ชีวิตเด็กคนนึงที่ไม่รู้จะเดินไปทางไหน
เหนื่อยนะกับชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง จะไปทางไหน บางทีก็อิจฉาเพื่อน อิจฉาคนอื่นๆนะที่มีพ่อมีเเม่ คอยดูเเล ผมก็มีเเม่นะ เเม่ผมคือยาย พ่อกับเเม่ผมตายไปตั่งเเต่เล็กๆ ถูกยายเลี้ยงมาจนโต คิดดูสิยายเลี้ยงผมตั่งเเต่ตัวเล็กๆจนผมโตมาถึงทุกวันนี้ ผมพึ่ง จบ.มัธยมปลาย ไม่ได้เรียนต่อมหาลัยเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เพราะฐานะทางบ้าน ยายส่งเสียผมมาตั่งเเต่เด็กๆจนถึงตอนนี้ยายเเก่ลงมาเเล้ว คงถึงเวลาที่จะได้พักผ่อนสักที ผมเลยตัดสินใจหยุดเรียนต่อมหาลัยเเล้วออกมาหางานทำ สู้นะ จะสู้เพื่อยาย ผมออกมาหางานทำตามประสาคนหน้าตาไม่ดีอย่างผม อ้วน ดำ จบเเค่ม.ปลาย ไปสมัครที่ไหนก็ไม่มีคนรับ บางที่ก้อรับไปสัมภาษณ์งานเเต่ก็เงียบไป จนมาทำงานที่ๆนึง(ขอสงวนชื่อที่ทำงานไว้เเล้วกัน) ค่าเเรงขึ้นต่ำ 300 บาท ไม่จริงเสมอไป 15/11/2559 เด็กคนนึงอย่างผม อายุ 19 ปี จบ ม.ปลาย ทำงานเเบกปูน ได้วันละ 270 ที่ทนทำเพราะคิดถึงยาย คิดถึงอนาคต อยากกลับไปเรียน เหนื่อยเนอะ กับชีวิตที่เป็นอย่างนี้ อยากหายๆไปหลายรอบเเล้ว เเต่ก็คิดถึงเเต่หน้ายาย ขอโทษนะที่ผมมาบ่นให้ฟัง ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ

ปล. พึ่งเขียนครั้งเเรก ระบายความรู้สึก ผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยครับ