เช้านี้ฉันมาเปิดออฟฟิศเป็นคนแรก แต่ไม่ได้เข้าไปหรอกนะ ฉันต้องยืนรอหน้าบริษัท หยิบมือถือจากในกระเป๋ามาดูเวลาเพราะไม่ได้ใส่นาฬิกา ดูแล้วเก้าโมงห้าสิบ เปิดออฟฟิศสิบโมงตรง
มอเตอร์ไซต์ฟรีโน่สีฟ้าขาว รุ่น 2012 ออกจากห้องพักเวลาเก้าโมงสามสิบนาที ฉันกะเวลามาถึงผู้จัดการเปิดบริษัทพอดี ไม่ต้องยืนรอให้เหงื่อไหลไคลย้อย ฉันเคยมาเร็วกว่านี้แล้วไม่ไหวเลย ผู้จัดการมาช้ามาก
วันนี้ฉันมาช้าแล้วนะ ผู้จัดการก็ยังไม่มาอีก ฉันต้องยืนรอต่อไป เสียงรถราวิ่งสวนกันไปมาเสียงดังน่ารำคาญ ฉันย้ายมาอยู่ตรงนี้เกือบหกเดือน ยังไม่ชินเลย จักรยานแผงล็อตเตอรี่กำลังเข็นข้ามถนนมายังฉัน คงจะเห็นฉันยืนอยู่นาน เลยอยากจะมายัดเยียดให้ฉันสักใบมั่ง
“หกล้านมั้ยพี่”
“หกสี่สองมีมั้ย”
“มีๆครับ เหลือสองใบสุดท้ายพอดี สองร้อยบาทครับ”
“อืม งั้นเอามาเลย”
“เฮงๆนะครับพี่”
ฉันยืนเลือกๆกะว่าจะไม่ซื้อ ถึงอย่างไรก็ได้มาสิบสองล้านเต็มๆ ต้องคอยดูกันต่อไปในวันที่หนึ่ง หลังจากแผงล็อตเตอรี่จากฉันไปแล้ว ฉันยืนหันหลังให้ถนน หันหน้าเข้าออฟฟิศ พูดตรงๆฉันอายผู้คนที่สัญจรไปมาที่ต้องมายืนรอผู้จัดการมาเปิดออฟฟิศ
ร้านถ่ายเอกสารข้างออฟฟิศ คุ้นเคยกับภาพที่เห็นฉันและพนักงานคนอื่นยืนรอผู้จัดการมาทำงานทุกวัน ลุงส่งยิ้มให้ฉัน
“สายแล้วๆ”
“จ้าลุง เรื่องปกติ”
จะว่าไปนอกจากผู้จัดการแล้ว หัวหน้าฉันอีกคนก็ยังไม่มาเลย ปกติเขาต้องมายืนรอก่อนฉันแล้ว สายอีกคนแล้วล่ะสิ ฉันคิดในใจ
สักพักรถมาสด้าสีดำก็วิ่งเข้ามาจอดที่ประจำ ดูทะเบียนเป็นป้ายต่างจังหวัด จะเป็นใครไปไม่ได้ ผู้จัดการของฉันนั้นแหละ เลื่อนกระจกรถลงพอประมาณแล้วโยนกุญแจให้ฉัน
“น้องเปิดบ้านๆ! เร็วๆ”
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้เพราะเป็นธรรมเนียม
“เออๆ เปิดๆ”
แหมมาก็มาช้า ยังจะมาเร่งฉันอีก น่าตีจริงๆ ฉันเปิดประตูม้วนขึ้น ส่วนประตูกระจกไม่ได้ล็อค ฉันรีบไปลงเวลาในระบบออนไลน์ 09.58 เกือบแล้วมั้ยละ
“ทันมั้ยน้อง”
“ทันค่ะพี่”
