ตามหัวข้อเลยค่ะ เรากำลังใช้ชีวิตไปวันๆ และเราไม่มีเป้าหมายในทุกๆเรื่อง ทั้งชีวิต การเรียน หรืออนาคตตัวเอง สงสัยว่าทำไมต้องใช้ชีวิต ใช้ชีวิตเพราะอะไร เราเรียนเพื่ออนาคต ทำงานเพื่ออนาคต แล้วถ้าเราแค่ จบมันตอนนี้เลย มันจะง่ายกว่ามั้ย ครอบครัวเรากำลังเข้าสู่ขาลงแบบเต็มตัว เราคิดว่าถ้าเราหายไปพวกเค้าจะลำบากน้อยลง

บอกไว้ตรงนี้ก่อนว่าที่บ้านเราไม่ได้เข้มงวดอะไรเลย และค่อนข้างตามใจ ไม่ได้บังคับหรือกดดันในเรื่องเรียน ไม่ได้มีความรุนแรงในครอบครัว เรื่องสังคมที่โรงเรียน เราไม่ได้โดนเพื่อนบูลลี่หรือมีเรื่องกับใคร

ทำไมเราถึงบอกว่าชีวิตตัวเองว่างเปล่า?
- เมื่อก่อนเราชอบภาษาอังกฤษค่ะ มันเป็นสิ่งเดียวที่เราทำได้ดี ชอบฟังเพลง เราติดหูฟัง ฟังจนหูฟังพัง ต้องซื้อใหม่บ่อยๆ แต่ในตอนนี้เรารู้สึกว่ามันเปลี่ยนไป เราเริ่มประหม่าในการพูดภาษาอังกฤษ ทักษะฟัง พูด มันดรอปลง เราพยายามให้มันดีขึ้นแล้ว แต่ก็ไม่ช่วยอะไร เพลงทุกเพลงที่เราเปิดฟัง มันน่าเบื่อ หันไปฟังเพลงใหม่ๆก็ไม่ช่วยอะไร หลังๆมานี้เราแทบไม่แตะหูฟัง

-เหตุผลอีกเหตุผลคือเราไม่มีเพื่อนที่สนิทจริงๆ เคยมีอยู่คนนึง เราเข้ากันได้ดีมาก มีความชอบที่เหมือนกัน ยิ้มด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน จนเราคิดว่าเค้านี่แหละเพื่อนแท้ แต่มันก็แค่ฝัน เค้าหักหลังเรา ตั้งแต่นั้นมาเราก็รู้สึกไม่กล้าที่จะเปิดใจ เพราะกลัวจะพังแบบเดิม

-พักหลังมานี้เราพยายามหาสิ่งที่เราจะทำให้เรามีเป้าหมายกว่านี้ มันคือดนตรีค่ะ เราซื้อกีต้าร์มาเล่น ขอพ่อไปเรียน แต่เค้าไม่สนับสนุน บอกว่าเราทำไม่ได้หรอก เดี๋ยวก็เบื่อ เสียเวลา ไปเรียนวิชาการไม่ดีกว่าหรอ(เรียนเสริมวิทย์คณิตอังกฤษ) เราก็รู้ตัวดีว่าเราขี้เบื่อตามประสาวัยรุ่น แต่นี่มันอาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกมีเป้าหมายก็ได้

-เรารู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีใครใกล้ตัวที่เราสามารถพูดปัญหาต่างๆในชีวิตให้เค้าฟังได้ ทั้งครอบครัวหรือเพื่อน ได้แต่คิดในใจ หรือพูดใส่แมวตัวเอง มันมีครั้งนึงที่เราพยายามพูดหรือเล่าให้เพื่อนฟัง บางคนฟังแล้วลากเข้าเรื่องของตัวเอง บางคนเหมือนจะฟังแต่ก็ไม่ บางคนก็ปลอบใจ แต่เหมือนมันเป็นแค่คำพูดผ่านๆ

-เราเคยเรียนดีกว่านี้ ยอมรับว่าเป็นเพราะตัวเราเองที่เรียนติดเล่น แต่หลังๆมาเราก็พยายามปรับตัว ตั้งใจเรียน ทำงานทุกชิ้นให้เรียบร้อยและเพอร์เฟค อ่านหนังสือทบทวนบทเรียน แต่เกรดมันก็ไม่ได้ดีขึ้นอย่างที่คิด เราเข้าใจสิ่งต่างๆที่ครูสอนช้าลง จนบางครั้งไม่เข้าใจเลยก็มี ทั้งๆที่เมื่อก่อนมันดีกว่านี้มาก

-เรามีปัญหากับสายตาและสุขภาพหนักมาก สายตาเราสั้นลงเรื่อยๆ เป็นเพราะเล่นโทรศัพท์ และต้องทำงานในคอมบ่อยๆ และปัญหาอื่นๆเกี่ยวกับร่างกาย ปวดหัว ปวดตา นอนไม่พอ พ่อแม่เรายกเลิกประกันของเราไปแล้ว เรากลัวว่าถ้าตาเรามีปัญหาหนักกว่านี้ ต้องมีปัญหาเรื่องเงินรักษาแน่นอน

ปัญหาทั้งหมดที่เราพิมพ์มา เรารู้สึกว่ามันเล็กน้อยมากๆ เมื่อเทียบกับคนอื่น หลายคนเหนื่อยกว่าเรามากๆแต่ก็ยืนหยัดที่จะมีชีวิตอยู่ ซึ่งแตกต่างกับเราที่เหมือนเจอปัญหาเล็กน้อย ก็อยากจะลาโลกนี้ไปแล้ว
แต่ความคิดที่ว่ามามันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกหงุดหงิดเลยค่ะ เรากลับรู้สึกว่างเปล่า ประมาณว่า แล้วไง? ล่ะมั้ง

ขอความคิดเห็นทุกท่านหน่อยนะคะ แล้วจะนำความเห็นไปปรับใช้ ปรับปรุงความคิดค่ะ