ขอแก้ไขข้อความนิดหน่อยนะคะ คือที่ตั้งกระทู้เพราะอยากรู้ว่าใครมีปัญหาเดียวกันบ้าง
และใช้วิธีอะไรให้ไปทานข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข เราจะได้เอามาปรับใช้กับคู่ของเรา
เพิ่งแต่งงานกันค่ะ ยังมีเรื่องที่ต้องปรับเข้าหากันอยู่ ขอบคุณทุกประสบการณ์ที่ร่วมแชร์ค่า
แต่เรื่องขอให้เลิกกันนี่ ดูจะรุนแรงไปเนาะ ยังไงก็ไม่คิดจะเลิกค่าา
******
ขอเกริ่นในส่วนของตัวเราก่อน
เราไม่ทานต้มหอมผักชี ผักโรย รวมถึงหอมแดง หอมใหญ่สด และก็พวกน้ำพริก รวมทั้งปลาร้า เครื่องเทศแรงๆ เช่น อาหารอินเดียอย่างนี้เป็นต้น
แต่นอกนั้นเรากินหมด ไม่ว่าจะ
ตับ เครื่องใน คะน้า ผักบุ้ง ผักทุกอย่าง(นอกเหนือจากพวกหอมๆข้างบนที่เกริ่นไป)
ทุเรียน ผลไม้ต่างๆนาๆ กุ้งหอยปูปลา เนื้อวัว เนื้อแกะ (ม้า กระต่ายก็เคยลอง ลองเฉยๆนะไม่ได้ชอบ)
รวมไปถึงทานพวกปลาดิบ เนื้อดิบอย่าง Tartar ของดองเช่นปู
แล้วเราก็ได้มาใช้ชีวิตกับคุณผู้ชายที่... เอางี้ดีกว่า นับดีกว่าว่าคุณผู้ชายเขาทานอะไรบ้าง
หมู กุ้ง ปลา น้ำพริก มะม่วงดิบ (ผลไม้อื่นๆๆไม่กินเลย ไม่แตะแม้กระทั่งส้ม เชอรี่ สตอเบอรี่) ส้มตำก็ไม่กินนะ
เนื้อ (ไม่ได้นับถือเจ้าแม่กวนอิม) ผักทุกชนิด ไม่แตะเลยจ้า ยกเว้นกระเพราใส่ได้ แต่ไม่ทานนะ เน้นแค่กลิ่น เหอๆ
ยกตัวอย่าง สั่งก่วยเตี๋ยว ก็จะ เส้นเล็กแห้ง ไม่ผัก ไม่งอก
คือเรากับสามีปีนึงจะเจอกัน 5-6ครั้ง แล้วเวลาไปทานข้าวด้วยกันเนี่ย
เรารู้สึกแบบ... เหมือนมากินคนเดียวอะ ถ้าสั่งอาหารเป็นกับข้าว (ถ้าไปกินไวๆแบบอาหารจานเดียวก็ไม่มีไรค่ะ)
อย่างไปร้านข้าวต้มดังที่มีปูดองเป็นจุดขาย
เราก็จะอยากกิน “ปูดอง” ของเขาที่ทุกโต๊ะต้องสั่ง
“หอยแครง” ที่ ที่ยุโรปหาทานยากงี้
“ผัดผักใส่เต้าหู้” อยากกินผักบ้าง
”ต้มฟักมะนาวดอง” อันนี้ร้านแนะนำ (คุณผู้ชายก็กินแต่น้ำแกง)
คือสามอย่างที่เราอยากกิน เขาก็ไม่กินกับเราเลย ไม่ลอง ไม่แตะเลย
แล้วก็สั่งยำปลาสามกรอบ
กับ หมูผัดหนำเลี้ยบมาเป็นจานของเขาอีก
ทีนี้ประเด็นคือ สั่งเยอะจ้า แต่ก็ไม่ได้เหลืออะไรน่าเกลียด ของที่เราสั่งเราก็พยายามรับผิดชอบ
ถึงแม้บางอย่าง เราก็แค่อยากชิมนิดๆหน่อยๆ นานๆจะกลับไทยที แต่มันแอบรู้สึกเซ็งไม่ได้จริงๆ
