ถึงแล้วหาดปากเมง จ.ตรัง อากาศร้อนมากๆ แต่วิวก็สวยใช้ได้เลยทีเดียว

โชคดีที่มีรถไอติมขับผ่านมา 
ก็เลยซื้อไอติมวานิลลาของโปรดมากิน ปกติก็อร่อยอยู่แล้ว ยิ่งกินตอนตอนอากาศร้อนมากๆยิ่งอร่อยขึ้นไปอีก

เอาหละเมื่อกินไอติมเสร็จแล้ว ก็ได้เวลาเดินไปริมหาดซักที 
เนื่องจากไมไ่ด้ทาครีมกันแดดมา ก็ต้องกางร่มไปด้วยเพื่อป้องกันผิวไหม้
ว่าแต่เกาะเล็กๆตรงนั้นน่ารักจังเลยนะ^^

เอาหละเมื่อเตียมพร้อมแล้วก็ลุยกันเลย
(ไม่ได้เอาแว่นกันแดดมา แสงแดดแยงตาเป็นบ้า)

เอ..... จะว่าไปคนหายไปไหนหมดนะ
ปกติที่ทะเลคนต้องเยอะสิ บรรยากาศมันดูเหงาๆพิลึก
ไอที่เห็นไกลๆตรงนั้นดูเหมือนจะเป็นคนนะ ลองเดินไปดูดีกว่า.....

ในขณะที่เดินอยู่ ก็เห็นคุณน้าคนหนึ่งปั่นจักรยานผ่านมาพอดี
บรรยากาศกลับยิ่งดูเหงาเข้าไปอีก ถ้ามีผู้หญิงซ้อนท้ายคงจะโรแมนติกน่าดู

ในที่สุดบรรยากาศก็หายเหงาขึ้นมานิดนึง
มีกลุ่มนักท่องเที่ยวกำลังถ่ายรูปกันอยู่ ถ้าเราพาเพื่อนๆมาด้วยจะสนุกรึเปล่านะ?

ลองยืนนิ่งๆ แล้วฟังเสียงคลื่นก็ทำให้ความเศร้าที่เจอมาหายไปได้นะ
ซ่า......ซ่า.....
ถ้ามีคนรู้ใจมายืนอยู่ตรงนี้ด้วย ก็คงจะดีไม่น้อยเลย

ไม่รู้ว่าห่วงยางพวกนี้ถูกใช้งานครั้งล่าสุดเมื่อไร
แต่ดูจากจำนวนคนแล้ว ห่วงยางพวกนี้คงเหงาน่าดู

เมื่อมองดูหลานสาวที่กำลังเล่นกองทรายอยู่ 
ภาพสมัยตอนที่เรายังเด็กและสนุกสนานกับการสร้างปราสาททรายก็หวนคืนมาลางๆ
เกิดคำถามขึ้นในใจ ว่าเราสร้างปราสาททรายครั้งล่าสุดเมื่อไหร่แล้วนะ?

ก่อนกลับลองเดินเล่นอีกรอบดีกว่า
โอ้.....เด็กสามพี่น้องกำลังเล่นน้ำอยู่ ทั้งที่มันควรจะดูสนุก
แต่ทำไมพอเราถ่ายรูปออกมา มันกลับดูเศร้าและเหงาอย่างนี้นะ เห้อ......

ซากเปลือกหอยพวกนี้ กาลครั้งหนึ่งมันคงจะเป็นบ้านให้พวกหอย
แต่ตอนนี้พวกมันคงจะตายกันหมดแล้วหละ

ถ้าซักวันหนึ่งเรามีโอกาศได้มาที่นี่อีก
หวังว่ามันคงจะเป็นหาดทรายที่สวยแบบนี้นะ

เอาหละ ได้เวลากลับบ้านแล้ว....

หวังว่าทุกท่านจะสนุกกันนะครับ
ขออนุญาติฝากเพจถ่ายรูปของผมหน่อยนะครับ
https://www.facebook.com/Nongnut38-100385028013890/

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามารับชม ^^