เฮ้อ! ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจของผู้จัดการ แต่หัวหน้างานฉันยังไม่มาเลย ไปดูปฏิทินวันหยุดของเขา ก็ไม่ได้หยุดนิ แล้วทำไมยังไม่มา ด้วยความหวังดีของผู้จัดการ จริงๆแล้วแกมีน้ำใจมาก น้องมาสายก็ลงเวลาให้เลย สำนักงานใหญ่จะได้ไม่หมายหัวเอา จะได้อยู่กันสบายๆ ผู้จัดการลงเวลาเข้างานให้หัวหน้างานฉัน และคอยดูว่าเขาจะมากี่โมง เดี๋ยวต้องมีปรับทัศนคติกันชัวร์
เวลาเลยไปถึงสิบเอ็ดนาฬิกา หัวหน้าแผนกฉันก็ยังไม่มา ฉันต้องไปธนาคารนะ ซวยแล้วสิ! ผู้จัดการเริ่มเหงื่อไหล ทำไมป่านนี้ยังไม่มาทำงานสักที
เวลาก็ลงให้แล้วด้วย ถ้าจะต้องยกเลิกก็ต้องโทรไปสำนักงานใหญ่ ถ้าจะแก้ตัวว่าลงผิด เขาก็จะถามว่ารู้รหัสกันได้ยังไง
ไลน์ไปถามว่าจะมาทำงานมั้ย อ่านแต่ไม่ตอบ ดูปฏิทินวันหยุดก็ไม่ใช่วันหยุด แล้วทำไมทำแบบนี้ เดือดร้อนละทีนี้ การลงเวลาแทนกันมันเป็นเรื่องร้ายแรงมาก ถือว่าทุจริตได้เหมือนกัน
แต่ปัญหาทุกปัญหาย่อมมีทางออก ถ้าผู้จัดการไม่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ เขาคงไม่ได้ขึ้นมาเป็นผู้จัดการจนถึงทุกวันนี้
“ทำกันแบบนี้ใช่มั้ย!.... ได้เดี๋ยวน้องได้รู้จักพี่มากกว่านี้”
ฉันเห็นผู้จัดการรำพึงรำพัน และความซวยอีกระลอกก็มาตกที่ฉัน ฉันต้องจัดการงานทุกอย่างแทนหัวหน้าคนนี้ ที่จริงก็ไม่ได้มีความสามารถเกินฉันไปเท่าไหร่ ฉันให้เขาเป็นหัวหน้าเพราะเขาสอนงานฉัน เงินเดือนเท่ากัน ตอนนี้ฉันแทบจะทำงานแทนเขาทุกอย่างแล้ว
ฉันเองที่เป็นคนคอยดูแลเขา ไม่ใช่เขาคอยดูแลฉันนะ ฉันต้องรับผิดชอบงานที่เขาทำทิ้งไว้ยังไม่เสร็จ ทั้งเรื่องลูกค้าของเขาอีก ที่ทิ้งไว้ให้ฉันจัดการ ตอนนี้ก็ยังไม่ตอบไลน์ผู้จัดการว่าเป็นอะไร ถึงไม่มาทำงาน
ฉันพึ่งเคยเห็นว่ามีคนหน้ามึนขนาดนี้ ผู้หญิงอะไรหน้ามึนได้ใจมาก งานส่วนของฉันก็ต้องรับผิดชอบ และฉันยังต้องไปรับผิดชอบที่เขาทำค้างไว้ด้วย
และฉันกำลังจะเสี้ยมหัวหน้าเชือดไก่ให้ลิงดูสักตัว หึหึ
ไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวหน้าคนนี้ทำแบบนี้ หลายครั้งแล้ว ฉันเบื่อ ฉันเบื่อที่ต้องมาตามเก็บขี้ที่คนอื่นขี้เรี่ยราดไว้
เฮ้อ! หน้ามึนได้ใจจริงๆ แค่ใบเตือนคงไม่พอ ขี้เกียจก็ไปนอนอยู่บ้านเลย ไม่ต้องมาทำงานให้เป็นภาระคนอื่น
และฉันขอตัวไปเคลียร์กับฝ่ายสำนักงานใหญ่ช่วย ผู้จัดการก่อน ข้อหาลงเวลาให้คนอื่นได้ยังไง
