เราเป็นเด็กอายุ16คนนึงที่เครียดมากๆ ทั้งเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องภายในบ้าน ส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับแม่เรา แม่เราเป็นคนที่เผด็จการมากๆ เค้าไม่ฟังความคิดของเราเลย ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเค้าจะใช้อารมณ์ของเค้าเป็นที่ตั้งอยู่เสมอ และทุกครั้งที่เค้าใช้อารมณ์และไม่มีเหตุผล เราจะโต้ตอบด้วยการไม่ยอมรับ และก้าวร้าว (เรื่องนี้เรารู้หลังจากที่ทำว่ามันผิดมาก) เราพยายามเปลี่ยนตัวเองนะ จากเมื่อก่อนเราเกรดไม่ค่อยดี เราตั้งใจอ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียน ถึงหลายครั้งเราจะเล่นเกมหรือว่าทำอย่างอื่น แต่เราไม่เคยทิ้งเกรดให้ดรอปต่ำกว่า3เลย เราอยากให้เค้าภูมิใจในตัวเรา ตอนเด็กเราเป็นคนขี้โกหก ขี้ขโมย เค้าเลยไม่เชื่อเราอีกเลย ตอนนี้เรากลับตัวแล้ว ถึงจะมีพูดโกหกให้แล้วๆตัวไปอยู่บ้าง แต่เราเลิกขโมยของแล้ว
แล้วเวลาเราทำอะไรก็ตามเค้าจะเข้ามาบังคับว่าต้องไปทางนี้ ไม่ไปไม่ได้ นอกจากนี้ห้ามทำ เค้าทำให้เราเครียดจนต้องซื้อยานอนหลับมาแอบกิน แล้วก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ญาติพี่น้อง ว่าคนนู้นคนนี้ยังทำได้ดีกว่า ซึ่งแรกๆเราก็ค้านแหละ แต่ตอนนี้เรายอมรับ ตั้งแต่นั้นมาเรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่าเลย เหมือนเค้าไม่ได้คิดว่าเรารู้สึกยังไง ทุกครั้งที่เค้าดูถูกเรารู้สึกแย่อยู่ตลอดเวลา เรื่องแบบนี่เกิดขึ้นทุกวัน เค้าไม่เคยผิดเลย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่เค้าทำ เค้าจะโทษมาที่เรา เช่น เค้าเดินชนแก้วน้ำแตก เค้าจะคิดว่าเราเอามาวางไว้ แล้วเค้าก็จะโทษแต่เรา พอเราอธิบายเค้าก็ว่าเถียงคอเป็นเอ็น ก้าวร้าว สรุปคือทุกครั้งที่ทะเลาะกันไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เราจะผิดเสมอเลย และทุกๆครั้งมันจบที่เรานั่งร้องไห้ในห้องอยู่คนเดียว เค้าเห็นแต่เค้าไม่เคยเข้ามาขอโทษเราว่าเข้าใจผิด เค้าคงคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดมันเป็นเรื่องของเรา ไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหน แต่เวลาเค้าเห็นว่ามันไม่ดีเพียงแค่1%ความดีพวกนั้นจะหายไปหมดเลย เค้าจะต่อว่าเราหนักมาก ทุกครั้งที่เป็นแบบนั้นเราจะรู้สึกว่า เราเกิดมาทำไม? ตายไปดีมั้ย? แต่ทุกครั้งที่สะบัดความคิดพวกนี้ออกได้เพราะว่าเพื่อนๆเราละมั้ง ทุกครั้งที่เราเศร้ามันจะช่วยเราตลอด แต่มันก็ยังหมดกำลังใจอยู่ดี เค้าไม่เคยให้กำลังใจเราเลยซักครั้ง ที่เราจะได้ครั้งล่าสุดคือตอนเราอยู่ ม.ต้น หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยได้กำลังใจจากเค้าอีกเลย เวลาเราเหนื่อย เราเครียด เราก็ไม่สามารถคุยกับเค้าได้ เพราะทุกครั้งที่ปรึกษาหรือพูดกับเค้า ถ้าสิ่งนั้นเป็นปัญหา เค้าจะหาเรื่องทะเลาะกับเราให้ได้ เราไม่เข้าใจ พ่อแม่เพื่อนเราคุยนู้นคุยนี่ปรึกษากันได้ แต่ทำไมเราทำไม่ได้หละ เราคิดว่าเราเป็นคนดีนะ บุหรี่ไม่สูบ ไม่ทำตัวเหลวแหลก ไม่เคยทำตัวเสเพล เราทำอย่างนี้ทุกวัน แต่เค้าไม่เคยมองเห็นในสิ่งที่เราทำเลย แล้วเราหมดกำลังใจจะใช้ชีวิตอยู่...
