เราเป็นเด็กคนนึงค่ะที่เคยเรียนในเมืองมาก่อน แต่พอสอบเลื่อนชั้นเข้าสู่รั้วมัธยม เราสอบไม่ติดโรงเรียนของจังหวัดค่ะ เลยตัดสินใจมาเรียนโรงเรียนใกล้บ้านค่ะ เราสอบติดหลายโรงเรียนนะคะ แต่ถ้าจะเข้าคือต้องจ่ายเงินค่าเทอมก่อนถึงจะเข้าเรียนได้ ซึ่งเงินในส่วนนี้สูงมากและด้วยแม่เราทำงานคนเดียว เราตัดสินใจไม่ให้แม่จ่ายค่าเทอมของแต่ละโรงเรียนที่เราสอบติดค่ะ แล้วมาสู้สอบโรงเรียนของจังหวัดเพื่อเข้าที่นี้โดยเฉพาะ ซึ่งเสียค่าเรียนพิเศษเกือบหมื่น(รวมค่าเรียนและค่าเดินทาง) เราพยายามทำสุดแล้วค่ะแต่ก็สอบไม่ติด ถ้าไปเข้าโรงเรียนอื่นก็ต้องฝาก สำหรับเรามันจะทำให้เสียประวัติค่ะ ถึงคนอื่นไม่รู้แต่เรารู้ว่าเราฝากอีกทั้งไม่ใช่ความสามารถของเราและก็ไม่ได้ความภาคภูมิใจอีก
       โดยเริ่มนะคะโรงเรียนใกล้บ้านเราเป็นโรงเรียนที่แม่เราไม่สนับสนุนให้เข้าเรียน จริงๆแม่จะให้ดรอปเรียนด้วยซ้ำถ้าจะเข้าโรงเรียนนี้ เราขอร้องเรียนต่อค่ะ แม่ตั้งข้อแม้ว่าถ้าเรียนที่นี้ต้องได้เกรด 3.80 ขึ้น ถึงแม่จะให้เรียนต่อ ม.1 เทอม 1 เราได้ 3.53 โดนกดดัน โดนด่า โดนทุกอย่างเลยค่ะ โดนแบบนี้จนสอบปลายภาค เราไม่อยากโดนด่าอีกรอบเลยทุ่มตัวเรียน ทิ้งทุกอย่างแล้วเรียน ทั้งสื่อโซเซียล เพื่อน และหลายๆอย่าง จนได้เกรด 3.92 ก็ไม่โดนแม่กดดันค่ะ แต่โดนด่าว่าทำไมไม่ทำให้ดีกว่านี้ อีกแค่ 0.08 ทำให้ไม่ได้หรอ พอขึ้นม.2 เราต้องติดต่องานกลุ่มกับเพื่อนค่ะ เลยกลับมาเล่นเฟซบุ๊คแต่ไม่ได้ติดถึงขั้นขนาดไม่ทำอะไร ก็เล่นบ้างแต่ยอมรับว่าติดค่ะ แต่การบ้านทำส่งครูทุกวิชา แล้ววันนี้วันรับเกรดค่ะ เกรดของม.2 เทอม 1 ได้ 3.81 ซึ่งเกรดตกเยอะมาก เราโดนแม่ด่า โดนกดดัน โดนยึดโทรศัพท์ โดนหักเงินค่าขนม โดนประจานว่าเกรดตกทั้งในห้องและในที่สาธารณะ จนผู้ปกครองท่านอื่นมองเราว่าเราเป็นคนเรียนเเย่เพราะเเม่พูดคล้ายกับว่าเกรดเราตกเหลือแค่เกรด 2 กว่าๆ แม่พูดแต่ว่า "ไม่เคยทำให้กูภูมิใจได้เลย" "เคยทำให้กูยิ้มบ้างมั้ย" แม่เราเป็นคนด่าแรงค่ะ ชอบกดดันแบบใช้คำรุนแรงด้วย
     เราอยู่ในสังคมที่อวดลูกค่ะ ประมาณว่าเอาผลการเรียนลูกมาอวดกัน แล้วซึ่งเราโดนเอาเกรดไปเทียบกับเด็กประถม ถ้าได้มากกว่าเด็กที่เอาไปเปรียบก็รอดตัว แต่ถ้าได้น้อยกว่าแค่ 0.03% ก็โดนแล้วค่ะ แม่เราแค่อยากเอาเกรดเราไปคุยค่ะว่าเลี้ยงลูกได้เกรดดี
     เรารู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ ท้อไปหมด โดนแม่ด่า โดนจับผิด ตอนนี้เราอยากจบชีวิตมากค่ะ เราปรึกษาพี่ คุณครู เพื่อน เราบอกให้เราคิดดีๆ เราควรทำยังไงต่อดีคะ เรารู้ว่าการจบชีวิตมันเป็นการคิดสั้นมาก เราอยากหาทางออกที่ดีที่สุดค่ะ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