กระทู้นี้ตั้งใจระบายเรื่องราวในชีวิตของปี 62 นี้เนื่องจากเกิดปัญหาหลายอย่าง อยากระบายให้คนอื่นฟังเนื่องจากเรามีชีวิตที่เป็นกิจวัฏประจำวันซ้ำๆแบบพนักงานออฟฟิศ ช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมาอุทิศชีวิตให้กับการทำงานอย่างเต็มที่ โดยคิดว่าเป็นสิ่งที่ควรทำสำหรับคนอายุ 27-30 ปี หวังว่าจะเป็นผลดีในอนาคต จนเพื่อนๆก็ห่างหายไปทีละคน ตอนแรกๆก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เวลาที่เราต้องการคน Support มันก็ไม่เหลือใครที่เราคิดว่าสนิทเพียงพอพี่จะปรับทุกข์ได้อีก
ขอท้าวความกลับไปเมื่อปี 61 เราได้งานบริษัทข้ามชาติแบรนด์ใหญ่ระดับโลกจากการชักชวนของคนรู้จัก. รู้สึกดีใจและสำนึกมาตลอดที่เค้าคิดถึงเรา ซึ่งเป็นงานที่ดีมาก งานไม่หนักมาก เพื่อร่วมงานโอเค ที่สำคัญบริษัทลงทุนกับพนักงานสวัสดิการเต็มที่ และคิดว่าเราจะทำงานอยู่ที่นี่ยาวๆ
จนถึงต้นปี 62 ก็เกิดเรื่องขึ้นจริงๆก็พอจะมีสัญญาณมาตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว แต่ด้วยความที่คิดว่าบริษัทใหญ่อาจจะแค่เปลี่ยนโครงสร้าง แต่สุดท้ายสรุปว่าบอร์ดบริหารของบริษัทแม่จะยุบฐานที่ไทย และย้ายทุนไปต่างประเทศ คือปิดบริษัทตั้งแต่ CEO ยันแม่บ้าน
เกิดความรู้สึกบอกไม่ถูก เศร้าแต่ไม่เสียใจ เสียดาย แต่ก็ดีใจที่ได้ค่าชดเชยซึ่งมากกว่ากฎหมายกำหนดอยู่มากโข ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ พยายามหางานใหม่แต่ไม่เคยได้งานที่ดีเท่าเดิม เหมือนสวรรค์ล่มลงต่อหน้าต่อตา แผนที่วางไว้ว่าจะเรียนโทเสาร์อาทิตย์พังลงอย่างไม่มีชิ้นดี แผนที่จะปรับปรุงบ้านก็ต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด
ด้วยความที่ครบกำหนดการจ้าง ทำให้ต้องหางานอะไรก็ได้ทำไปก่อน ทำมาสักพัก งานหนักขึ้นเรื่อยๆ ลำบากมากไม่มีความสุขเลย รู้สึกทำอะไรก็มีอุปสรรค์ ประกอบกับเพื่อนที่หายไปทำให้ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งพาปรึกษาใคร พยายามหางานใหม่ทุกวันแต่ก็ยังไม่มีงานตามที่หวังไว้
ตอนนี้มีภาระหนี้ผ่อนบัตรเครดิตอยู่บ้างไม่เยอะมาก แต่เงินเก็บสำรองไม่มีเพราะเอาไปลงทุนหมด เคราะห์ร้ายเศรษฐกิจถดถอยทำให้ไม่ได้รับผลตอบแทนอย่างที่คิด ทุกวันนี้อยู่ได้ด้วยเงินเดือน ใช้ได้อย่างไมขัดสนแบบเดือนชนเดือน มีเหลือเก็บนิดหน่อย
ทุกวันนี้เริ่มมีผลกระทบทางจิตใจ อารมณ์ รู้สึกหงุดหงิด โลกไม่ยุติธรรม เวลาเจออะไรที่เห็นว่าไม่ถูกต้องจะโกรธมาก. ทำให้ไม่พอใจชีวิตและสิ่งรอบตัว ถามตัวเองว่าจะทำงานไปทำไมแต่ก็บอกตัวเองว่าเราทำเพื่อเงินซึ่งก็เป็นความจริง. พอตอบได้ก็มีคำถามต่อไปทำไมเป็นแบบนี้ทั้งที่เราทุ่มเททุกอย่างนี่คือผลตอบแทนหรือ. ตั้งคำถามหาคำตอบไม่มีสิ้นสุด. ทุกวันนี้ก้มหน้าก้มตาทำงานไปวันๆ พยายามไม่สนใจ ปล่อยวางแต่ก็ยังทำไม่ได้ ทำได้เพียงท่องเอาไว้ในใจว่าให้อดทน.
