สวัสดีค่ะเป็นคุณแม่ลูก 1 คน ดิฉันอายุ 37 ปี มีลูกชายอายุ 3 เดือน 15 วัน มีภาวะเครียดและรู้สึกอยากตายทุกวัน (แต่ฝืนความรู้สึกนั้นไว้ ว่าถ้าตายไปแล้วแล้วลูกจะอยู่อย่างไร) 
        ตอนนี้ครบกำหนดลาคลอดแล้วต้องกลับมาทำงานประจำค่ะ ส่วนสามีเลี้ยงลูกอยู่บ้านตอนกลางวัน สามีต้องพักงานส่วนตัวไว้ก่อน
ส่วนดิฉันดูแลลูกตอนเย็นเลิกงานและกลางคืน ทำให้พักผ่อนไม่เพียงพอ ปวดหัวบ่อย รับประทานอาหารไม่ค่อยได้ มีอาการบ้านหมุน
แต่ไม่กล้าบอกสามีกลัวโดนตะคอกใส่ ไม่เคยได้นอนเต็มตื่นเลยค่ะ ตั้งแต่น้องคลอดเคยไม่ได้พักผ่อนจนไมเกรมกำเริบจนต้องไปหาหมอกลางดึก  
        โดยส่วนตัวเป็นคนเครียดง่ายและชอบเอาคำพูดของคนที่เป็นสามีเก็บมาคิด สามีพูดไม่เพราะ ชอบตะคอก และขี้งอนเป็นอย่างมาก ยิ่งถ้าถามว่างอนเรื่องอะไรและยิ่งไปขอโทษเค้า เค้ายิ่งหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ทำให้เกิดภาวะเครียดเพิ่มขึ้น แต่ไม่สามารถแสดงออกได้ว่าตัวเองเครียดและอ่อนเพลียอย่างมาก มีอาการเก็บกดและร้องไห้ทุกวันโดยแอบร้องไห้ไม่ให้สามีเห็นในห้องน้ำคนเดียว ถ้าสามีรู้ว่าเราร้องเค้าจะรำคาญและตะคอกใส่เลยไม่กล้าแสดงความรู้สึกอีกเลย ได้แต่เก็บความรู้สึกไว้คนเดียว
       ยิ่งเราเอาใจสามีมากเท่าไหร่ทั้งที่เราอ่อนเพลียมาก เราก็โดนตำหนิ เช่น ซื้อกับข้าวมาวันนี้ไม่อร่อยเลย ใช้ไม่ได้ ทั้งที่เราพยายามหาร้านโปรดขับรถไปไกล บางวันฝนก็ตกหนักมาก (อยู่ภาคใต้) เพื่อให้เค้าได้กินของที่ถูกใจ เราเหนื่อยและเพลียมากที่ต้องเอาใจเค้าสุดๆ แล้วก็โดนตำหนิ ต่อว่าบ่อยครั้ง นี่แค่ส่วนนึงนะคะ อาการที่ว่ามาเป็นอาการซึมเศร้าหลังคลอดไหมคะ มียาตัวไหนช่วยได้บ้างคะ ถ้าไปพบแพทย์ สามีจะด่าอีกไหมคะว่าเราคิดไปเอง 
     ทำไมรู้สึกไม่มีความสุขเลย ทุกวันนี้ได้นั่งมองหน้าลูก