นี่เป็นกระทู้แรกที่เขียนค่ะ หนูคิดว่าอยากตั้งกระทู้ถามหรือระบายนานมากแล้วค่ะแต่คิดว่าเดี๋ยวความรู้สึกอึดอัดมันก็หายแต่ไม่เลยค่ะมันยิ่งสะสมทวีคูณขึ้นเรื่อยๆจนวันนี้คิดว่าน่าจะสุดๆแล้วค่ะ
ตั้งแต่ม.4ตื่นเต้นมากที่จะมีเพื่อนใหม่ และมันจะมีแชทกลุ่มห้องคือแบบตอนนั้นไม่รู้คิดไงทักแชทกลุ่มไปเยอะมากเพราะอยากรู้จักเพื่อนแต่ผลตอบรับมันไม่ใช่แบบที่เราคิดอ่ะค่ะคือเขารำคาญและเราก็กลายเป็นไม่ยอมคนเลยเถียงกันไปมาสุดท้ายจบลงด้วยการถูกแบนออกจากห้อง ตอนถูกแบนไม่ได้คิดอะไรค่ะเพราะมีเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่ม.ต้น2คนคอยปลอบคอยให้กำลังใจแต่พอผ่านไปเพื่อนทั้ง2คนก็รู้จักกับเพื่อนใหม่ แล้วเราก็มีแฟน และเหมือนเพื่อนในกลุ่มสมมุติว่าชื่อบีเหมือนจะไม่ชอบเราอ่ะค่ะไม่รู้ว่าเพราะอะไรพูดไรไปก็เหมือนรำคาญตะคอกใส่ เวลาเรียนบีนั่งข้างเราค่ะ เวลาเราพูดไรนางก็จะแบบ พูดกับใครอ่ะ แล้วพอตอนสอบทุกคนจะมีโพยกันแต่ละคนคือถูกเยอะมากผิดแค่สองสามข้อ แต่เราไม่มีค่ะเลยถูกแค่พอผ่าน ละแบบหนูหันไปจะดูคะแนนนางอ่ะค่ะละเหมือนนางจะอารมไม่ดีละไม่มีที่ลง เลยด่าเราว่า
คือเลิกเรียนปุ๊ปกลับมาร้องไห้ที่บ้านค่ะแฟนก็ปลอบแฟนเราอยู่ข้างเราเสมอค่ะ จนพอถึงม.5เรากับแฟนก็เลิกกันหนูเลยพยายามเข้าหาเพื่อนมากขึ้น เหมือนว่าม.5จะดีขึ้นมากๆเลยค่ะเพราะหนูคิดได้ว่าควรเข้าหาเพื่อนให้เยอะขึ้น คือนางก็จะแบบเป็นเหมือนตอนหนูอยู่ม.4นะคะ แต่นางเหมือนจะดีขึ้นไม่ได้ร้ายใส่หนูเหมือนแต่ก่อนแต่ก็ยังมีบ้าง อย่างหนุเดินมาของหนูดีๆละคันคอเลยกระแอม ละเหมือนไปสะกิดต่อมอะไรนางก็ไม่รู้ ด่าขึ้นมา ไอหาพ่-มึ-หรอ คืองงมากค่ะเราทำไรผิด แต่พอตอนม.6ก็ดีขึ้นอ่ะค่ะเหมือนนางจะรักหนูขึ้น ไม่พูดจาทำร้ายจิตใจเลยแต่ยังไงนางก็เป็นนาง ล่าสุดเพื่อนพูดเรื่องเกรดกันละนางเกรดตกคนอื่นก็บ่นอ่ะค่ะว่าทำไมวิชานี้ครูให้เกรดน้อยจังละพอหนูร่วมวงนินทาครูด้วย คือหนูโดนนางด่าเลยค่ะ “แบบจะบ่นทำไมสั- ดูเกรดเฉลี่ยซะก่อนป้ะ” หนูก็ถามว่าเอ้าทีคนอื่นพูดทำไมไม่ว่า นางก็ตอบมาอีกส่า “แล้วจะโวยวายหาสิแตกหยัง” คือหนูไม่ได้เป็นคนเกรดเยอะเท่าคนอื่นนะแต่เกรดหนูก็เยอะกว่านาง หนูไม่เข้าใจอ่ะทำไมคนอื่นถึงพูดได้ทำไมหนูถึงพูดไม่ได้ เหมือนจะโมโหอะไรก็รอลงกับหนูคนเดียว่าหนูไม่สู้คนละมั้ง เพื่อนก็ทักมาบอกอ่ะค่ะว่าไม่ต้องไปสนใจมันก็เป็นแบบนั้นมานานแล้ว คือมันอึดอัดเวลาอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้แต่หนูก็อยู่กลุ่มอื่นไม่ได้เพราะเคยมีปัญาหากันตั้งแต่ม.4มันฝังใจมาก แต่ไม่ใช่ว่ากลุ่มอื่นเค้าจะไม่ดีนะคะเค้านิสัยดีมาก ไม่ได้เกลียดใครเลยออกจะชื่นชมเค้ามากๆด้วย แต่เพื่อนกลุ่มเดียวกันเหมือนจะรอซ้ำเติมหนูอย่างเดียวเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาพูดเรื่องแฟนของเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่แย่มาก
หนุจะเข้าเรื่องของเพื่อนหนูนะคะกับแฟนของเขาสมมุติว่าชื่อเอ เอมีแฟนเป็นผู้ชายสายปาร์ตี้คือนางติดเขามากไปนอนบ้านเขาตลอดเหมือนกลัวว่าเขาจะไปมีคนใหม่เพราะเป็นผู้ชายสายปาร์ตี้และก็ไม่สนว่าจะอยู่ในฐานะอะไรคือไปนอนบ้านเขาจนไม่มาเรียนเลยค่ะ
แล้วหนูก็พูดว่าแฟนของหนูดีที่สุด ละเพื่อนคนนึงในกลุ่มพูดขึ้นมาว่า”อย่ายึดติดกับเขามากเดี๋ยวก็เป็นเหมือนมัน”หนูก็พูดว่าไม่เป็นหรอกเหมือนเขาจะมองหนูว่าเป็นคนแบบนั้นก็เอาแต่ชักแม่น้ำทั้งห้ามาว่าหนูให้หนูเหมือนเป็นคนไม่ดี ยังพูดให้หนูคิดมากอีกว่าเนี่ยมีแฟนอยู่ไกลระวังเขาไปมีคนอื่นนะ ผู้ชายมันก็เงี้ยแหละ หนูก็ปฏิเสธไปเหมือนเดิมว่าไม่หรอกเราเชื่อใจเขาถึงจะผิดพลาดหรือยังไงเราก็ทำใจไว้แล้วแหละเราไม่ได้ยึดติดถึงขั้นเขาบอกเลิกหรือเขามีคนใหม่เราจะบินไปหาเขาถึงที่มันไม่ใช่ค่ะ ละมีเพื่อนคนนึงพูดขึ้นมาอีว่า “ขนาดพ่อกับแม่อยู่ใกล้กันพ่อยังไปมีกิ๊กเลย”โหคือตอนนั้นพูดไม่ออกเลยค่ะจุกมาก เราไว้ใจนางมากถึงขนาดเล่าเรื่องส่วนตัวบะนางมาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องล้อเล่นอ่ะค่ะ เสียความรู้สึกมากๆ จนถึงตอนนี้ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในชีวิตหนูแฟนจะเป็นคนอยู่ข้างๆค่ะพ่อกับแม่หนูก็อย่างว่าแหละค่ะเขาไม่ค่อยลงรอยกัน ครอบครัวหนูแทบไม่ได้คุยกับใครเลยคุณตาท่านเป็นคนไม่พูดส่วนคุณยายก็ยุ่งกับเรื่องในครัวคุณแม่ท่านเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าคุณพ่อก็นานๆทีถึงจะเจอหน้ากัน