เมื่อวันก่อนเป็นวันเกิดเราซึ่งตรงกับวันสอบ เราก็แอบตื่นเต้นบ้างแหละ ว่าจะมีเซอร์ไพร์กะเขาบ้างไหม ตอนสอบวิชาเเรกเสร็จเพื่อนสนิทเราบอกว่าวันนนี้ไม่มีเค้กให้นะะ เราก็บอก ไม่มีก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ยังไงในใจมันก็แอบหวังอะ จนสอบเสร็จ ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอตอนเย็กซัก4โมงครึ่ง เรากับเพื่อนนั่งอยู่โรงอาหารเพื่อนก็ทำงายกันอยู่ เพื่อนสนิทเราก็บอกว่า วน.ไม่มีเค้กนะะ พอดีงานยุ่งมาก เราก็บอกไม่เป็นไร ทำงานไปเหอะ ความหวังมันก็เริ่มหมดไปเรื่อยๆเลย กลับมาบ้านก็น้อยใจ ใจหนึ่งเราก็คิดว่า เราไม่สำคัญใช่ไหมอะ ใจหนึ่งก็คิดว่า เห้ยมันอาจจะมาเซอร์ไพรอีกวันก็ได้ พอถึงวันสอบอีกวันตั้งเเต่เช้ายันสอบเสร็จแล้วตอนเย็นๆ ประมาณบ่าย3ครึ่ง เพื่อนสนิท2คนเดินมาบอก เห้ยลืมเค้ก แล้วก็บอกต่อว่า รอวันเปิดดทอมล่ะกันนะๆ เราก็ อือ โอเค ในใจเราก็คิดแหละมันคงจะจำได้หรอก กลับบ้านมาก็คิดแหละว่า เราคงหวังอะไรลมๆแล้งๆ หวังมากไป เราคงสำคัญตัวผิด เราคงคิดมากไปเอง คิดผิดมาตลอดว่าสำคัญ พยายามบอกตัวเองว่า เห้ย เราไม่มีเซอร์ไพรมาตั้ง10ครั้งแล้ว เพิ่มอีกครัเงจะเป็นไรไป แต่ยังไงมันก็อดร้องไห้ไม่ได้อะ ที่พยายามเพื่อคนอื่นตั้งมาก แต่ไม่มีใครเห็ความสำคัญเราเลยสักคน เพื่อนเเท้ตัวเราเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่ามีไหม กระทู้นี้ไม่มีไรหรอก แค่ระบายเฉยๆ