เราจะเริ่มเล่าตอนเเรกเลยนะตั้งเเต่ประถมเราเป็นคนที่ค่อนข้างเป็นเด็กเรียนมาตลอดเราได้ไปเเข่งหลายที่ก๋งกับยายดูภูมิใจมาก
ยายเป็นคนที่ชอบพูดอวดเราให้คนอื่นฟังถ้าจะเอาง่ายๆก็เหมือนป้าข้างบ้านนั้นเเหละชีวิตประถมเราก็ปกติดีทุกอย่าง
ตอนนั้นก็มีเพื่อนเยอะทำให้เราอยากไปเรียนทุกวันเเต่พอเราขึ้นมัธยมชีวิตเราก็เปลี่ยนไปเยอะ
เพื่อนดีๆก็ไม่ค่อยมีทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียนต้องฟังก๋งทั้งด่าทั้งบ่นเรารู้ตัวนะว่าทำเเบบนี้มัน
ไม่ดีเนรคุณเเต่เราไม่อยากไปจริงๆ
ก๋งเราก็เปลี่ยนจากคนที่เคยตามใจดูรักเราทุกอย่างมาเป็นคนที่บ่นด่าเราเกือบตลอดเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นก๋งบอกอยากให้เราตั้งใจเรียนจะได้มีงานดีๆทำเเต่เราขอไปเรียนที่เราชอบก๋งไม่ยอมให้ไป
เราก็ไม่เข้าใจก๋งนะทำไมชอบมายุ่งเรื่องเรียนเราตลอด ไม่ไปโรงเรียนก็หาว่าขี้เกียจอยู่บ้านก็ไม่ทำงานเเต่เราก็ช่วยทำตลอด 
หรือเเค่อยากให้เราไปเรียนจะได้พ้นๆไม่อยากเห็นหน้าเลี้ยงมาได้ตั้งนานเเต่เเค่ไม่ไปโรงเรียนทำเหมือนเราเป็นคนที่มากไม่เอาอะไรเลย เราหยุดเรียนมันก็เรื่องของเรา อยู่บ้านก็ไม่ได้ใช้ตังสักบาทเเต่หาว่าเราใช้เเต่ตังฐานะที่บ้านเราก็ปานกลาง บางทีก็
เเอบอิจฉาคนอื่นเหมือนกันนะที่มีทางบ้านคอยซับพอทไม่มายุ่งเรื่องเรียน 

                 
         ถ้าใครอ่านจบเราจะดีใจมากเราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังเเต่เราอยากระบายไม่อยากเก็บไว้คนเดียว