กระทู้นี้เป็นกระทู้ระบายเล็กๆน้อยๆนะคะ

พอดีช่วงที่เราอยู่ประถมปลายจนขึ้นมัธยม เราก็เริ่มมีความชอบคนจากหน้าตา คนนี้น่ารัก คนนี้สูง คนนี้เท่ ตอนนั้นเราไม่รู้สีรู้สาเลยว่าความรักกับความชอบมันต่างกันตรงไหน
พอเรามาเจอกับคนๆนึง เราคุยกับเขาแค่เพื่อนกันเท่านั้น ไม่มีจีบกันอะไรกันเลยค่ะตลอดที่คุยมา แต่เราก็อยากคุยกับเขาทุกวัน อยากรู้เรื่องราวของเขา
เจอหน้าเขาครั้งแรกใจก็ไหวหวั่นไปหมด เราก็คิดว่าเดี๋ยวก็หายไปแหละความรู้สึกนี้ แต่ผ่านไปก็ไม่หายสักที เขาก็มีแฟนมีอะไรของเขาไป หลังจากนั้นเราก็ชอบคนอื่นบ้าง เลิกชอบไปแล้วลืมไปแล้ว ลืมแบบลืมจริงๆค่ะ เล่าเรื่องราวว่าชอบคนนั้นคนนี้ได้สบายมาก แต่พอกับคนๆนี้ เราเล่าทีไรเราน้ำตาไหลทุกที มันมีความรู้สึก มันมีอารมณ์ผสมมาด้วย พอได้ยินว่าเขาอกหักก็รู้สึกสงสารเขา อยากเข้าไปดูแลเขาค่ะ แต่ก็ทำได้แค่รับฟังในฐานะเพื่อนเท่านั้น ใจเราก็ไม่ได้อยากเป็นแฟนกับเขานะคะแค่อยากซัพพอร์ตเขาอะไรประมาณนี้
ตอนนี้เราก็ยังนึกถึงเขาบ้าง มีฝันถึงบ้างแม้ไม่ได้คิดถึงเลย เรื่องมันก็นานแล้วค่ะผ่านมาเป็นสิบปี บางทีก็เหมือนจะลืมได้แล้วนะคะ แต่พอฟังเพลงอะไรเศร้าๆหรือเฮ้ย ชีวิตตรงกับเราจัง เราก็นึกถึงเขาเฉย ทั้งๆที่คนที่เราชอบก็หลายคน คนล่าสุดอะไรแบบนี้ก็จบคล้ายๆกันหมดคือเราชอบเขาแต่เขาไม่ชอบ เรากลับไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่สะเทือนใจถ้าจะเล่าให้เพื่อนฟัง แต่กับคนนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ อย่างนี้คือฝังใจใช่ไหมคะ แล้วเมื่อไหร่เราจะไม่รู้สึกกับเขา หรือว่าสิบปีมันยังนานไม่พอหรอคะ ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ 

ตอนนี้ก็ไม่ดูไม่ติดตามชีวิตเขาในโชเชียลแล้วค่ะ แต่ก็ยังตามมาหลอกหลอนในฝันเรื่อยๆ หรือว่าใจเราก็ไม่ได้อยากลืมเขาหรอคะ