เคยไปทานอาหารที่โคราช เจอแกงคั่วหอยจุ๊บอะค่ะ โอ๊ยอยากทานมาก เพราะจำไม่ได้แล้วว่าทานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
เราก็สั่งมา สรุปเราทานไม่หมดอะ เพราะเรากินคนเดียวเลย ถ้วยใหญ่ด้วย
เวลาไปกินข้าวด้วยกัน มันให้ความรู้สึก เหมือนต่างคนต่างสั่ง กินใครกินมัน แค่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันแค่นั้น
ไอ้โมเม้นแชร์กัน ช่วยกันกิน สั่งมาสาม/สี่ อย่างแล้วแบบผลัดกันตักผลัดกันกิน นี่ไม่ค่ะ
แฟนไม่คิดจะลองทานอะไร เวลาสั่งอะไรที ก็โน้น ห้า หก อย่าง เราเป็นพวกอยากกินไรต้องได้กินด้วย
เพราะถือว่าตัวเองนานๆทีจะได้กลับไทย
ก็เข้าใจนะว่าเรื่องพวกนี้บังคับกันไม่ได้ แต่ก็แอบรู้สึกนิดหน่อย ทุกครั้งเวลาไปกินข้าวด้วยกัน
มีใครมีปัญหาทำนองนี้บ้าง แล้วหาจุดตรงกลางอย่างไรคะ?
จะว่าเป็นปัญหาหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่มันก็จุกจิกรำคาญใจบ้าง
ปล. เรื่องอื่น สามีดีหมด อยากกินอะไรก็พาไปแหละ แต่แค่ไม่กินด้วย >_<
รอบนี้กลับไป คงจะหาพี่หาเพื่อน หรือแม่ ไปกินข้าวด้วยเพิ่มอะค่ะ แต่เวลาที่ได้ใช้สองคน ก็จะหายยยยไป ฮือออ
ใครมีปัญหาเรื่องอาหารการกินกับแฟนหรือคู่รักของตัวเองบ้าง?
และใช้วิธีอะไรให้ไปทานข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข เราจะได้เอามาปรับใช้กับคู่ของเรา
เพิ่งแต่งงานกันค่ะ ยังมีเรื่องที่ต้องปรับเข้าหากันอยู่ ขอบคุณทุกประสบการณ์ที่ร่วมแชร์ค่า
แต่เรื่องขอให้เลิกกันนี่ ดูจะรุนแรงไปเนาะ ยังไงก็ไม่คิดจะเลิกค่าา
******
ขอเกริ่นในส่วนของตัวเราก่อน
เราไม่ทานต้มหอมผักชี ผักโรย รวมถึงหอมแดง หอมใหญ่สด และก็พวกน้ำพริก รวมทั้งปลาร้า เครื่องเทศแรงๆ เช่น อาหารอินเดียอย่างนี้เป็นต้น
แต่นอกนั้นเรากินหมด ไม่ว่าจะ
ตับ เครื่องใน คะน้า ผักบุ้ง ผักทุกอย่าง(นอกเหนือจากพวกหอมๆข้างบนที่เกริ่นไป)
ทุเรียน ผลไม้ต่างๆนาๆ กุ้งหอยปูปลา เนื้อวัว เนื้อแกะ (ม้า กระต่ายก็เคยลอง ลองเฉยๆนะไม่ได้ชอบ)
รวมไปถึงทานพวกปลาดิบ เนื้อดิบอย่าง Tartar ของดองเช่นปู
แล้วเราก็ได้มาใช้ชีวิตกับคุณผู้ชายที่... เอางี้ดีกว่า นับดีกว่าว่าคุณผู้ชายเขาทานอะไรบ้าง
หมู กุ้ง ปลา น้ำพริก มะม่วงดิบ (ผลไม้อื่นๆๆไม่กินเลย ไม่แตะแม้กระทั่งส้ม เชอรี่ สตอเบอรี่) ส้มตำก็ไม่กินนะ
