"เธอเป็นผู้หญิงนะ คิดจะทำอะไรหัดประมาณตนมั่ง"
"เธอเป็นเเค่ผู้หญิง อย่าคิดที่จะเก่งกว่าผู้ชาย"
นี่คือประโยคคร่าวๆที่เราเจอมาตั้งเเต่เด็กจนโต เราถูกผู้ใหญ่หรือคนที่โตกว่าด่าว่าแบบนี้ตลอด ด่าว่าด้วยภาษาชาวบ้านนะ เเละทุกครั้งที่เราถูกด่าว่าเเบบนี้
ถ้าเราะเเย้งว่ามันไม่ใช่เเบบนั้นนะ พวกเขาก็จะประเคนคำด่าให้เราทันที "อย่ามาเถียงฉันนะ ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อน คนเเบบแกทำอะไรก็ไม่สำเร็จหรอก"
เเละคำอื่นๆอีกมากมายที่เขาจะสรรหาได้
พวกเขาจะพูดทุกอย่างให้เรากลายเป็นคนผิดเพียงเพราะเราเด็กกว่า ไม่ว่าจะที่ โรงเรียน ที่ทำงานเอย ครอบครัวเอย .......เราเจอเเต่เเบบนี้
...ทุกคน...เราเหนื่อยกับชีวิตในตอนนี้มากเลยนะ ไม่ว่าอะไรเราก็กลายเป็นคนผิดในทุกๆเรื่อง
เรา....ไม่ควรมีสมองเป็นของตัวเองหรอ?
เรา....มีปากมีเสียงพูดเเต่เราควรเก็บปากไว้เเค่กินข้าวกับพูดเเค่พูดคำว่า คะ ค่ะ หนูขอโทษค่ะ เเค่นั้นหรอ?
ตั้งเเต่เล็กจนโตเราโดนคำพูดพวกนี้ทำร้ายเราจนเราเกลียดเพศสภาพตัวเอง อยากตายเเล้วเกิดใหม่เป็นผู้ชาย อยากหายๆไปเหอะ อยู่ไปก็ไร้ค่า
สาเหตุคงเพราะ เราไม่สวย บุคคลิคเราคล้ายๆผู้ชายเเต่ไม่ใช่ คือกล้าทำกล้าเสี่ยงเเบบที่ผู้ชายทำกล้าลองไม่กลัวอะไร กล้าพูดตรงๆ(ไตร่ตรองก่อนพูด)
ถ้าไม่ผิดเราไม่ยอม(บางกรณี) คนอื่นมองเข้ามาก็ว่าเราไม่ยอมโต ช่างเขาเรารู้ตัวเราดี
....เมื่อก่อนเราไม่เป็นเเบบนี้นะ ตรงข้ามกับสาเหตุข้างบนทั้งหมด อ่อนน้อมเชื่อฟัง เชื่อง สั่งให้ทำอะไรก็ทำ ไปลามาไหว้ ยิ้มง่าย เเต่มันไม่ใช่ตัวตนของเรา
เรารู้เราเป็นอะไร พฤติกรรมเราชัดตั้งเเต่ขึ้นมัธยม เรารู้เราทำอะไรได้..เรารู้ว่าเราคิดอะไรได้...เเต่พูดอะไรไปไม่มีใครรับฟัง..ไม่มีใครสนใจสิ่งที่เราพูด
ทั้งๆที่สิ่งที่เราสื่อมันไม่ได้มีอะไรยากเลย เเต่ทุกครั้งที่พูดก็มักจะได้ยินประโยคนี้ "มันก็เเค่เด็กน้อ คิดได้เเค่นี้เเหละ"
เราเกลียดตัวตนของเราเเต่กลับกันนี่มันคือตัวเรา ตัวตน...ที่ไม่มีใครชอบไม่มีใครยอมรับ มีเเต่คนอยากควบคุม
เราคงรับคำพวกนี้มาเยอะเกินไป เกินจนจิตใจเราไม่อยากรับอะไรอีกเเล้วนะ ทุกวันนี้คิดลบมากก็ว่าเเย่เเล้วนะ เเต่คิดฆ่าตัวตายมันเเย่กว่าเมื่อก่อนเคยคิดแบบนี้นะเคยทำด้วยเเต่ไม่ตาย เเละความคิดนี้มันหายไปสักพักละ เเต่...ช่วงนี้มันกลับมาอีกเเล้วไม่รู้ทำไมอาจเพราะสังคมทำงานเพราะสภาเเวดล้อม
ในใจเรา ณ ตอนนี้เเค่อยากไปที่ใหนสักแห่งเงียบๆ อยู่กับธรรมชาติสักพัก
เราต้องการเเค่คนที่รับฟังเราจากหัวใจ เข้าใจในสิ่งที่เราทำ เคยให้คำแนะนำเมื่อทำผิด อย่าจับมือเราทำเพราะเราจะทำไม่ได้ ยืนมองเราอยู่ห่างๆ เเละขอเถอะใช้คำพูดดีๆกับเราเเค่นั้นพอ...เราขอมากไปหรือเปล่า?
ปล.พื้นเพครอบครัวเราค่อนข้างโบราณเด็กผู้หหญิงห้ามเก่งกว่าเด็กผู้ชาย อีกอย่างเราเป็นคนเงียบเก็บกด เพราะเคยระบายกับคนบางคนสุดท้ายเขาก็ทำร้ายเราด้วยการนำสิ่งที่เราระบายไปบอกกล่าวบุคคลอื่นๆ เราเลยฝังใจไม่อยากเล่าอะไรให้ใครฟังอีกเลยโดยเฉพาะผู้หญิงด้วยกัน
เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้าจัง
ผิดมากหรือที่เกิดมาเป็นผู้หญิง?
