เราพยายามแล้วแต่มันยังไม่พอหรอ 
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อเทอมที่แล้ว (จริงๆถ้าไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเราคงไม่คิดมากขนาดนี้) เทอมที่แล้วเราได้เกรด3.83 เราก็ค่อนข้างคิดมากนิดหน่อยเพราะเราไม่เคยได้3.83มาก่อน *ปกติก็3.90+-4.00* เรื่องเกิดจากหลังเกรดออกเราก็ไปหาป้าที่ ตจว. แล้วลุงป้าก็ถามเรื่องเกรด พี่เราก็บอก4.00 ป้าก็ชมว่าเก่งมาก พอมาถึงเรา เราบอก3.83 ป้ากับลุงเงียบไปสักพักเลยล่ะ แล้วก็คิดคำพูดอะไรก็ไม่รู้ บอกว่าเก่งแล้ว เนี้ยใส่แว่นหน้าตาแบบนี้ได้เป็นหมอ แล้วลุงอีกคนก็บอกว่าพี่เราเก่งมาก แต่ไม่พูดถึงเกรดของเราเลย พอถึงบ้านเราร้องไห้หนักมาก เราไม่เข้าใจว่าเกรดเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ แม่เราก็บอกไม่เป็นไรแค่หนูเต็มที่ก็พอแล้ว ได้เกรดเท่านี้ในห้องกิ้ฟก็เก่งแล้ว แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ เหตุการณ์นี้เราฝังใจมาก จนเกรดเทอมนี้เราได้3.98(ได้3.5ประวัติ) ถึงเกรดดีขึ้นแต่เราไม่ได้ดีใจเลย เสียใจด้วยซ้ำ เพราะมันนึกถึงคำที่ลุงป้าพูดกับเราไว้ เราแอบไปร้องไห้ในห้องคนเดียว คิดอยู่ในหัวว่าทำไมไม่ได้เกรดสี่ ทำไมเรายังไม่ดีพอ เราพยายามไม่มากพอหรอ เราดิ่งมาก เรากดดันตัวเองมาก เราฟุ้งซ่านมาก กลัวแต่ผู้ใหญ่เค้าจะคิดยังไง หาเหตุผลมาว่าทำไมตัวเองทำได้แค่นี้ เราคาดหวังกับเกรดไว้สูงมาก เพราะเราตั้งใจสุดๆ คาดหวังว่าจะต้องติดรรดังที่ฝันไว้ ต้องทำให้ได้ทุกวิชา เราเครียดมาก เราซึมไปเลย