หนูกับครอบครัวเรารักกันดีค่ะแต่ไม่ค่อยสนิทกันแล้วหนูเหมือนจะซึมลงไปมากทุกวันนี้ยิ้มได้เพราะคุยกับแฟนค่ะ แต่ก็อย่างที่เขาวาความรักย่อมมีอุปสรรคแฟนหนูอยู่ไกลกับหนูเวลาคุยส่วนมากก็จะเป็นตอนค่ำแต่ทุกวันนี้มีปัญหาทางบ้านเยอะทำให้นางไม่ค่อยมีเวลาคุยเท่าไหร่มันทำให้หนูอยู่ๆก็รู้สึกคิดมากว่าถ้าหากวันนึงไม่สีเค้าจริงๆหนูจะกล้าเผชิญกับทุกสิ่งด้วยตัวเองหรือเปล่า รู้สึกอ้างว้างตัวคนเดียวมันทำให้รู้สึกกลัวทุกวันนี้นอนอยู่เฉยๆก็ร้องไห้แล้วค่ะมีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจหน่อยก็ร้องแล้วค่ะกลัวมาก แต่ก็ไม่อยากร้องไห้ให้เขาฟังเพราะเราอ่อนแอให้เค้าเห็นมาบ่อยแล้วอยากให้เขาสบายใจบ้างอยากให้เขามีความสุขกับตัวเองบ้างไม่ใช่มานั่งคุดคู้คอยปลอบเรา อยากเข้มแข็งให้ได้เหมือนคนอื่นค่ะ ที่หนูเล่ามันยังไม่ใช่หมดที่เกิดขึ้นหรอกค่ะแต่หนูเล่าในสิ่งที่หนูรู้สึกสะเทือนใจมากๆสำหรับเด็กที่โลกแคบๆอย่างหนู
เหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้า
ตั้งแต่ม.4ตื่นเต้นมากที่จะมีเพื่อนใหม่ และมันจะมีแชทกลุ่มห้องคือแบบตอนนั้นไม่รู้คิดไงทักแชทกลุ่มไปเยอะมากเพราะอยากรู้จักเพื่อนแต่ผลตอบรับมันไม่ใช่แบบที่เราคิดอ่ะค่ะคือเขารำคาญและเราก็กลายเป็นไม่ยอมคนเลยเถียงกันไปมาสุดท้ายจบลงด้วยการถูกแบนออกจากห้อง ตอนถูกแบนไม่ได้คิดอะไรค่ะเพราะมีเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่ม.ต้น2คนคอยปลอบคอยให้กำลังใจแต่พอผ่านไปเพื่อนทั้ง2คนก็รู้จักกับเพื่อนใหม่ แล้วเราก็มีแฟน และเหมือนเพื่อนในกลุ่มสมมุติว่าชื่อบีเหมือนจะไม่ชอบเราอ่ะค่ะไม่รู้ว่าเพราะอะไรพูดไรไปก็เหมือนรำคาญตะคอกใส่ เวลาเรียนบีนั่งข้างเราค่ะ เวลาเราพูดไรนางก็จะแบบ พูดกับใครอ่ะ แล้วพอตอนสอบทุกคนจะมีโพยกันแต่ละคนคือถูกเยอะมากผิดแค่สองสามข้อ แต่เราไม่มีค่ะเลยถูกแค่พอผ่าน ละแบบหนูหันไปจะดูคะแนนนางอ่ะค่ะละเหมือนนางจะอารมไม่ดีละไม่มีที่ลง เลยด่าเราว่า
หนุจะเข้าเรื่องของเพื่อนหนูนะคะกับแฟนของเขาสมมุติว่าชื่อเอ เอมีแฟนเป็นผู้ชายสายปาร์ตี้คือนางติดเขามากไปนอนบ้านเขาตลอดเหมือนกลัวว่าเขาจะไปมีคนใหม่เพราะเป็นผู้ชายสายปาร์ตี้และก็ไม่สนว่าจะอยู่ในฐานะอะไรคือไปนอนบ้านเขาจนไม่มาเรียนเลยค่ะ