"เธอเป็นผู้หญิงนะ คิดจะทำอะไรหัดประมาณตนมั่ง"
"เธอเป็นเเค่ผู้หญิง อย่าคิดที่จะเก่งกว่าผู้ชาย"
นี่คือประโยคคร่าวๆที่เราเจอมาตั้งเเต่เด็กจนโต เราถูกผู้ใหญ่หรือคนที่โตกว่าด่าว่าแบบนี้ตลอด ด่าว่าด้วยภาษาชาวบ้านนะ เเละทุกครั้งที่เราถูกด่าว่าเเบบนี้
ถ้าเราะเเย้งว่ามันไม่ใช่เเบบนั้นนะ พวกเขาก็จะประเคนคำด่าให้เราทันที "อย่ามาเถียงฉันนะ ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อน คนเเบบแกทำอะไรก็ไม่สำเร็จหรอก"
เเละคำอื่นๆอีกมากมายที่เขาจะสรรหาได้
พวกเขาจะพูดทุกอย่างให้เรากลายเป็นคนผิดเพียงเพราะเราเด็กกว่า ไม่ว่าจะที่ โรงเรียน ที่ทำงานเอย ครอบครัวเอย .......เราเจอเเต่เเบบนี้
...ทุกคน...เราเหนื่อยกับชีวิตในตอนนี้มากเลยนะ ไม่ว่าอะไรเราก็กลายเป็นคนผิดในทุกๆเรื่อง
เรา....ไม่ควรมีสมองเป็นของตัวเองหรอ?
เรา....มีปากมีเสียงพูดเเต่เราควรเก็บปากไว้เเค่กินข้าวกับพูดเเค่พูดคำว่า คะ ค่ะ หนูขอโทษค่ะ เเค่นั้นหรอ?
ตั้งเเต่เล็กจนโตเราโดนคำพูดพวกนี้ทำร้ายเราจนเราเกลียดเพศสภาพตัวเอง อยากตายเเล้วเกิดใหม่เป็นผู้ชาย อยากหายๆไปเหอะ อยู่ไปก็ไร้ค่า
สาเหตุคงเพราะ เราไม่สวย บุคคลิคเราคล้ายๆผู้ชายเเต่ไม่ใช่ คือกล้าทำกล้าเสี่ยงเเบบที่ผู้ชายทำกล้าลองไม่กลัวอะไร กล้าพูดตรงๆ(ไตร่ตรองก่อนพูด)
ถ้าไม่ผิดเราไม่ยอม(บางกรณี) คนอื่นมองเข้ามาก็ว่าเราไม่ยอมโต ช่างเขาเรารู้ตัวเราดี
....เมื่อก่อนเราไม่เป็นเเบบนี้นะ ตรงข้ามกับสาเหตุข้างบนทั้งหมด อ่อนน้อมเชื่อฟัง เชื่อง สั่งให้ทำอะไรก็ทำ ไปลามาไหว้ ยิ้มง่าย เเต่มันไม่ใช่ตัวตนของเรา
เรารู้เราเป็นอะไร พฤติกรรมเราชัดตั้งเเต่ขึ้นมัธยม เรารู้เราทำอะไรได้..เรารู้ว่าเราคิดอะไรได้...เเต่พูดอะไรไปไม่มีใครรับฟัง..ไม่มีใครสนใจสิ่งที่เราพูด
ทั้งๆที่สิ่งที่เราสื่อมันไม่ได้มีอะไรยากเลย เเต่ทุกครั้งที่พูดก็มักจะได้ยินประโยคนี้ "มันก็เเค่เด็กน้อ คิดได้เเค่นี้เเหละ"
เราเกลียดตัวตนของเราเเต่กลับกันนี่มันคือตัวเรา ตัวตน...ที่ไม่มีใครชอบไม่มีใครยอมรับ มีเเต่คนอยากควบคุม
เราคงรับคำพวกนี้มาเยอะเกินไป เกินจนจิตใจเราไม่อยากรับอะไรอีกเเล้วนะ ทุกวันนี้คิดลบมากก็ว่าเเย่เเล้วนะ เเต่คิดฆ่าตัวตายมันเเย่กว่าเมื่อก่อนเคยคิดแบบนี้นะเคยทำด้วยเเต่ไม่ตาย เเละความคิดนี้มันหายไปสักพักละ เเต่...ช่วงนี้มันกลับมาอีกเเล้วไม่รู้ทำไมอาจเพราะสังคมทำงานเพราะสภาเเวดล้อม
ในใจเรา ณ ตอนนี้เเค่อยากไปที่ใหนสักแห่งเงียบๆ อยู่กับธรรมชาติสักพัก
เราต้องการเเค่คนที่รับฟังเราจากหัวใจ เข้าใจในสิ่งที่เราทำ เคยให้คำแนะนำเมื่อทำผิด อย่าจับมือเราทำเพราะเราจะทำไม่ได้ ยืนมองเราอยู่ห่างๆ เเละขอเถอะใช้คำพูดดีๆกับเราเเค่นั้นพอ...เราขอมากไปหรือเปล่า?
ปล.พื้นเพครอบครัวเราค่อนข้างโบราณเด็กผู้หหญิงห้ามเก่งกว่าเด็กผู้ชาย อีกอย่างเราเป็นคนเงียบเก็บกด เพราะเคยระบายกับคนบางคนสุดท้ายเขาก็ทำร้ายเราด้วยการนำสิ่งที่เราระบายไปบอกกล่าวบุคคลอื่นๆ เราเลยฝังใจไม่อยากเล่าอะไรให้ใครฟังอีกเลยโดยเฉพาะผู้หญิงด้วยกัน
เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้าจัง