กยศ ทำงานพิเศษ อาจจะมีรบกวนที่บ้านบ้าง แต่ไม่เคยเยอะ 

ลำพังเงินเก็บเราก็ไม่มีเดือนชนเดือน ทรัพย์สินตัวเองยังไม่มี แม้แต่รถ จะทำอะไรก็ต้องเดิน เราไม่ใช่พื้นที่ที่นี่ แต่เราไม่มีที่ไป  ตอนนี้เราตกงานลำพังไม่ได้ส่งเงินที่บ้าน มาสองเดือน พิษเศรษฐกิจนายจ้างล้ม แม้แต่ชดเชยก็ไม่ได้ ตอนนี้เราไม่เหลือเงิน งานใหม่ก็หาไม่ได้ ไม่ได้ ที่บ้านเราไม่ติดต่ออะไรมาขนาดเราโทรไป เขายังตัดสายทิ้งเลย เราบอกที่บ้านว่าเราตกงาน เราอยากกลับบ้าน เขาบอกว่าจะกลับมาทำไมกลับมาก็เป็นภาระ ตอนนี้รู้สึกว่าเราไม่เหลือใครเลย เรามีเเค่เพื่อนที่ให้เราเว้นจ่ายค่าหอ ให้เขา รู้สึกแย่ค่ะ ไม่มีครอบครัว ไม่มีเงิน ไม่มีข้าว บางทีเพื่อนก็เห็นใจซื้อข้าวให้กิน แต่เราจะพึ่งเพื่อนทุกมื้อก็ไม่ได้ เรารู้สึกแย่ เราอยากได้กำลังใจ  

ท้อแท้มากค่ะตอนนี้