ตอนที่ 4/24 : 'ตามล่าหาเชื้อโรค'
——————————————
บทความรีวิว โรงพยาบาลพิษณุเวช, พิษณุโลก
ตอน : 'เมื่อผมคิดว่าตัวเองเป็นไข้ แต่มารู้ตัวอีกทีว่ากำลังจะตายจากหัวใจล้มเหลว'
[เขียนจากเรื่องจริง 29 กรกฎาคม - 26 สิงหาคม 2562]

ณ เวลานี้...
...ก็เป็นหน้าที่ของโรงพยาบาลในการสืบเสาะ
หาตัวคนร้าย... 
ที่ทำร่างกายเราพังขนาดนี้

ผมพร้อมที่จะถูกแทง
ขนาดที่ว่า... จะแหวกจะแหก..
...เชิญได้เต็มที่

แหกตูดแบบตอนเป็นริดสีดวง...
เหมือนเมื่อสี่ห้าเดือนก่อนก็ได้... ไม่อายแล้ว
.....พร้อมโชว์ลายกางเกงในมาก

ขอแค่หาให้เจอ
…..

สงสัยมาตลอดว่าใครกัน
....ที่ทำให้เป็นไข้ตั้งเกือบๆเดือนแล้วไม่หาย
....มีชื่อว่าอะไร...
....จะได้เอายาจี้ให้ถูกตัว...

ไม่รักษาสะเปะสะปะ

…..

กระบวนการที่กำลังดำเนินการช่วงแรกที่พักรักษาตัว
....คือการตรวจแบบปูพรมครับ

เป็นการตรวจแบบ ’เพาะเชื้อ’ (Culture)
...เค้าก็จะเอาของเหลวในตัวผมที่สามารถเก็บได้
....ไปเพาะเลี้ยงในน้ำเลี้ยงเชื้อหลายๆชนิด
...เช่น เสมหะ, ปัสสาวะ, อุจจาระ และเลือด

ทุกอย่างที่ว่า...
...ไม่ต้องกังวลเรื่องของจะทำไม่ได้
....เพราะนี่เอกชน ทุกอย่างพร้อม
ถ้าไวได้... ก็ปานจรวด..

เรื่องความไวนี่.. เคยมาหาหมอครั้งนึง
...ตูดยังไม่ทันสัมผัสเก้าอี้

โดนหมอเรียกแล้วก็มี

กระบวนการนี้เกิดขึ้นในวันที่ 29 กรกฎาคม
และเรื่องของการเพาะเชื้อ

พยาบาลแจ้งว่าประมาณ 3 วันค่ะ

ระหว่างนี้...
..นอกจากเลี้ยงมันให้เติบใหญ่...
..ก็จะมีการเทสยาปฏิชีวนะด้วย
...ว่าจัดการมันได้ไหมไปพร้อมๆกัน

เรียกว่าการทดสอบความไว (Sensitivity Test)

ซึ่งถ้าได้

เชื้อก็เตรียมบอกลาได้เลย
....ดวงคงถึงฆาตแล้วล่ะ

ถ้าคนไข้ยังสบายดีอยู่นะ

……

ตัดมาฝั่งผู้ป่วย...

ผมต้องเก็บฉี่เก็บอึตัวเอง
...ให้พยาบาลวอร์ดสูติ

ไอ้ฉี่นี่ไม่เท่าไร...

อึนี่สิไม่เคยเก็บเลย...
...ร่วงลงชักโครกมาโดยตลอด

ไม่รู้จะเก็บตอนไหนจริงๆ
...อดสูในใจมาก

คือจะให้ดึงตอนมันเพิ่งโผล่หัวออกมา
....อะไรแบบนั้นเหรอ

โอย... นึกแล้วก็เก้ๆกังๆ

จบลงด้วยการเอารอง
...ค่อยๆสอดมือยืนเข้ามาตอนนั่งชักโครก
....แล้วปรากฏว่าถ่ายเหลวครับ

คงไม่อธิบายภาพหลังจากนั้นต่อละ

…..