ปี 62 กับชีวิตที่ไม่แน่นอน
ขอท้าวความกลับไปเมื่อปี 61 เราได้งานบริษัทข้ามชาติแบรนด์ใหญ่ระดับโลกจากการชักชวนของคนรู้จัก. รู้สึกดีใจและสำนึกมาตลอดที่เค้าคิดถึงเรา ซึ่งเป็นงานที่ดีมาก งานไม่หนักมาก เพื่อร่วมงานโอเค ที่สำคัญบริษัทลงทุนกับพนักงานสวัสดิการเต็มที่ และคิดว่าเราจะทำงานอยู่ที่นี่ยาวๆ
จนถึงต้นปี 62 ก็เกิดเรื่องขึ้นจริงๆก็พอจะมีสัญญาณมาตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว แต่ด้วยความที่คิดว่าบริษัทใหญ่อาจจะแค่เปลี่ยนโครงสร้าง แต่สุดท้ายสรุปว่าบอร์ดบริหารของบริษัทแม่จะยุบฐานที่ไทย และย้ายทุนไปต่างประเทศ คือปิดบริษัทตั้งแต่ CEO ยันแม่บ้าน
เกิดความรู้สึกบอกไม่ถูก เศร้าแต่ไม่เสียใจ เสียดาย แต่ก็ดีใจที่ได้ค่าชดเชยซึ่งมากกว่ากฎหมายกำหนดอยู่มากโข ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ พยายามหางานใหม่แต่ไม่เคยได้งานที่ดีเท่าเดิม เหมือนสวรรค์ล่มลงต่อหน้าต่อตา แผนที่วางไว้ว่าจะเรียนโทเสาร์อาทิตย์พังลงอย่างไม่มีชิ้นดี แผนที่จะปรับปรุงบ้านก็ต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด
ด้วยความที่ครบกำหนดการจ้าง ทำให้ต้องหางานอะไรก็ได้ทำไปก่อน ทำมาสักพัก งานหนักขึ้นเรื่อยๆ ลำบากมากไม่มีความสุขเลย รู้สึกทำอะไรก็มีอุปสรรค์ ประกอบกับเพื่อนที่หายไปทำให้ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งพาปรึกษาใคร พยายามหางานใหม่ทุกวันแต่ก็ยังไม่มีงานตามที่หวังไว้
ตอนนี้มีภาระหนี้ผ่อนบัตรเครดิตอยู่บ้างไม่เยอะมาก แต่เงินเก็บสำรองไม่มีเพราะเอาไปลงทุนหมด เคราะห์ร้ายเศรษฐกิจถดถอยทำให้ไม่ได้รับผลตอบแทนอย่างที่คิด ทุกวันนี้อยู่ได้ด้วยเงินเดือน ใช้ได้อย่างไมขัดสนแบบเดือนชนเดือน มีเหลือเก็บนิดหน่อย
ทุกวันนี้เริ่มมีผลกระทบทางจิตใจ อารมณ์ รู้สึกหงุดหงิด โลกไม่ยุติธรรม เวลาเจออะไรที่เห็นว่าไม่ถูกต้องจะโกรธมาก. ทำให้ไม่พอใจชีวิตและสิ่งรอบตัว ถามตัวเองว่าจะทำงานไปทำไมแต่ก็บอกตัวเองว่าเราทำเพื่อเงินซึ่งก็เป็นความจริง. พอตอบได้ก็มีคำถามต่อไปทำไมเป็นแบบนี้ทั้งที่เราทุ่มเททุกอย่างนี่คือผลตอบแทนหรือ. ตั้งคำถามหาคำตอบไม่มีสิ้นสุด. ทุกวันนี้ก้มหน้าก้มตาทำงานไปวันๆ พยายามไม่สนใจ ปล่อยวางแต่ก็ยังทำไม่ได้ ทำได้เพียงท่องเอาไว้ในใจว่าให้อดทน.