คือผมมีความฝันที่อยากจะเป็นนักศึกษาดูเหมือนกันนะเพราะมันน่าจะเป็นอะไรที่สนุกและมีที่ ที่จะทำให้เราเข้าไกล้ความฝันได้มากขึ้น อย่างผมเนี่ยอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ ถ้าได้เข้าไปเรียนก็ จะเจอกับเพื่อนๆที่มีแนวความคิดที่เหมือนกัน เพื่อนร่วงทางเดิน ไม่เหมือนมัธยมที่หาเพื่อนคุยในแบบเดียวกับที่เราชอบได้ยาก

แต่ผมก็ได้เสียสิทการเรียนต่อไปแล้วก็นะไม่ได้รวยหรูนิเลยทำให้ความฝันของเรานั้นไกลออกไป
ผมก็เลยอยากจะฟังเรื่องราวชีวิตของคนที่เคยเข้ารั้วมหาลัยนะครับ ช่วงแรกสนุกมั้ย แล้วพออยู๋ในนั้นจนชินเป็ยังไงบ้างหรอครับ มีเพื่อนเป็นตัวเป็นตนรึเปล่า
ผมได้แต่มองเพื่อนๆรุ่นเดียวกันเขาเรียนมาหาลัย พอตัดมาที่ตัวเองเองก็หดหู่ ทุกคนดูสนุกและมีความสุขกันมากเลยครับทั้งช่วงลับน้องทำการบ้าน
แต่งชุดมหาลัยใส่เสื้อแขนยาวเท่ๆมันเป็นอะไรที่ทิ่มแทงใจผมจัง เฮือก
ทั้งที่ก็ไม่ได้เกลียดการเรียนนะแต่ผมตัดสินใจออกเรียนเพราะไม่ได้รวยหรูผมได้แต่ทบทวนตัวเองและโทษตัวเองว่าสมัยมัธยมทำไมเราไม่คิดให้มากๆจะได้รู้ตัวทันก่อนการตัดสินใจถ้ารู้ว่าทำแล้วจะเศร้างขนาดนี้ไม่ทำซะยังดี อีกใจนึงก็ดีที่ได้รับบทเรียนทำให้ผมเก่งขึ้นอีกใจนึงก็เสียใจ ที่ความฝันนั้นห่างออกไป ความรู้สึกเสียใจของผมเรื่องเรียน มันหลอกหลอนผมมาสองปีละ บางทีแค่ได้จินตนาการว่าเราได้เรียนกับเพื่อนๆอีกครั้งก็รู้สึกสนุกมากเลย บางทีฝันว่าผมได้ ไปรับใบจบเพื่อเรียนต้อบ้างแหละ  ได้เล่นกับเพื่อนตอนนั้น มีสาวมาชอบ หรือ เดินกลับไปหน้าโรงเรียน ความฝันพกหลอนผมพวกนี้มันหลอกหลอนผมมาสองปีละ แต่ผมก็ชอบฝันถึงเรื่องซ้ำๆเดิมๆแบบนี้นะถึงจะเป็นแค่ช่วงสั้นและตื่นมาต้องเจ็บใจและหดหู่ไปพักนึงก็เหอะผมอยากจะฝันอีก ถึงจะเปลี่ยนที่อยู่แต่ผมก็ยังฝันถึงมันอยู่นะ แต่นานๆครั้งไม่ได้ฝันบ่อยเหมืแนเมื่อก่อนที่อยู่บ้านเดิม
ความรู้สึกผมแทบหลกสลายห่างเหินจากเพื่อนๆ ได้แต่ดูรูปที่ทุกคนใส่ชุดมหาลัยแต่ก็ไม่ได้คุยกันหลอกก็เค้ามีเพื่อนไหม่กันแล้วก็คงจะปัจจุบนสำคัญสุดละนะคนที่ตามเพื่อนไม่ทันอย่างผมก็ถูกปล่อยไว่กลางทางนี้ละ พอนึกถึงวิธีแก้ปัญหาในตอนนี้แล้วผมมักจะนึกถึงเรื่องในอดีจจนบ้างครั้งก็มีความรู้สึกว่าเราอาจจะย้อนเวลาไปแก้ไขมันได้จริง ก็นะแค่รู้สึกสุดท้ายก็ไม่พ้นเสียใจ