สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อ ใครจะเม้นด่าว่าตำหนิ หรือเสนออะไรก็ได้
เราไม่หัวร้อนค่ะ แต่เราเป็นคนดื้อ

เริ่มจากเราเป็นคนมีงานอดิเรกที่ไม่ค่อยปกติคือคอสเพลย์
ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้29แล้ว รวมๆคอสมา8ปีได้

ช่วงแรกๆเริ่มคอสช่วงเรียนมหาวิทยาลัย เอาเงินเก็บมาคอส
แต่ด้วยพ่อแม่แอนตี้ เราเลยหนีไปเรียนไกลๆ แล้วแอบคอสแบบไม่โพสรูป

หลังจากเริ่มคอสได้สัก2-3ปีก็มีแฟนค่ะ ตอนแรกนางไม่รู้ แล้วก็แอนตี้ค่ะ
เดิม เราไม่คอสโป๊โชวหวิวอยู่แล้วก็ไม่ต้องห่วงอะไร 
แต่....นางไม่ชอบให้มีตากล้องมาถ่ายแฟนเยอะ หวง
โอเค เราก็เลยไม่ค่อยไปออกอีเว้น 
อีเว้นใหญ่ นานๆไปที ไปประกวดขึ้นเวที ก็มาดราม่าทะเลาะกันอีก
เราก็เลิกขึ้นเวทีประกวด เน้นไปถ่ายไพรเวท ส่วนใหญ่เลือกตากล้องวเป็นผู้หญิง มีผู้ชายบ้างแต่ก้เป็นคนที่สนิทกันแบบเพื่อนๆ
แต่นางก็ยังคงดราม่าอยู่ ตลอด5-6ปีที่ผ่านมาทะเลาะกันเรื่องคอสบ่อย
ใช้คำอธิบายล้าน8 พูดโน้มน้าวเปืดเผยไม่มีความลับ
ปรับปรุงงานคอสให้ดูมืออาชีพไม่ตลก ไม่น่าอาย งานออกมาดี แต่ก็ไม่บ่อย
ส่วนตัวคิดว่าแค่นี้เค้าก็มายุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวเราเยอะแล้ว
แต่ด้วยรักเราก็ยอมๆไปเยอะ อิสระในทางเลือกเราหายไปเยอะ แต่เรายังยอมเค้า

ล่าสุดเราเปิดเพจพวกรับพรีชุด ทำอุปกรณ์ เซตวิก เพราะคิดว่าฝีมือเราดีพอสมควร(ฝึกมาเยอะ ไม่อยากให้เขาอาย) แล้วก็มีรายได้เสริมด้วย(ปกติมีงานประจำ) ดราม่ามาอีกแล้ว ว่าเราหมกมุ่นไม่ยอมเลิกรา แยกแยะโลกไม่ออก

คือเราว่าคนที่แยกแยะไม่ออกคือแฟนเรารึเปล่า 
สิ่งที่เราทำเพิ่มคือธุรกิจ มันคือเงิน ไม่เกี่ยวกับว่าเราคอสหรือไม่คอส
มันคือสิ่งที่เราเลือกทำในปริมาณที่พอเหมาะกับเวลาส่วนตัวที่เหลืออยู่
โดยไม่ไปกระทบเวลาส่วนรวม และมันไม่ทำให้เรารู้สึกว่าได้คอสเลย
คุยเป็นชม.กว่าจะเข้าใจ จนโยงมาเรื่องคอสจะให้เลิกให้ได้