เราไม่มีกำลังใจใช้ชีวิตอยู่เลย...
แล้วเวลาเราทำอะไรก็ตามเค้าจะเข้ามาบังคับว่าต้องไปทางนี้ ไม่ไปไม่ได้ นอกจากนี้ห้ามทำ เค้าทำให้เราเครียดจนต้องซื้อยานอนหลับมาแอบกิน แล้วก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ญาติพี่น้อง ว่าคนนู้นคนนี้ยังทำได้ดีกว่า ซึ่งแรกๆเราก็ค้านแหละ แต่ตอนนี้เรายอมรับ ตั้งแต่นั้นมาเรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่าเลย เหมือนเค้าไม่ได้คิดว่าเรารู้สึกยังไง ทุกครั้งที่เค้าดูถูกเรารู้สึกแย่อยู่ตลอดเวลา เรื่องแบบนี่เกิดขึ้นทุกวัน เค้าไม่เคยผิดเลย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่เค้าทำ เค้าจะโทษมาที่เรา เช่น เค้าเดินชนแก้วน้ำแตก เค้าจะคิดว่าเราเอามาวางไว้ แล้วเค้าก็จะโทษแต่เรา พอเราอธิบายเค้าก็ว่าเถียงคอเป็นเอ็น ก้าวร้าว สรุปคือทุกครั้งที่ทะเลาะกันไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เราจะผิดเสมอเลย และทุกๆครั้งมันจบที่เรานั่งร้องไห้ในห้องอยู่คนเดียว เค้าเห็นแต่เค้าไม่เคยเข้ามาขอโทษเราว่าเข้าใจผิด เค้าคงคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดมันเป็นเรื่องของเรา ไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหน แต่เวลาเค้าเห็นว่ามันไม่ดีเพียงแค่1%ความดีพวกนั้นจะหายไปหมดเลย เค้าจะต่อว่าเราหนักมาก ทุกครั้งที่เป็นแบบนั้นเราจะรู้สึกว่า เราเกิดมาทำไม? ตายไปดีมั้ย? แต่ทุกครั้งที่สะบัดความคิดพวกนี้ออกได้เพราะว่าเพื่อนๆเราละมั้ง ทุกครั้งที่เราเศร้ามันจะช่วยเราตลอด แต่มันก็ยังหมดกำลังใจอยู่ดี เค้าไม่เคยให้กำลังใจเราเลยซักครั้ง ที่เราจะได้ครั้งล่าสุดคือตอนเราอยู่ ม.ต้น หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยได้กำลังใจจากเค้าอีกเลย เวลาเราเหนื่อย เราเครียด เราก็ไม่สามารถคุยกับเค้าได้ เพราะทุกครั้งที่ปรึกษาหรือพูดกับเค้า ถ้าสิ่งนั้นเป็นปัญหา เค้าจะหาเรื่องทะเลาะกับเราให้ได้ เราไม่เข้าใจ พ่อแม่เพื่อนเราคุยนู้นคุยนี่ปรึกษากันได้ แต่ทำไมเราทำไม่ได้หละ เราคิดว่าเราเป็นคนดีนะ บุหรี่ไม่สูบ ไม่ทำตัวเหลวแหลก ไม่เคยทำตัวเสเพล เราทำอย่างนี้ทุกวัน แต่เค้าไม่เคยมองเห็นในสิ่งที่เราทำเลย แล้วเราหมดกำลังใจจะใช้ชีวิตอยู่...