หนูอายุ15อยูช่วงหัวเลี้ยงหัวต่อค่ะโดนกดดันตั้งเเต่อนุบาลเเล้วค่ะว่าให้เรียนได้เกรดดีๆเเต่เราเป็นคนที่ไม่ได้เก่งอะไรมากเเละด้วยยังเด็กก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนจนถึงประถมต้นก็เรียนมากขึ้นประถมปลายก็เรียนจนถึงเกือบเที่ยงคืนเลยก็มีค่ะ ฐานะบ้านเราตอนนั้นก็เริ่มไม่ดีด้วยค่ะเเต่ก็มาเริ่มดีตอนม.2เเต่ม.1ก็เรียนนะคะเรียนไม่หยุดเลยค่ะรู้ค่ะว่าอยากให้เก่งได้อาชีพดีๆเเต่เราอยากไปทางของเราค่ะ  เเต่คะเเนนเด็บในห้องคือทำได้ตลอดเเต่ตอนสอบคือเกรดไม่ดีค่ะพ่อเเม่เราก็กดดันมาตลอด  เปรียบเทียบกับพี่ทำให้รู้สึกน้องใจ พอเริ่มเป็นเเบบนี้ตลอดด่าตลอดทำอะไรผิดนิดหน่อยก็ด่าบางทีไม่ผิดยังด่าเลยค่ะเรายังงงพออธิบายก็บอกว่าเถียงสิ่งที่เราพยายามทั้งหมดคืออะไรเมื่อก่อนตอนประถมคือทะเลาะกับเเม่บ่อยมากค่ะพอมัธยมก็เริ่มคิดสงสารเเม่บ้างเเล้วเราจึงเงียบตลอดพอโดนด่า  พอถึงที่สุดจริงๆก็คือร้องคนเดียวไม่อยากให้เห็นกลัวเเม่เสียใจคิดอยากตายอยู่ตลอดเเต่ก็ตายไม่ได้สงสารเเม่ทรมานมากค่ะอยากตายอยากตายอยากตายอยากตายอยากตายถ้าพูดได้คงพูดรัวมากค่ะตอนทำให้เเม่เสียใจเราก็ชกตัวเองด่าตัวเองโง่เราโมโหที่ตัวเราโง่