ก็ทะเลาะกับพ่อค่ะ เรื่องผลการเรียน มันเเย่ลง พ่อก็ด่า ที่ทำไมมันถึงไม่คงที่ ปีที่เเล้วได้4.00ค่ะ เเต่ปีนี้ได้3.98 มันตกลงมานิดนึงค่ะ ละพ่อก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนข้างบ้านที่ป้าเค้าชอบมาอวดว่าหลานตัวเองเรียนเก่งอย่างนู้นอย่างนี้ พ่อก็เลยอยากให้เราเรียนเก่งเเบบเค้า ส่งเราไปเรียนพิเศษทั้งวันธรรมดาละก็เสาร์อาทิตย์ คือมันไม่มีเวลาพักเลยอะค่ะ การบ้านก็เยอะละมันก็เครียด ละทุกครั้งที่เราเครียดเราก็จะทำร้ายข้าวของ ทำร้ายตัวเอง เราบังคับตัวเองไม่ได้ การทำลายทุกครั้ง ก็เหมือนกับได้ปลดปล่อยความเครียดที่เราสะสมมา มันเริ่มที่จะเป็นทุกวัน ละก็เริ่มรุนเเรงขึ้น เราก็ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร ละเมื่อวานค่ะ เรานอนร้องไห้อยู่บนเตียง เราพยายามที่จะไม่ทำลายอะไร พยายามควบคุมสติตัวเอง ละพ่อก็เดินเข้ามาในห้องค่ะ พ่อก็ถามว่าเราเป็นอะไร. เราก็บอกว่สเราเครียดเรื่องเรียนมันเรียนหนักเกินไป มันไม่มีวันหยุดเลย เเล้วพ่อก็ตะคอกใส่ ว่าไม่ขยันเเล้วคนมันจะไปได้ดีอะไร ตอนนี้เราก็ร้องไห้หนักขึ้นค่ะ เราก็เลยบอกส่าพ่อไม่เข้าใจหนู เเล้วพ่อก็พูดค่ะ ว่าที่พ่อทำงานมา กว่าจะได้เงินมาส่งเราเรียนมันเหนื่อยกว่าที่เราไปนั่งเรียนตอนนี้ เราก็เข้าใจพ่อนะ เเต่เราเเค่ต้องการวันพัก ก็หลังจากที่ทะเลาะกันเมื่อวานก็ทำให้เรารู้ว่า. พ่อไม่เคยเข้าใจเราเลย ไม่เคยบอกรัก. ไม่เคยกอด เราอึดอัดขั้นที่ไม่อยากอยู่บนโลกนี้ เราควรทำไงดีอะคะ ไม่ให้เครียด