เพื่อนร่วมงานหน้ามึน
เช้านี้ฉันมาเปิดออฟฟิศเป็นคนแรก แต่ไม่ได้เข้าไปหรอกนะ ฉันต้องยืนรอหน้าบริษัท หยิบมือถือจากในกระเป๋ามาดูเวลาเพราะไม่ได้ใส่นาฬิกา ดูแล้วเก้าโมงห้าสิบ เปิดออฟฟิศสิบโมงตรง
มอเตอร์ไซต์ฟรีโน่สีฟ้าขาว รุ่น 2012 ออกจากห้องพักเวลาเก้าโมงสามสิบนาที ฉันกะเวลามาถึงผู้จัดการเปิดบริษัทพอดี ไม่ต้องยืนรอให้เหงื่อไหลไคลย้อย ฉันเคยมาเร็วกว่านี้แล้วไม่ไหวเลย ผู้จัดการมาช้ามาก
วันนี้ฉันมาช้าแล้วนะ ผู้จัดการก็ยังไม่มาอีก ฉันต้องยืนรอต่อไป เสียงรถราวิ่งสวนกันไปมาเสียงดังน่ารำคาญ ฉันย้ายมาอยู่ตรงนี้เกือบหกเดือน ยังไม่ชินเลย จักรยานแผงล็อตเตอรี่กำลังเข็นข้ามถนนมายังฉัน คงจะเห็นฉันยืนอยู่นาน เลยอยากจะมายัดเยียดให้ฉันสักใบมั่ง
“หกล้านมั้ยพี่”
“หกสี่สองมีมั้ย”
“มีๆครับ เหลือสองใบสุดท้ายพอดี สองร้อยบาทครับ”
“อืม งั้นเอามาเลย”
“เฮงๆนะครับพี่”
ฉันยืนเลือกๆกะว่าจะไม่ซื้อ ถึงอย่างไรก็ได้มาสิบสองล้านเต็มๆ ต้องคอยดูกันต่อไปในวันที่หนึ่ง หลังจากแผงล็อตเตอรี่จากฉันไปแล้ว ฉันยืนหันหลังให้ถนน หันหน้าเข้าออฟฟิศ พูดตรงๆฉันอายผู้คนที่สัญจรไปมาที่ต้องมายืนรอผู้จัดการมาเปิดออฟฟิศ
ร้านถ่ายเอกสารข้างออฟฟิศ คุ้นเคยกับภาพที่เห็นฉันและพนักงานคนอื่นยืนรอผู้จัดการมาทำงานทุกวัน ลุงส่งยิ้มให้ฉัน
“สายแล้วๆ”
“จ้าลุง เรื่องปกติ”
จะว่าไปนอกจากผู้จัดการแล้ว หัวหน้าฉันอีกคนก็ยังไม่มาเลย ปกติเขาต้องมายืนรอก่อนฉันแล้ว สายอีกคนแล้วล่ะสิ ฉันคิดในใจ
สักพักรถมาสด้าสีดำก็วิ่งเข้ามาจอดที่ประจำ ดูทะเบียนเป็นป้ายต่างจังหวัด จะเป็นใครไปไม่ได้ ผู้จัดการของฉันนั้นแหละ เลื่อนกระจกรถลงพอประมาณแล้วโยนกุญแจให้ฉัน
“น้องเปิดบ้านๆ! เร็วๆ”
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้เพราะเป็นธรรมเนียม
“เออๆ เปิดๆ”
แหมมาก็มาช้า ยังจะมาเร่งฉันอีก น่าตีจริงๆ ฉันเปิดประตูม้วนขึ้น ส่วนประตูกระจกไม่ได้ล็อค ฉันรีบไปลงเวลาในระบบออนไลน์ 09.58 เกือบแล้วมั้ยละ
“ทันมั้ยน้อง”
“ทันค่ะพี่”
