เรื่องมีอยู่ว่า ตอนเด็กๆเราเคยทำลายข้าวของครั้งแรกตอนประมาณกะลังจะเข้าป.1 ตอนนั้นเราโมโหมาก เราถูกกดดันเรื่องเรียนเพราะกะลังจะสอบเข้าป.1 เราก็เลยเอากระปุกวาสลีนทุบไปที่พัดลม ตอนนั้นเราถูกแม่ด่าหนักมากละก็ถูกตีด้วย หลังจากนั้นพอมีอะไรเราก็จะเก็บไว้คนเดียวตลอด เราสอบเข้าป.1ได้ที่หนึ่ง ทุกคนชมเรา เราก็เลยคิดว่าการเรียนเยอะให้ได้ที่ดีๆเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราถูกชม ให้ทุกคนพอใจเรา พอขึ้นป.หนึ่งมาเราก็ตั้งใจเรียนมาจนถึงป.3 ตอนเราอยู่ป.3เราเริ่มมีเพื่อนเยอะขึ้นจากตอนเด็กๆซึ่งมีเพื่อนแค่2คน พอเราเริ่มมีเพื่อน เราก็ตื่นเต้นว่าเป็นครั้งแรกที่เราได้มีเพื่อนเยอะๆ มีคนคุยกับเรา สนใจเราเพราะแม่ก็ไปทำงานตลอดไม่ค่อยได้สนใจ เราก็เลยเริ่มเล่นมากขึ้น แต่ก็ยังเรียนหนักเหมือนเดิม แต่อาจจะน้อยลงบ้างนิดหน่อย พอมาถึงป.5เราก็เหมือนถูกกดดันอีกรอบเพราะใกล้จะสอบเข้าอีก เราเรียนหนักมากเราเครียด เวลาอ่านหนังสือก็จะหักดินสอไม้ไปเรื่อยๆทีละแท่งหรือไม่ก็หยิกตัวเอง เพราะถ้าไม่ทำอะไรจะปวดหัวมาก พอขึ้นป.6มาเราก็แบบใจแตก เหมือนกะลังจะเข้าวัยรุ่นด้วยมั้ง เราทั้งโดดแถวทุกครั้ง ปีนรั้วโรงเรียน เถียงครู ด่าครู ทั้งคาบทั้งวาดรูป ไม่เรียนเลย พอสอบเข้าเราก็สอบเข้าได้ที่9ของโรงเรียนชื่อดังในจังหวัด เราก็ดีใจว่ายังไงก็ได้ห้องดีสุดอยู่ แต่พอกลับมาบ้านเราก็ถูกด่าอีกว่าควรจะติดหนึ่งในสาม ได้ตั้งที่9 คนอื่นเค้าแซงไปหมดแล้ว เราเสียใจมาก เราเข้าไปในห้องน้ำ นั่งร้องไห้คนเดียว ทั้งหยิกตัวเอง เอาเล็บขูดแขนแรงๆให้ถลอก ให้รู้สึกเจ็บจะได้ลืมความเครียดไป หลังจากนั้นเราก็เริ่มร้องไห้บ่อยขึ้น ขนาดอยู่ห้างเราถูกด่านิดหน่อย พอโดนด่าเสร็จ เราก็จะบอกว่าปวดฉี่ขอไปเข้าห้องน้ำนะ ละเราก็แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำละก็รีบล้างหน้าละทำสีหน้าให้เป็นปกติ พอขึ้นม.2มา พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันหนักมาเรื่อยๆ พอหงุดหงิดก็มาพูดระบายใส่เรา เราพยายามหาเวลาไปเรียนพิเศษเยอะๆเพื่อไม่ต้องมาฟังการระบายนี้ แต่พอเรากลับจากเรียนพิเศษทุ่มครึ่งพอก็จะนั่งบ่นให้เราฟังจนถึง3-4ทุ่มทุกวัน ช่วงนี้เริ่มคืนดีกัน พ่อแม่ก็มาบอกว่าแบบก่อนหน้านี้ไม่มีเวลาให้ ช่วงนี้จะเอาใจใส่ให้มากขึ้น แล้วก็พาเราไปกินข้าวนอกบ้านตอนเย็นเกือบทุกวัน จนเราไม่มีเวลาอ่านหนังสือ(ตอนกลางวันไม่ค่อยอ่านเพราะรู้สึกว่าอ่านตอนเย็นละจำได้ดีกว่า)เราก็บอกว่าขอกลับก่อนได้มั้ย จะกลับไปอ่านหนังสือเพราะใกล้สอบแล้ว ก็บอกมาแค่ว่าเดี๋ยวจะกลับแล้ว พอกินเสร็จแล้วก็ยังเดินซื้อของต่อ เราก็ต้องรอ ครั้งนี้เราสอบแข่งขันได้ประมาณที่สิบ จากปีที่แล้วเราได้ที่หนึ่ง เราโดนด่า. เราเลยเถียงกลับไปว่าก็เราไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลย กลับบ้านมาก็จะสี่ทุ่มแล้ว พ่อก็บอกว่าผิดที่ตัวเราไม่ยอมอ่านเอง ถ้าคนเราอยากอ่านจริงๆก็ต้องหาเวลามาอ่านเองได้ เราเครียดมากในผลการสอบครั้งนี้เราเข้าไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ ครั้งนี้เรารู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดแล้ว เราเลยเริ่มดึงผมตัวเองแรงๆละก็ทุบหัวตัวเองแรงๆหลายๆครั้ง. เรารู้สึกว่ามันทำให้เราได้ระบายออกมาบ้าง 

**ตอนกินข้าวด้วยกันเราไม่สามารถออกมาจากตรงนั่นได้ เราต้องนั่งรอจนทุกคนกินเสร็จ ไม่ว่าเราจะกินรึไม่ก็ตาม ละถึงเราหิวแค่ไหน หิวจนแสบท้องเราก็จะโดนบอกว่ากินอะไรเล็กๆน้อยๆไปก่อน ไม่ให้กินข้าว รอกินพร้อมกัน
**ตอนเราโดนบ่น เราทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากตอบว่าค่ะ หรือไม่ก็เข้าใจค่ะ เพราะถ้าเราเถียงกลับไปเราก็จะโดนด่าโดนตะคอกใส่มากกว่าเดิม เราเคยโมโหมากจนขอไปกินน้ำ ละก็ไปสงบสติอารมณ์ เราก็โดนด่าว่าแบบพูดอยู่ละเดินหนี วันหลังพูดอะไรก็จะไม่ฟัง ก็จะเดินหนีเหมือนกัน แล้วก็บอกเราว่าแบบทำตัวให้มันดีๆหน่อย ทำตัวแบบไหนก็จะวางอนาคตให้แบบนั่นแหละ ถ้ายังขืนทำตัวแบบนี้อยู่ก็จะได้รู้ว่าโตขึ้นก็จะส่งให้เรียนจบละก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีก เราก็งงว่าแบบเราออกไปสงบสติอารมณ์เฉยๆ แถมบอกไปแล้วว่าจะไปกินน้ำ กินเสร็จเราก็รีบกลับมาไม่ได้ไปทำอะไรนานหรือหนีไปไหนเลย