ตามหัวข้อกะทู้เลยครับ #ขอบคุณพี่ๆล่วงหน้า

( ตอนนี้ผมอายุ16)​ ต้นเรื่องเลยที่เพื่อนบอกว่าผมนิสัยเด็กเพราะผมเอาแต่ใจ มีอะไรยึดถือตัวเองเป็นหลัก ยกตัวอย่างเช่น ผมอะมีรถไว้ขี่เป็นของส่วนตัว พอมีเพื่อนคนนึงอยากให้มารับไปนั่นนี่ผมก็มักจะไปรับเสมอ(รับข่อนข้างบ่อยมากกก)​ แต่พอครั้งไหนที่ไม่รับเพื่ิอนก็จะรู้สึกนอยด์แล้วเห็นผมไร้ค่าไปเลย หนำซ้ำลงวันเฟสบุ๊คว่า "เพิ่งได้สักกี่คนล่ะ" ทำให้ผมคิดว่า... อ่าวละที่ผ่านมาอะรับไปนั่นนี่ตั้งเยอะทำไมทำแบบนี้  และจะเห็นค่าอีกทีตอนที่จะให้ผมไปรับไปนั่นนี่ต่อ  ทำให้ความคิดของผมคิดว่า เพื่ิอนคนนี้คบหวังผลประโยชน์ว่ะ.

#แต่เพื่อนอีกคนนึงก้มาอธิบายแก้ว่า เข้าใจฟิวคนไม่มีรถป่ะ อย่าไปคิดกับเพื่อนแบบนั้น มันก็ขอให้ไปรับแต่ไม่ได้ทักไปขอคนเดียวมันก้ทักไปขอหลายคนใครมารับได้มันก็ไป ใครไม่ได้มันก็ไม่ได้อะไร พยายามเปลี่ยนความคิดผม  แต่ผมก็ไม่เปลี่ยน ยึดความคิดตนเป็นหลักเพราะเพื่ิอนมันทำนิสัยยังงั้นเลยทำให้ผมคิดยังงี้.

*ทำให้ผมคิดว่าเพื่อนคนนั้นมันคบหวังผลประโยชน์... แต่ทำไมเพื่ิอนอีกคนที่บอกว่าอย่าไปคิดกับเพื่ิอนแบบนั้น จึงมีความคิดไม่เหมือนผมเป็นเพราะเขาไม่ได้เจอสถาการณ์เหมือนผมหรือเปล่าครับ?

#คำถามสรุปเลยความคิดที่ผมคิดต่อเพื่อนมันผิดมั้ย แล้วผมยึดความคิดผมเป็นหลักมันผิดหรือเปล่า แต่การยึดความคิดผมเป็นหลักผมก็มีเหตุผลของผมนะ  แบบนี้นิสัยผมยังเด็กอยู่หรือเปล่า😔💓