คือบางเรื่อง เราผิดเราก็ยอมรับผิด ไม่เถียง ไม่บ่นเขาในใจเพราะเราสำนึกคิดได้ว่าตัวเองทำไม่ถูก แต่พอทำอะไรขัดหูขัดตาเขาก็ด่าชนิดที่เราต้องแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวตลอด บางเรื่องมันก็เล็กน้อยแต่ด่าเราเหมือนหมาเหมือนควาย ล่าสุดโดนเรื่องเกี่ยวกับเราล้างจานอยู่แล้วแม่โทรมาให้ลงไปเอาผัดไท จะมีเพื่อนข้างๆบ้านที่สนิทเอามาให้(ตอนนั้นแม่ไปทำงานตจว.) เราฟังเสร็จเราก็โอเคๆรีบวาง ทีนี้เราผิดเองที่รีบตัดสายเลยฟังไม่จบ เราก็นึกว่าเพื่อนเราจะเดินเอามาให้ที่หน้าบ้าน(เพราะปกตินางก็เดินมาตลอด) ก็เลยนั่งรอแต่ก็ไม่มา ทีนี้เขาโทรมาเราก็บอกว่ายังไม่ได้เลย กลับกลายเป็นว่าโดนด่าเละเลยจ้า ประเด็นคือสื่อสารกันผิด เราผิดเราก็ยอมรับผิดว่าเออ ผิดนะ แต่เค้าว่าเราเหมือนเราไปทำอะไรร้ายแรงมา อีสัx เหี้x สาระเลว สถุx กxหรี่ โง่ เสียชาติเกิด ร่านก็ไปเป็นกxหรี่ขายตัว อย่าให้อะไรแหลมๆอยู่ใกล้มือนะจะฆ่าให้ตายเลย อะไรก็ฉุดไม่อยู่หรอกถ้ากูจะทำ และอีกต่างๆทุกๆสรรพสิ่งที่จะหามาด่าได้ ถ้าเป็นเรื่องอะไรร้ายแรงมากๆ เราโดนเขาด่าแบบนี้เราก็ยอมรับได้ แต่บางเรื่องมันเล็กน้อยมากอะ แบบน้อยจริงๆ ทำน้ำหก ไม่ทำงานบ้าน อาบน้ำช้า เราโดนคำพวกนี้กรอกใส่หูมาตลอด ในใจเราคิดแค่ว่าทนอีกไม่กี่เดือนก็จบม.3แล้ว เราก็จะย้ายไปอยู่กับพี่ แต่บางทีเราก็โดนคำเหล่านั้นบั่นทอนจิตใจมากๆก็ไม่ไหวเหมือนกัน เราเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว บางทีคุยกับเพื่อนตลกๆอยู่พอเผลอไปคิดเรื่องที่แม่ด่าด้วยคำพูดแรงๆเราก็น้ำตาไหลซะงั้น อยู่ที่โรงเรียนเป็นคนพูดมาก เฮฮาพาเพื่อนขำ แต่พออยู่บ้านเราจะกลายเป็นคนเงียบ ไม่สุงสิงกับใคร เอาแต่เล่นโทรศัพท์ซะส่วนใหญ่ เราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไง ต้องเข้มแข็งขึ้นหรือยังไงกับคำพูดพวกนี้ รู้สึกไม่ชอบตัวเองเวลาเสียใจเลย เสียใจใจจะขาดมาตลอดว่าทำไมต้องด่าเราขนาดนี้(ร้องไห้ง่ายซะด้วยสิ;-;)