วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าออกมานั่งบิ้วอารมณ์ที่โรงอาหาร แสงแดดเริ่มสาดส่องเป็นเงาระยับ
เหล่าคนงานก็ทยอยกันเข้ามาในโรงงาน หนึ่งในนั้นคือข้าทาสบริวารของฉัน ที่ต้องนำอาหารสุดโปรดมาให้ฉันทุกเช้า
พร้อมกับหยอกเล่นเบาๆ ก่อนเข้าไปทำงาน
พอสายคนก็ทยอยเข้าไปในโรงงานจนหมด โรงอาหารก็เงียบสงบอีกครั้ง ฉันกะว่าจะเข้าไปเดินเล่นที่โรงงานข้างๆสักหนึ่งรอบ
แล้วค่อยกลับมานอน พอผ่านหน้าห้องกระจกก็หยุดมอง เห็นเจ้าหล่อนหน้าจืดคนเมื่อวาน กำลังเดินมาที่ประตูพอดี
“ต๊ายล่ะเหมียว! มาอีกแล้ว ติดใจขนมเมื่อวานล่ะซิ”
ดูหล่อนพูดเข้า นอกจากจะสวยบางเบาแล้ว หล่อนยังเดาใจแมวไม่เก่งอีกด้วย
“ฉันมาเดินเล่นยะ สลายเซลลูไลท์เบาๆ!”
“เข้ามาก่อนไหม?”
หล่อนชักชวน พร้อมกับอุ้มตัวฉันขึ้นมาจากพื้น พลางเดินลิ่วเข้าห้องกระจก หล่อนวางฉันลงนิ่มนวลดีเหมือนกัน
ห้องนี้ไม่ใหญ่เท่าไรหรอก มีแต่เอกสารวางเรียงเต็มไปหมด เสียงเงียบกว่าในโรงงานตั้งเยอะ แถมยังเย็นจนขนฉันลุกซู่
ฉันเดินสำรวจจนทั่ว มีมุมให้ซุกตัวนอนเล่นเพียบ เช้านั้นฉันเลยเปลี่ยนใจไม่เดินเข้าไปในโรงงาน แต่นอนหลับในห้องกระจกเสียฉ่ำปอด
จริงๆก็หลับๆตื่นๆแหละ เพราะมีคนเดินเข้ามาคุยกับเจ้าหล่อนหน้าจืดตลอด ฉันก็เลยรู้ว่า หล่อนชื่อ
‘คุณแอ๋ม’
ฉันนอนเล่นจนเกือบบ่าย ได้ยินเสียงคุณแอ๋มเรียกแว่วๆว่า
“เหมียวตื่นเถอะ มีอะไรให้กิน”
ฉันผงกหัวขึ้น หรี่ตามองหล่อนอย่างไม่แน่ใจนัก
“หลอกกันเล่นหรือเปล่า หรือว่าฝันไป”
“อาหารแมว...ซื้อมาให้ล่ะ”
คุณแอ๋มเขย่าถุงอาหารเรียก ฉันกระโดดลงจากเก้าอี้ ไซค์โค้งข้างโต๊ะทำงานตัวหนึ่ง ท่วงท่าคล้ายในหนังโฆษณา
อาหารแมวยี่ห้อดังที่เคยเห็นในทีวีที่โรงอาหาร จากนั้นก็เบรคล้อตายตรงหน้าคุณแอ๋ม หล่อนหัวเราะเสียงใส
พลางชมว่า ฉันเป็นแมวที่ร่าเริงแจ่มใส ดวงตาเป็นประกายพราวทุกครั้งที่สบกัน ยัง...ฉันยังมีไม้เด็ด หลังกินอาหารเม็ด
ฉันกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักคุณแอ๋ม พร้อมกับแหงนหน้าขึ้นจ้องตา เจ้าหล่อนร้องว้าว ลูบหัวลูบหางพลางชมฉันไม่ขาดปาก
“เหมียวนี่ ฉลาดจังเลยนะ”
ฉันได้ยินคุณแอ๋มหันไปคุยกับผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างๆว่า
“นายคะ ขอแอ๋มเอาแมวตัวนี้เข้ามาในห้องได้ไหมคะ แค่ให้มากินข้าว นอนเล่นแป็บๆ”
“ได้ แต่แค่ภายในห้องนี้นะ อย่าให้เดินเพ่นพ่านเข้าไปในโรงงาน”
คุณแอ๋มดีใจจนมือสั่น หล่อนลูบตัวฉันไปมา พร้อมกับกระซิบว่า
“อยู่ด้วยกันนะเหมียว...”
มีบุญ...สตอรี่ ตอน: ย้ายสำมะโนครัว