เราเคยไปอ่านเจอมา ว่าความรักมีสองแบบ
     1.ความรักที่มีความสุข
     2.ความรักที่มีความทุกข์

แล้วทำไมเราถึงไม่เคยเจอแบบที่1บ้างเลย ทำไมต้องเครียดกับสิ่งที่เป็นแค่"ความรู้สึก" จนตอนนี้เราคิดว่าถ้าร่างกายยังไม่ตาย ความรู้สึกก็ไม่ต้องมีก็ได้ เพื่อนก็ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ ถึงจะมีเพื่อนมากมายเท่าไรแต่ก็รู้สึกอยู่คนเดียวอยู่ดี เคยตัดใจกับคนๆนี้มาหลายรอบแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้ในหัวเริ่มติดลบมากๆ อยากฆ่าคนที่มาเป็นก้างขวางคอที่ทำให้ความสุขของเราสองคนมีพังลง มือที่สามดันเป็นเพื่อนสนิท เกลียดก็ไม่ลง ทำยังไงดี ตอนนี้คำว่ารักสำหรับเราเป็นอะไรที่โครตแย่ ตอนนี้เราถึงขั้นเข้าค่ายทำร้ายตัวเอง เราไม่มีความสามารถพอที่จะไปทำร้ายคนอื่หรือสิ่งของ เราเป็นคนที่ไม่ชอบเห็นใครเจ็บปวด พอเห็นแล้วมันจะร้องไห้ มีแต่คนบอกว่าเราโลกสวย พอได้ยินรุสึกอยากขำดังๆอ่ะ เราเป็นคนแบบนั้นหรอ?

ตอนนี้ฝันทุกวันเลยว่าได้ฆ่าเพื่อนเลวๆนั่นให้ตาย ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเราชอบเขามาสามปีแล้ว ตอนนั้นไม่น่าแนะนำเขาให้รู้จักกับมือที่สามเลย ยิ่งเราอยากขยับเข้าไปไกล้เท่าไร ก็รู้สึกเจ็บมากๆ เจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เจ็บจนอยากฆ่าตัวเองให้หายไป มันไม่ไหวจริงๆ

ตอนนี้เราเข้าค่ายโรคจิตหรือเปล่า?
<<<<รบกวนขอเม้นที่สุภาพแล้วไม่ทำร้ายจิตใจเรานะคะ ไม่อยากเจ็บแล้ว>>>>