ไม่กี่วันมานี้มีข่าวดาราคนหนึ่งได้จบชีวิตตนเองลงเนื่องจากมีภาวะซึมเศร้า
แล้วจากการที่เราได้อ่านความเห็นต่างๆในโลกออนไลน์พบว่าปัจจุบันผู้คนเริ่มมีความตระหนักต่อภาวะซึมเศร้ากันมากขึ้น
แต่ยังมีผู้คนบางกลุ่มที่ยังคงไม่เข้าใจ โดยสื่อออกมาผ่านคอมเม้นในลักษณะต่อไปนี้
’ชีวิตก็ดีหนิ ดีกว่าเราตั้งเยอะ ทำไมเศร้าทำไมต้องฆ่าตัวตาย’
’ทำไมแค่นี้อดทนไม่ได้ คนอื่นมีปัญหามากกว่านี้ยังทนได้เลย’
ซึ่งจริงๆแล้วโลกและมุมมองของผู้ที่มีภาวะซึมเศร้าจะแตกต่างจากคนปกติ

วันนี้ เราจะมาเข้าใจอารมณ์และความรู้สึกของผู้ที่ซึมเศร้าผ่านบทเพลง ‘เปราะบาง’ จาก Bodyslam ค่ะ(วงโปรดของ จขกท เลย><)

เราจะยกตัวอย่างเนื้อเพลงบางส่วนมาตีความนะคะ
‘จากคนร้อยพันที่ยืนใกล้กัน กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล’(ต่อให้มีคนรอบตัวที่พร้อมใส่ใจมากมายแค่ไหน ผู้ป่วยก็จะยังคงรู้สึกโดดเดี่ยวไม่มีใครเข้าใจ)
’สักวันถ้าล้มลงจะมีใครสนใจ’(ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็ไม่มีคนสนใจหรือใส่ใจอะไร เอาง่ายๆคือรู้สึกว่าตนเองไร้ตัวตนและไม่มีใครพร้อมช่วยเหลือ helpless)
’ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว’
‘ร่องรอยจากคำไม่กี่คน ยังทำให้ปวดร้าว’ 
’แค่เพียงแววตาที่ว่าเปล่า ยังทำให้เจ็บหัวใจ’ (3บรรทัดนี้ขอตีความรวมกันประมาณว่าสิ่งต่างๆ เช่น สีหน้า ท่าทาง คำพูด การกระทำบางอย่างที่เราทำโดยไม่ได้คิด ไม่ได้เจตนาร้ายอะไร สำหรับผู้ป่วยอาจมีการแปลความที่ผิดเพี้ยนไปในแง่ลบและทำให้ผู้ป่วยรู้สึกแย่ เอาง่ายๆคือไม่ว่าอะไรชั้นก็เศร้าได้)
’ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ’ (ผู้ป่วยรู้สึกว่าตนอ่อนแอไม่สามารถสู้กับสิ่งต่างๆรอบตัวได้)
’วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง’ (ผู้ป่วยอยากออกจากภาวะดังกล่าวซึ่งมันทรมาน)