สุดท้าย เราก็ไม่ตอบอะไร เพราะมันเหนื่อย มันอื้ออึง  มันหนัก ก็ขอเวลาพัก
ใจคิดขึ้นมาว่าควรเลิกคอสดีมั้ย. หรือเราควรเลิกกับแฟน
เรารับสิ่งที่เค้าชอบได้ทุกอย่าง แต่เค้าจะรับเราไหวเหรอ
เพราะเค้าไม่ชอบงานอดิเรกของเรา
เคยคิดอยากมีห้องคราฟอุปกรณ์คอสเพลยด้วยซ้ำ มีส่วนคราฟ. ส่วนโต๊ะแต่งหน้า ไว้รับจ้อบแต่งหน้าเพื่อนเจ้าสาว(พัฒนาฝีมือมาไกลมาก) ความฝันแรกที่ค่อนข้างไร้สาระของเราพังแล้ว
ตอนนี้อารมณ์คือ
เราเหลืออะไรสักอย่างที่นานๆทีก็ออกไปทำสิ่งที่ชอบ แต่กำลังจะไม่ได้ทำอีกแล้ว ซึ่งเรายอมรับไม่ค่อยได้ เรายอมรับว่าอายุเราเยอะขึ้น การวางตัวเราควรเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น. แต่เราว่ามันไม่เกี่ยวกับงานอดิเรกในเมื่อเรารับผิดชอบตัวเองได้ เราแบ่งเวลาให้ครอบครัว,เพื่อน,เเฟน ได้

สุดท้ายเลยไม่รู้ว่าตัดสินใจถูกมั้ย ว่าเราจะคอสเป็นคนอิสระง่อยๆต่อไป ยอมให้แฟนดราม่าทะเลาะ แต่เราก็จะไม่เลิกกับแฟน
เหตุผลที่ว่าเค้า"ไม่ชอบ กังวล หวง" มันไม่สามารถทำให้เราเลิกสิ่งที่เราชอบได้เพราะเราไม่ได้ทำตัวน่าเป็นห่วง แต่เราก๋ไม่เลิกเพราะงานอดิเรกเราไม่เหมือนกัน 
ด่าว่าเราได้ แต่เราจะทำสิ่งที่เราชอบ ถ้าเขาอยากเลิก ทนไม่ได้ขนาดนั้นเราค่อยเลิกกันแล้วกัน

บ่นๆมาเหมือนให้คล้อยตามค.ค.ห.เรานะ แต่สุดท้ายสิ่งที่เราเลือกจะออกมายังไงก็ไม่รู้ เพราะเราไม่อยากพูดอธิบายเค้าแล้ว พูดมาเยอะแล้ว ตั้ง5ปี ให้เค้าเห็นเองว่าเราไม่เลิกทั้งสองอย่าง สุดท้ายเราอาจจะเลิกกันตอนหลังแต่งงานก็ได้5555 ตอนนั้นค่อยเครียด ตอนนี้ด้านๆไปก่อน อย่าว่าเราคิดน้อยเลยค่ะ  ภูมิใจกับความคิดนี้มากๆ เพราะคำพูดปลอบของเพื่อนคนนึง

"เขาต้องรักเราในแบบที่เราเปนเรา นี่มันเรื่องเล็กมากในชีวิต ต่อไปอยู่ด้วยกันอีกนาน เราจะสูญเสียตัวตนของเราไปเลยไม่ได้ ไม่งั้นความสุขเราจะลดลงทุกวัน" จากที่มี2ช้อย เราก็สร้างช้อย3มาแทน เราคิดออกแค่นี้ ไม่ว่าจะออกมาแบบไหนาดท้ายก็คือเรื่องดีทั้งนั้น 

เราไม่แทคห้องคอสเพลยละกันค่ะ อยากฟังคคห.แบบทั่วๆไปมากกว่า โดยเฉพาะคนอายุ30+ ถึงมุมมองคนอายุมากจะไม่ค่อยให้ความสำคัญกับงานอดิเรก แต่อยากได้ไอเดียที่มันหลากหลายค่ะ เราเป็นคนชอบสะสมไอเดีย
ส่วนนึงอยากให้ลองสมมุติว่าคอสเปลี่ยนเป็นงานอดิเรกอื่นๆก็ได้ค่ะเช่น "ร้องเพลง" "เต้น" "ถ่ายภาพ" "สเก็ตบอร์ด" "แร็บ" "รำไทย" "เล่นดนตรี"
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