สวัสดีค่ะเพื่อน เราอยากให้เพื่อนๆลองอ่านดู
ถ้าผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยน้า
แม่เรามีลูก3คนตอนนี้เราอายุ17 น้องอยู่ม.1ส่วนพี่ทำงาน เราเป็นลูกคนกลาง พ่อแม่แยกทางกันเราอยู่กับแม่แต่แม่ทำงานเราเข้าใจแต่ยังดีที่ยายเลี้ยงเราตั้งแต่เล็กแม่ไม่เคยเลี้ยงเราเลยจนเราเข้าเรียนเราก็มีเพื่อนเล่นแต่มีเพื่อนน้อยเราโดนเพื่อนที่โรงเรียงแกล้งเราเป็นคนที่ยอมคนเราไม่สู้คนใครด่าเราเราก็นิ่งๆเเต่เราก็เก็บมาคิดแหละ จนเราเข้าม.ต้นเรียนมาได้สักเทอมเราโดนเพื่อนแกล้งอีกแล้วแต่ด้วยความที่เราไม่สู้คนเราก็ชั่งมันแต่ลึกๆก็แค้นๆมากแกล้งเราตั้งแต่ม.1ยันม.3 พอเราขึ้นมาม.4เราก็นิสัยเเย่เรานิสัยไม่ดีด้วยแหละทำให้เพื่อนกลุ่มนั้นแบนเราคือไม่เล่นกับเราแต่ก็ไม่เป็นไรเราเลยไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มนึง /อันนี้เรากลับบ้านมาเเล้วมันเป็นวันเสาร์-อาทิตย์เนอะเราก็ไม่ได้ทำไรอยู่เฉยๆเราขอตังเขาแม่ก็เริ่มด่าเราว่าทำไมไม่ไปหางานทำสักทีขออยู่นั้นแหละช่วยก็ไม่ได้ช่วยเราเคยขอเค้าตอนกินข้าวนะเราก็โดนไม่เห็นหรอว่ากำลังกินข้าวชอบมาขอจังทุกครั้งที่เราขอตังแกจะทำสีหน้าไม่พอ/ เราเคยขอโทรศัพท์แม่แต่แม่ก็ไม่ซื้อให้เราเลยไปบอกลุงว่าหนูอยากได้โทรศัพท์พอวัน2วันแกก็หามาให้คือตอนนั้นโคตรดีใจอะเวลาเเม่พูดไรเราก็เถียงเขาตลอดแกก็เลยโมโหเลยยึดโทรศัพท์ทุกครั้งที่ เถียงแกจะทำแบบนี้ตลอดเราเลยทนไม่ไหวเราเลยไปหาหางานทำกับเพื่อนค่าแรงได้น้อยมากตอนนั้น เออเราเคยขอให้เค้าซื้อโทรศัพท์ให้เราร้องไห้แทบตายเขาก็ไม่ซื้อให้ที่ต่ากจากน้องน้องอยากได้โทรศัพท์ก็ซื้อให้ความรู้สึกเรานี้แบบน้อยใจ
ๆน้องเราอะมันติดเเม่อยากได้ไรซื้อให้หมดที่ต่างจากเราที่ต้องดิ้นรนทำงานแล้วซื้อเองผ่อนเอง เราขึ้นมาม.5 ความคิดหรืออะไรทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดเลยย เราเคยน้อยใจด้วยที่แบบทำไมครอบครัวเราไม่เห็นไปเที่ยวแบบคนอื่นเค้าบางเลยเราเห็นครอบครัวคนอื่นมีความสุขเรารู้สึกเศร้า มาฟังต่อเถอะ ช่วงปิดเทอมม.5เราได้งานทำแล้วก็โอเคนะเพราะที่บ้านฐานะพอมีพอกินอะเราทำงานแม่ก็เริ่มไม่ค่อยให้ตังเราละก็เข้าใจอยู่แล้วเราก็เริ่มสูบบุหรี่เขาก็รู้แกก็บอกให้เลิกแต่มันไม่ใช่ง่ายๆที่จะบอกให้เลิกเราก็สูบหนักขึ้นเราสูบในห้อง(มันเป็นห้องรวมอะเนอะกลิ่นมันก็อยู่ในนั้น)แกก็เริ่มด่านี้นะ