เนื้อ (ไม่ได้นับถือเจ้าแม่กวนอิม) ผักทุกชนิด ไม่แตะเลยจ้า ยกเว้นกระเพราใส่ได้ แต่ไม่ทานนะ เน้นแค่กลิ่น เหอๆ
ยกตัวอย่าง สั่งก่วยเตี๋ยว ก็จะ เส้นเล็กแห้ง ไม่ผัก ไม่งอก
คือเรากับสามีปีนึงจะเจอกัน 5-6ครั้ง แล้วเวลาไปทานข้าวด้วยกันเนี่ย
เรารู้สึกแบบ... เหมือนมากินคนเดียวอะ ถ้าสั่งอาหารเป็นกับข้าว (ถ้าไปกินไวๆแบบอาหารจานเดียวก็ไม่มีไรค่ะ)
อย่างไปร้านข้าวต้มดังที่มีปูดองเป็นจุดขาย
เราก็จะอยากกิน “ปูดอง” ของเขาที่ทุกโต๊ะต้องสั่ง
“หอยแครง” ที่ ที่ยุโรปหาทานยากงี้
“ผัดผักใส่เต้าหู้” อยากกินผักบ้าง
”ต้มฟักมะนาวดอง” อันนี้ร้านแนะนำ (คุณผู้ชายก็กินแต่น้ำแกง)
คือสามอย่างที่เราอยากกิน เขาก็ไม่กินกับเราเลย ไม่ลอง ไม่แตะเลย
แล้วก็สั่งยำปลาสามกรอบ
กับ หมูผัดหนำเลี้ยบมาเป็นจานของเขาอีก
ทีนี้ประเด็นคือ สั่งเยอะจ้า แต่ก็ไม่ได้เหลืออะไรน่าเกลียด ของที่เราสั่งเราก็พยายามรับผิดชอบ
ถึงแม้บางอย่าง เราก็แค่อยากชิมนิดๆหน่อยๆ นานๆจะกลับไทยที แต่มันแอบรู้สึกเซ็งไม่ได้จริงๆ
เคยไปทานอาหารที่โคราช เจอแกงคั่วหอยจุ๊บอะค่ะ โอ๊ยอยากทานมาก เพราะจำไม่ได้แล้วว่าทานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
เราก็สั่งมา สรุปเราทานไม่หมดอะ เพราะเรากินคนเดียวเลย ถ้วยใหญ่ด้วย
เวลาไปกินข้าวด้วยกัน มันให้ความรู้สึก เหมือนต่างคนต่างสั่ง กินใครกินมัน แค่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันแค่นั้น
ไอ้โมเม้นแชร์กัน ช่วยกันกิน สั่งมาสาม/สี่ อย่างแล้วแบบผลัดกันตักผลัดกันกิน นี่ไม่ค่ะ
แฟนไม่คิดจะลองทานอะไร เวลาสั่งอะไรที ก็โน้น ห้า หก อย่าง เราเป็นพวกอยากกินไรต้องได้กินด้วย
เพราะถือว่าตัวเองนานๆทีจะได้กลับไทย
ก็เข้าใจนะว่าเรื่องพวกนี้บังคับกันไม่ได้ แต่ก็แอบรู้สึกนิดหน่อย ทุกครั้งเวลาไปกินข้าวด้วยกัน
มีใครมีปัญหาทำนองนี้บ้าง แล้วหาจุดตรงกลางอย่างไรคะ?
จะว่าเป็นปัญหาหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่มันก็จุกจิกรำคาญใจบ้าง
ปล. เรื่องอื่น สามีดีหมด อยากกินอะไรก็พาไปแหละ แต่แค่ไม่กินด้วย >_<
รอบนี้กลับไป คงจะหาพี่หาเพื่อน หรือแม่ ไปกินข้าวด้วยเพิ่มอะค่ะ แต่เวลาที่ได้ใช้สองคน ก็จะหายยยยไป ฮือออ