เฮ้อ! ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจของผู้จัดการ แต่หัวหน้างานฉันยังไม่มาเลย ไปดูปฏิทินวันหยุดของเขา ก็ไม่ได้หยุดนิ แล้วทำไมยังไม่มา ด้วยความหวังดีของผู้จัดการ จริงๆแล้วแกมีน้ำใจมาก น้องมาสายก็ลงเวลาให้เลย สำนักงานใหญ่จะได้ไม่หมายหัวเอา จะได้อยู่กันสบายๆ ผู้จัดการลงเวลาเข้างานให้หัวหน้างานฉัน และคอยดูว่าเขาจะมากี่โมง เดี๋ยวต้องมีปรับทัศนคติกันชัวร์
เวลาเลยไปถึงสิบเอ็ดนาฬิกา หัวหน้าแผนกฉันก็ยังไม่มา ฉันต้องไปธนาคารนะ ซวยแล้วสิ! ผู้จัดการเริ่มเหงื่อไหล ทำไมป่านนี้ยังไม่มาทำงานสักที
เวลาก็ลงให้แล้วด้วย ถ้าจะต้องยกเลิกก็ต้องโทรไปสำนักงานใหญ่ ถ้าจะแก้ตัวว่าลงผิด เขาก็จะถามว่ารู้รหัสกันได้ยังไง
ไลน์ไปถามว่าจะมาทำงานมั้ย อ่านแต่ไม่ตอบ ดูปฏิทินวันหยุดก็ไม่ใช่วันหยุด แล้วทำไมทำแบบนี้ เดือดร้อนละทีนี้ การลงเวลาแทนกันมันเป็นเรื่องร้ายแรงมาก ถือว่าทุจริตได้เหมือนกัน
แต่ปัญหาทุกปัญหาย่อมมีทางออก ถ้าผู้จัดการไม่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ เขาคงไม่ได้ขึ้นมาเป็นผู้จัดการจนถึงทุกวันนี้
“ทำกันแบบนี้ใช่มั้ย!.... ได้เดี๋ยวน้องได้รู้จักพี่มากกว่านี้”
ฉันเห็นผู้จัดการรำพึงรำพัน และความซวยอีกระลอกก็มาตกที่ฉัน ฉันต้องจัดการงานทุกอย่างแทนหัวหน้าคนนี้ ที่จริงก็ไม่ได้มีความสามารถเกินฉันไปเท่าไหร่ ฉันให้เขาเป็นหัวหน้าเพราะเขาสอนงานฉัน เงินเดือนเท่ากัน ตอนนี้ฉันแทบจะทำงานแทนเขาทุกอย่างแล้ว
ฉันเองที่เป็นคนคอยดูแลเขา ไม่ใช่เขาคอยดูแลฉันนะ ฉันต้องรับผิดชอบงานที่เขาทำทิ้งไว้ยังไม่เสร็จ ทั้งเรื่องลูกค้าของเขาอีก ที่ทิ้งไว้ให้ฉันจัดการ ตอนนี้ก็ยังไม่ตอบไลน์ผู้จัดการว่าเป็นอะไร ถึงไม่มาทำงาน
ฉันพึ่งเคยเห็นว่ามีคนหน้ามึนขนาดนี้ ผู้หญิงอะไรหน้ามึนได้ใจมาก งานส่วนของฉันก็ต้องรับผิดชอบ และฉันยังต้องไปรับผิดชอบที่เขาทำค้างไว้ด้วย
และฉันกำลังจะเสี้ยมหัวหน้าเชือดไก่ให้ลิงดูสักตัว หึหึ
ไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวหน้าคนนี้ทำแบบนี้ หลายครั้งแล้ว ฉันเบื่อ ฉันเบื่อที่ต้องมาตามเก็บขี้ที่คนอื่นขี้เรี่ยราดไว้
เฮ้อ! หน้ามึนได้ใจจริงๆ แค่ใบเตือนคงไม่พอ ขี้เกียจก็ไปนอนอยู่บ้านเลย ไม่ต้องมาทำงานให้เป็นภาระคนอื่น
และฉันขอตัวไปเคลียร์กับฝ่ายสำนักงานใหญ่ช่วย ผู้จัดการก่อน ข้อหาลงเวลาให้คนอื่นได้ยังไง