ณ ท้องที่แห่งหนึ่งที่ผมต้องผ่านประจำ จอดรถเสร็จ ผมต้องเดินผ่านรถมอไซค์พ่วงข้างที่จอดขายปลาหมึกบด ปลาหวาน น้ำจิ้มแสนอร่อยๆบ่อยๆ เมื่อวานก็อุดหนุนก็อร่อยดี

มาวันนี้เดินใกล้จะถึงมอไซค์ปลาหมึกว่าจะเข้าไปซื้อเจอเข้าไปเต็มๆ ถึงกับ ผะอีดผะอมของเก่าเเทบพุ่ง พ่อค้านั่งชิลๆก้มหน้าส่องกระจกรถเอากรรไกร ใช่ครับ กรรไกรด้ามจับสีฟ้าอันเดียวกับที่บรรจงตัดปลาหวานตัดปลาหมึกให้ผมเมื่อวาน พ่อค้าหนุ่มกำลังเอาปลายกรรไกรสอดเข้าไปในรูจมูกตัดขนจมูกเสียงกรรไกรครูดกันดังกรื้บๆๆๆอย่าเมามันพลางเม้มปากเอานิ้วเเหกจมูกตัดลึกเข้าไปอีกๆๆ หารู้ไม่ผมที่กำลังจะเดินมาสั่งปลาหวานกับปลาหมึกถึงกับตกตะลึงใจหายแว๊บเเละอ้วกเกือบจะพุ่งออกจากท้อง ตอนนี้นจะทำอะไรได้ดีไปกว่าเบือนหน้าหนีแล้วเดินจ้ำผ่านไปอย่างไว หันกลับไปมอง มีผู้หญิงคนนึงกำลังยืนชี้นิ้วสั่งปลาหมึกบดกับปลาหวาน และแน่นอนกรรไกรอันนั้นคือผู้ช่วยในการขายที่รู้ใจเจ้าของร้านเป็นอย่างดี เจ้าของร้านมารยาทงามเเอบเอานิ้วมือปาดขนจมูกที่ติดปลายกรรไกรทิ้งอย่างคล่องแคล่ว จากนั้น...เอ่อ ขอตัวไปอ้วกก่อนนะ


สาบานกับตัวเอง ชาตินี้จะเลิกกินปลาหมึกปิ้ง ปลาหวานรถเข็ญ มอไซค์พ่วง อีกตลอดชีวิต

ปล อย่างอื่นก็ใช่จะไม่สกปรก เเต่ยังไม่เจอคาตาแบบนี้

ขอไปอ้วกกต่อไม่รอแล้วนะ...