คือที่ผ่านมาผมก็คอยตามเก็บมาตลอดระยะเวลาหนึ่งปี ทั้งบ้านเค้าเเละบ้านผม
จะมีไม่กี่ครั้งที่เธอเก็บทำความสะอาดตอนที่ผมใช้ ถ้าไม่ใช้ก็เฉย โต๊ะอาหารซื้อกับข้าวมากินก็ทิ้งยัดใส่ถุงวางเกลื่อนโต๊ะ ถ้วยชามกินแล้วก็เอาไปกองไว้ไม่ล้าง เศษอาหารหล่นบนพื้นก็ไม่กวาดไม่ถู คือผมก็พยายายามทำมาตลอดจนผมป่วยมาเดือนหนึ่งละ แผลติดเชื้อปวดทั้งแผลปวดไปทั้งตัวไข้ก็ขึ้นๆลงๆผมก็ยังต้องมาตามเก็บตามเช็ดอะไรแบบนี้อีก ในใจผมอยากบอกนะแค่เดินผมยังจะไม่ไหวอยากไปนอนโรงบาลมากๆแต่เป็นห่วงบ้าน พอทะเลาะกันหน่อยเธอก็ชอบพูดว่าแม่เลี้ยงมาดีไม่เคยให้ทำอะไร ขนาดผ้าแม่ยังเอาไปซักให้กับข้าวแม่ก็ทำให้กิน ผมว่ามันคนละส่วนป่าวมีแฟนแล้วก็ต้องช่วยแบ่งเบากันทำสิ วันนี้ผมทั้งเหนื่อยไข้ทั้งยังต้องมาเก็บสิ่งที่คุณเธอทำเลอะเทอะทิ้งไว้ ผมก็คิดน้อยใจนะขนาดผมป่วยยังไม่คิดจะช่วยอะไรผมสักอย่างเลยหรอ ปกติถ้าผมอยู่คนเดียวเก็บกวาดบ้านแค่อาทิตย์ละครั้งแค่นั้น ถ้าคุณเธอมาผมจะต้องเก็บตลอดบ้านอย่างกับกองขยะ บ้านเธอถ้าผมไปก็สะอาดแค่ตอนเก็บสุดท้ายก็รกเหมือนเดิม บอกไปกี่ทีๆก็ไม่เปลี่ยนผมเริ่มเบื่อหน่ายมากๆเลยตอนนี้ ที่จริงผมก็ไม่ใช่คนสะอาดเนี๊ยบอะไรแต่ผมก็ไม่ชอบอะไรที่มันดูไม่สบายหูสบายตา ผมไม่รู้จะพูดกับเธอยังไงบอกไปแล้วเธอก็เปลี่ยนแค่ตอนบอกพอวันหลังก็เหมือนเดิม แต่ก่อนผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก มันมาหงุดหงิดตอนป่วยเนี่ยแหละทั้งโมโหทั้งน้อยใจ รู้อยู่ว่าเราป่วยนอนซมยังไม่คิดจะเก็บของกินเก็บขยะที่ตัวเองทำไว้สักหน่อยหรอ ใจคอจะให้ผมทนดมกลิ่นอาหารดมกลิ่นถุงขยะที่ยัดรวมกันอยู่ในบ้านแบบนี้หรอ