เป็นคนอยู่ในเมืองเล็กๆ และรู้สึกไม่มีความสุข กับชีวิตเอาเสียเลย เราเป็นคนเกิดมาพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ 8 เดือน ที่เราเกิด ทั้งสองไม่ค่อยจะส่งเสียอะไีรเท่าไร เหมือนไม่มีบทบาทในชีวิตเลยก็ว่าได้ตอนเด็กก็ไม่ได้คิดอะไรนะค่ะ พอโตขึ้นเห็นอะไรหลายๆอย่างที่เราไม่มี เหมือนเค้า รู้สึก ขาด งานก็ไปที่ไหนทำได้แปบเดียวก็โดนให้ออก ทำไม่เคยถึง2 อาทิตย์ ไปสมัครงานที่ไหนก็จบอยู่แค่คำว่า จะติดต่อกลับ เราไม่ค่อยมีประสบการณ์หรอกค่ะ รู้สึกท้อมากค่ะ เหมือนกลายเป็นคนที่ทำอะไรไม่เคยสำเร็จ เราคิดว่าเราไม่ดีมากพอเหรอ เราประสบการณ์ไม่มากพอที่จะทำงานกับเค้า เราไม่อยากอยู่แต่บ้าน ตอนนี้เรียนกศนค่ะ เราท้องด้วย แฟนก็ไม่ได้ไปไหนนะค่ะ เค้าไม่ให้เอาออกด้วย แม่พอรู้เรื่องนี้ ก็เหมือนอยากให้เอาออก แต่แฟนเราไม่ยอม รู้ค่ะว่าแม่ห่วงอนาคตยายเรากับแม่เรา ก็กลัวจะเป็นภาระให้ยาย เหมือนที่แม่เอาเราให้ยายเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เราไม่อยากให้ยายเลี้ยงนะค่ะ เราอยากเลี้ยงด้วยตัวเองมากกว่า เค้าเหนื่อยพอแล้ว รู้สึกท้อหนักมากๆ แม่ย้ำแต่ว่าเราหมดอนาคตๆ เราคิดว่าไม่นะค่ะ ยังสามารถเรียนต่อได้ เราคิดในแง่ดีที่สุดพยายามจะไม่ให้ตัวเองคิดมากแต่ก็อดคิดไม่ได้ ไม่รู้ทำไมชีวิตถึงเป็นแบบนี้ไม่รู้ แต่ก็คิดอยู่ตลอดนะค่ะว่าข้างหน้า อะไรๆทุกอย่างจะดีขึ้นมากกว่านี้ พยายามเรียนให้จบในระหว่างที่รอจบก็เลี้ยงลูกให้โตค่ะพอโตคิดว่าจะไปเรียนต่อ   จะพยายามไม่ไปยุ้งกับใครให้ปวดหัวหรือทำให้ตัวเองคิดมาก  

แต่ก็อยากรู้นะค่ะ ว่าเคยมีคนที่เป็นคล้ายแบบนี้ 

อนาคตเค้าประสบความสำเร็จ มีหน้าที่การงานที่ดีบ้างค่ะ 

อยากรู้มากค่ะ จะได้เอาเป็นแรงพลักดันว่าเค้าทำได้เราก็ต้องทำได้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