ไม่รู้เป็นความผิดพี่หรือป่าวเนี่ย เลยต้องมาเขียนถึงเอ็งเลย 555+ 
แต่นั่นคือสิ่งที่พี่เห็นจริงๆ ในวันนั้น 

เข่งเมื่อก่อน 
เป็นคนที่ร่าเริงสดใส (ไม่ใช่น่ารักนะ เพราะพี่รู้เอ็งจั๊กกะเดียมกับคำนี้ ) 
เป็นคนที่มีพาวเวอร์อยู่ตลอดเวลา สร้างความสนุกให้กับทุกๆคนที่อยู่รอบข้าง 
ไม่ใช่แค่แฟนคลับ แม้แต่เมมเบอร์ด้วยกันเอง ก็รู้สึกมีพลังเมื่ออยู่ข้างๆเอ็ง 

แต่เอ็งในตอนนี้ ดูเงียบๆไป ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยจาเหมือนเมื่อก่อน 
พี่พยายามคิดในแง่บวก ว่าเอ็งอยากเพิ่มแอร์ไทม์ให้น้อง
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าพี่มองสถานะการณ์ในแง่ดีเกินไปหรือป่าว 

เป็นห่วงเอ็ง? แน่นอนสิ !!!
เอ็งก็เหมือนเป็นน้องสาวพี่คนหนึ่ง เอ็งเปลี่ยนไปพี่ก็ต้องรู้สึกเป็นห่วงบางเป็นธรรมดา 
พี่ไม่รู้หรอกว่าวันๆเอ็งต้องเจอกับอะไรมาบ้าง ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน ไม่ได้อยู่ตรงนั้นพี่ไม่อาจเข้าใจได้เลย 
แล้วถึงพี่อยู่ตรงนั้นจริงๆ พี่ก็ไม่เข้าใจเอ็งแบบ 100 % อยู่ดี เพราะพี่ไม่ใช่เอ็ง (พูดแล้วจะงงไหมเนี่ย ) 

สำหรับคำแนะนำที่พี่ชายคนหนึ่งจะมีให้ได้ก็คือ 
พักก่อนดีไหม เก็บเรื่องราวเป็นเรื่องๆไป รู้ว่าชีวิตคนเราบางครั้งไม่ใช่ว่าอยากหยุด ก็จะสามารถลาหยุด
แล้วหนีไปพักร้อนได้เลย แต่ถ้าบางเรื่องที่เราไม่สามารถที่จะหยุดมันไว้ได้ก่อนจริงๆ
เราก็แค่ทำมันให้ช้าลง โฟกัสเรื่องที่เราอยากทำ สบายใจที่จะทำ ทำแล้วมีความสุขไว้ก่อน 
ไว้พร้อมแล้ว ไหวแล้วเมื่อไหร่ เราค่อยกลับมาลุยมันต่อก็ยังไม่สาย แล้วถ้าถามว่าเรื่องไหนสำคัญที่สุด 
เอ็งต้องถามใจตัวเอ็งเองแล้วละ เพราะเรื่องนี้ไม่มีใครรู้ได้ดีไปกว่าใจของเอ็งเลย

สุดท้ายไม่ว่าเข่งจะตัดสินใจแบบไหน พี่ก็ยังอยู่ข้างเอ็งเสมอ 
พี่อยากเห็นรอยยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆของเอ็งมากกว่านะ แต่ถ้าตอนนี้เอ็งยังไม่พร้อม
เก็บเอาไว้ก่อนก็ได้ พี่รอจะได้เห็นมันในเวลาที่เอ็งพร้อมได้ตลอดนั่นแหระ ^^

เพราะรอยยิ้มของเอ็ง มันดีที่สุดเลยเว้ยแกรรร