ทีหลังอย่ามาสูบบุหรี่ในห้องอีก หลังจากนั้นเราก็ไม่สูบในห้องเราออกมาสูบข้างนอกห้องตลอดและพอเราขึ้นม.6เทอมแรกนี้แหละควบกับเราทำงานด้วยเราแบ่งเวลาไม่เป็นเราไปสายมั่งเข้าเที่ยงมั่งบางวันก็ไม่ไปเลย เพื่อนเรามันก็ชอบทักมาด่าว่าทำไมไม่มาเรียนปล่อยให้มันอยู่คนเดียวเราทะเลาะกับเพื่อนคนนี้บ่อยมากเลยนะ
คือมันอะนิสัยเด็กชอบการเอาชนะเอาตัวเองเป็นหลักไม่ฟังคนอื่นเราไม่ชอบมันตั้งแต่ม.4แล้วเราเลยอดทนมาถึงทุกวันนี้เราเคยทะเลาะกันเราจะเป็นฝ่ายยอมตลอดเพราะอยากให้มันจบๆไปขกมานั่งทะเลาะต่อคือมันหลายรอบนางก็เคยด่าเราสารพัด บอกกันดีๆก็ได้ทำไมต้องมาด่าด้วยไม่มีใครต้องการเพื่อนที่ด่าเราหรอกเราแค่อยากได้เพื่อนที่ให้กำลังใจเราแม้ในวันที่เราเหนื่อยที่เราท้อเอาไว้คอยปรึกษาเรื่องที่ไม่สบายใจนางจะพูดทำนองว่า แบบทำไมไม่มาโรงเรียนไม่สงสารพ่อเเม่บ้างหรอ/ไม่ตั้งใจฟังละ/ก็ขกแบบนี้ไงจะหางานไรทำได้เราทนไม่ไหวจริงๆอะเวลามีใครด่าเราหรืออะไรเราจะเก็บมาคิดแล้วร้องไห้ตลอด/หลังจากนั้นเราก็ไม่จบม.6ที่เราทำงานเพราะตังที่แม่เราให้มันไม่พอเราไม่อยากขอยายแกยายเราได้เงินเดือนน้อย ตังที่แม่ให้ในชีวิตเราไม่พอเราเลยต้องทำงานแล้วพอแม่เรารู้ว่า เราไม่เรียนเขาเลยโกรธเรามากๆพยายามถามเราหลายครั้งว่าทำไมไม่ไปโรงเรียนเราก็เลยบอกว่าถ้าสังคมที่โรงเรียนมันน่าอยู่หนูก็อยากไปอยู่หรอก เราก็เถียงกันสักพักเราก็เลยไปหนีไปทำงานเลยเราแอบเสียใจน้ำตาซึมๆเราเก็บมาคิดอีกแล้วคิดไปคิดมาร้องไห้เราทำตัวเองทุกอย่างเราเลือกที่มันจะเป็นแบบนี้เราไม่มีความสุขเลย อย่างว่าแหละเสาร์-อาทิตย์เราชอบไม่อยู่บ้านเราจะไปบ้านแฟนแล้วพอวันจันทร์เราก็กลับมาทำงานเหมือนเดิม แม่เราก็บอกว่าจะอยู่แบบนี้ใช่ไหม เราก็ไม่ตอบเราก็นิงใส่
หลังๆมาแม่เราก็ไม่ให้เงินเสื้อผ้าก็ให้ซักเองเราก็โอเคไม่เป็นไรตังก็ใช้ตังตัวเองเพราะเขาไม่ให้เสื้อผ้าเราก็ซักเองในเมื่อเราเป็นคนเลือกที่จะอยู่แบบนี้ก็ต้องทนให้ได้พอเรากลับมาจากที่ทำงานเราเหนื่อยงานเราต้องมาเจอที่บ้านอีกเขาด่าเราว่ากูส่งเรียนแต่ไม่เรียนทำงานPTจะได้สักกี่บาทค่าน้ำค่าไฟกูก็เสียแล้วกว่าจะออกไปทำงานนี้นิสัย
จริงๆเลยนะเลวชหลูกเนรคุณกูไม่หน้าให้เกิดมาเลยไม่น่าเลี้ยงมาเลยไม่เรียนไงเลยโง่ เราโดนด่าเราเก็บมาร้องไห้ร้องแบบเราเจ็บปวดที่สุดแล้วเราเลยจะหนีออกจากบ้านเราว่าข้างนอกบ้านมีความสุขที่สุดแล้ว ถ้าเราเป็นโรคซึมเศร้าแล้วเราเจอแบบนี้ มันหนักไปไหมค่ะ?