แล้วหนูก็พูดว่าแฟนของหนูดีที่สุด ละเพื่อนคนนึงในกลุ่มพูดขึ้นมาว่า”อย่ายึดติดกับเขามากเดี๋ยวก็เป็นเหมือนมัน”หนูก็พูดว่าไม่เป็นหรอกเหมือนเขาจะมองหนูว่าเป็นคนแบบนั้นก็เอาแต่ชักแม่น้ำทั้งห้ามาว่าหนูให้หนูเหมือนเป็นคนไม่ดี ยังพูดให้หนูคิดมากอีกว่าเนี่ยมีแฟนอยู่ไกลระวังเขาไปมีคนอื่นนะ ผู้ชายมันก็เงี้ยแหละ หนูก็ปฏิเสธไปเหมือนเดิมว่าไม่หรอกเราเชื่อใจเขาถึงจะผิดพลาดหรือยังไงเราก็ทำใจไว้แล้วแหละเราไม่ได้ยึดติดถึงขั้นเขาบอกเลิกหรือเขามีคนใหม่เราจะบินไปหาเขาถึงที่มันไม่ใช่ค่ะ ละมีเพื่อนคนนึงพูดขึ้นมาอีว่า “ขนาดพ่อกับแม่อยู่ใกล้กันพ่อยังไปมีกิ๊กเลย”โหคือตอนนั้นพูดไม่ออกเลยค่ะจุกมาก เราไว้ใจนางมากถึงขนาดเล่าเรื่องส่วนตัวบะนางมาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องล้อเล่นอ่ะค่ะ เสียความรู้สึกมากๆ จนถึงตอนนี้ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในชีวิตหนูแฟนจะเป็นคนอยู่ข้างๆค่ะพ่อกับแม่หนูก็อย่างว่าแหละค่ะเขาไม่ค่อยลงรอยกัน ครอบครัวหนูแทบไม่ได้คุยกับใครเลยคุณตาท่านเป็นคนไม่พูดส่วนคุณยายก็ยุ่งกับเรื่องในครัวคุณแม่ท่านเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าคุณพ่อก็นานๆทีถึงจะเจอหน้ากัน หนูกับครอบครัวเรารักกันดีค่ะแต่ไม่ค่อยสนิทกันแล้วหนูเหมือนจะซึมลงไปมากทุกวันนี้ยิ้มได้เพราะคุยกับแฟนค่ะ แต่ก็อย่างที่เขาวาความรักย่อมมีอุปสรรคแฟนหนูอยู่ไกลกับหนูเวลาคุยส่วนมากก็จะเป็นตอนค่ำแต่ทุกวันนี้มีปัญหาทางบ้านเยอะทำให้นางไม่ค่อยมีเวลาคุยเท่าไหร่มันทำให้หนูอยู่ๆก็รู้สึกคิดมากว่าถ้าหากวันนึงไม่สีเค้าจริงๆหนูจะกล้าเผชิญกับทุกสิ่งด้วยตัวเองหรือเปล่า รู้สึกอ้างว้างตัวคนเดียวมันทำให้รู้สึกกลัวทุกวันนี้นอนอยู่เฉยๆก็ร้องไห้แล้วค่ะมีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจหน่อยก็ร้องแล้วค่ะกลัวมาก แต่ก็ไม่อยากร้องไห้ให้เขาฟังเพราะเราอ่อนแอให้เค้าเห็นมาบ่อยแล้วอยากให้เขาสบายใจบ้างอยากให้เขามีความสุขกับตัวเองบ้างไม่ใช่มานั่งคุดคู้คอยปลอบเรา อยากเข้มแข็งให้ได้เหมือนคนอื่นค่ะ ที่หนูเล่ามันยังไม่ใช่หมดที่เกิดขึ้นหรอกค่ะแต่หนูเล่าในสิ่งที่หนูรู้สึกสะเทือนใจมากๆสำหรับเด็กที่โลกแคบๆอย่างหนู