คือช่วงแรกเราน่ะแค่หวีดน้องเฉยๆ แบบว่าเออก็น่ารักอะ น่ารักดี เราก็หวีดไปทั่ว จำได้ว่าช่วงแรกๆคือหวีดคนในรร.ประมาณ 3 คน รวมน้องแล้ว แต่พอในปัจจุบันเรารู้สึกแบบว่า.. เราดันชอบน้องจริงๆซะแล้วสิ มันไปชอบตอนไหนนะ? แค่นั้นไม่พอ ตั้งแต่รู้สึกตัวว่าชอบน้องเนี่ย เวลาเจอคนอื่นที่เคยหวีดเรากลับ"เฉยๆ" เป็นงงมากแม่ เฉยแบบเฉยเลย แบบไม่หวีด ไม่เขิน ไม่ตื่นเต้น เพราะอาการเหล่านั้นมันกลับตกไปเป็นของน้องคนเดียว เขินทุกครั้งที่สบตา ที่อยู่ใกล้ ที่ได้เห็น เรียกได้ว่าเป็น passion นึงที่ทำให้อยากมาโรงเรียนทุกวัน ทุกๆวันมันเป็นแฮปปี้เดย์สำหรับเรามากๆ เช้าก็เจอน้อง เย็นก็เจอน้อง เหมือนเเราเจอกันทุกวันน่ะค่ะ เจอกันทีก็มองหน้ากันที เขินมากแงงง ไม่เข้าใจว่าทำไมแต่ละครั้งที่เจอกันจะต้องเผลอไปสบตากันทุกทีเลย ใจเราคืออยากคุยกับน้องมากๆ ทั้งที่เมื่อก่อนแค่หวีดไม่ได้คิดไรเลย แต่พอชอบมากๆชอบจริงจังมันก็อยากคุยกับน้อง...ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี แต่ก็คิดแหละว่า น้องเขาอาจจะรู้ว่าเราคิดอะไรกับน้องแต่น้องคงไม่ได้สนใจหรือไม่ได้คิดอะไรกับเรา555555555555 ตอกย้ำตัวเองเบาๆ แต่ก็นั่นแหละค่ะ ถ้าน้องมาเห็นกระทู้นี้ พี่ชอบน้องนะคะ55555555 
ปล.น้องคนนั้นเป็นผู้หญิงเหมือนกับเรานะคะ♥