ปัญหาครอบครัวของเรา
ถ้าผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยน้า
แม่เรามีลูก3คนตอนนี้เราอายุ17 น้องอยู่ม.1ส่วนพี่ทำงาน เราเป็นลูกคนกลาง พ่อแม่แยกทางกันเราอยู่กับแม่แต่แม่ทำงานเราเข้าใจแต่ยังดีที่ยายเลี้ยงเราตั้งแต่เล็กแม่ไม่เคยเลี้ยงเราเลยจนเราเข้าเรียนเราก็มีเพื่อนเล่นแต่มีเพื่อนน้อยเราโดนเพื่อนที่โรงเรียงแกล้งเราเป็นคนที่ยอมคนเราไม่สู้คนใครด่าเราเราก็นิ่งๆเเต่เราก็เก็บมาคิดแหละ จนเราเข้าม.ต้นเรียนมาได้สักเทอมเราโดนเพื่อนแกล้งอีกแล้วแต่ด้วยความที่เราไม่สู้คนเราก็ชั่งมันแต่ลึกๆก็แค้นๆมากแกล้งเราตั้งแต่ม.1ยันม.3 พอเราขึ้นมาม.4เราก็นิสัยเเย่เรานิสัยไม่ดีด้วยแหละทำให้เพื่อนกลุ่มนั้นแบนเราคือไม่เล่นกับเราแต่ก็ไม่เป็นไรเราเลยไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มนึง /อันนี้เรากลับบ้านมาเเล้วมันเป็นวันเสาร์-อาทิตย์เนอะเราก็ไม่ได้ทำไรอยู่เฉยๆเราขอตังเขาแม่ก็เริ่มด่าเราว่าทำไมไม่ไปหางานทำสักทีขออยู่นั้นแหละช่วยก็ไม่ได้ช่วยเราเคยขอเค้าตอนกินข้าวนะเราก็โดนไม่เห็นหรอว่ากำลังกินข้าวชอบมาขอจังทุกครั้งที่เราขอตังแกจะทำสีหน้าไม่พอ/ เราเคยขอโทรศัพท์แม่แต่แม่ก็ไม่ซื้อให้เราเลยไปบอกลุงว่าหนูอยากได้โทรศัพท์พอวัน2วันแกก็หามาให้คือตอนนั้นโคตรดีใจอะเวลาเเม่พูดไรเราก็เถียงเขาตลอดแกก็เลยโมโหเลยยึดโทรศัพท์ทุกครั้งที่ เถียงแกจะทำแบบนี้ตลอดเราเลยทนไม่ไหวเราเลยไปหาหางานทำกับเพื่อนค่าแรงได้น้อยมากตอนนั้น เออเราเคยขอให้เค้าซื้อโทรศัพท์ให้เราร้องไห้แทบตายเขาก็ไม่ซื้อให้ที่ต่ากจากน้องน้องอยากได้โทรศัพท์ก็ซื้อให้ความรู้สึกเรานี้แบบน้อยใจ
คือมันอะนิสัยเด็กชอบการเอาชนะเอาตัวเองเป็นหลักไม่ฟังคนอื่นเราไม่ชอบมันตั้งแต่ม.4แล้วเราเลยอดทนมาถึงทุกวันนี้เราเคยทะเลาะกันเราจะเป็นฝ่ายยอมตลอดเพราะอยากให้มันจบๆไปขกมานั่งทะเลาะต่อคือมันหลายรอบนางก็เคยด่าเราสารพัด บอกกันดีๆก็ได้ทำไมต้องมาด่าด้วยไม่มีใครต้องการเพื่อนที่ด่าเราหรอกเราแค่อยากได้เพื่อนที่ให้กำลังใจเราแม้ในวันที่เราเหนื่อยที่เราท้อเอาไว้คอยปรึกษาเรื่องที่ไม่สบายใจนางจะพูดทำนองว่า แบบทำไมไม่มาโรงเรียนไม่สงสารพ่อเเม่บ้างหรอ/ไม่ตั้งใจฟังละ/ก็ขกแบบนี้ไงจะหางานไรทำได้เราทนไม่ไหวจริงๆอะเวลามีใครด่าเราหรืออะไรเราจะเก็บมาคิดแล้วร้องไห้ตลอด/หลังจากนั้นเราก็ไม่จบม.6ที่เราทำงานเพราะตังที่แม่เราให้มันไม่พอเราไม่อยากขอยายแกยายเราได้เงินเดือนน้อย ตังที่แม่ให้ในชีวิตเราไม่พอเราเลยต้องทำงานแล้วพอแม่เรารู้ว่า เราไม่เรียนเขาเลยโกรธเรามากๆพยายามถามเราหลายครั้งว่าทำไมไม่ไปโรงเรียนเราก็เลยบอกว่าถ้าสังคมที่โรงเรียนมันน่าอยู่หนูก็อยากไปอยู่หรอก เราก็เถียงกันสักพักเราก็เลยไปหนีไปทำงานเลยเราแอบเสียใจน้ำตาซึมๆเราเก็บมาคิดอีกแล้วคิดไปคิดมาร้องไห้เราทำตัวเองทุกอย่างเราเลือกที่มันจะเป็นแบบนี้เราไม่มีความสุขเลย อย่างว่าแหละเสาร์-อาทิตย์เราชอบไม่อยู่บ้านเราจะไปบ้านแฟนแล้วพอวันจันทร์เราก็กลับมาทำงานเหมือนเดิม แม่เราก็บอกว่าจะอยู่แบบนี้ใช่ไหม เราก็ไม่ตอบเราก็นิงใส่
หลังๆมาแม่เราก็ไม่ให้เงินเสื้อผ้าก็ให้ซักเองเราก็โอเคไม่เป็นไรตังก็ใช้ตังตัวเองเพราะเขาไม่ให้เสื้อผ้าเราก็ซักเองในเมื่อเราเป็นคนเลือกที่จะอยู่แบบนี้ก็ต้องทนให้ได้พอเรากลับมาจากที่ทำงานเราเหนื่อยงานเราต้องมาเจอที่บ้านอีกเขาด่าเราว่ากูส่งเรียนแต่ไม่เรียนทำงานPTจะได้สักกี่บาทค่าน้ำค่าไฟกูก็เสียแล้วกว่าจะออกไปทำงานนี้นิสัย