คือเราชอบมีปัญหากับแม่บ่อยๆค่ะคือทำอะไรก็ไม่ถูกใจเค้าอะไรก็ขัดหูขัดตาเค้าไปเค้าชอบใช้คำพูดแรงๆพูดใส่ชอบบูลลี่บางทีจู่ๆมาด่าก็มีหรือแค่เข้าใจผิดมาด่าพอรู้ว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ไม่เคยได้รับคำขอโทษเลยจนพักหลังเรารู้สึกแยาค่ะรู้สึกแย่เกินกว่าที่คนๆนึงจะรับไหวเราเลยตัดสินใจไม่ยอมอยู่ใกล้เค้าเลยเวลากินข้าวเราก็จะรีบกินก่อนที่เค้าจะเลิกงานไม่ก็รอกินทีหลังเพราะเวลากินข้าวเค้าก็ชอบติเราไปซะทุกเรื่องเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นบ้างอะไรบ้างเราเลยไม่ชอบอยู่ใกล้เค้าพอผ่านมาสักพักก็หนักขึ้นทั้งที่คนเยอะแต่ทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่ใกล้แม่ก็ไท่ถึงกลัวแต่มันหดหู่มันรู้สึกเศร้าๆไปเองมันคิดมากตลอดเวลาเค้าพูดด้วยว่าเค้าจะด่าอะไรเรารึเปล่าทุกครั้งที่ทำอะไรไม่ได้ดัาใจเค้าเค้าก็จะบอกตลอดว่าพึ่งอะไรไม่ได้เลยก่อนหน้าเคยทำร้ายตัวเองเพื่อระบายแต่พอเปิดเทอมได้พบผู้คนมากขึ้นไม่ต้องอยู่แต่บ้านมีเพื่อนอะไรๆมันก็เยียวยาใจเลยเลิกทำไป เคยลองเปิดใจปล่อยเรื่องที่เกิดเพราะเค้าเลิกติเราช่วงนั้นสนิทกับเค้ามากขึ้นเที่ยวด้วยกันบ่อยแต่สุดท้ายก็เป็นแบบเดิมเค้าคาดหวังเกรดเราเราทำได้ดีจากเดิมแต่ดีไม่พอสำหรับเค้าเค้าก็ติเราเชิงแซวแล้วพูดทุกครั้งว่าทำไมได้แค่นี้นะอะไรประมาณนี่อ่ะค่ะ  เรารู้สึกแย่จนไม่รู้จะทำไงจะเปิดใจคุยกันก็ไม่รู้จะทำไงเพราะเราไม่กล้าใกล้เค้าไม่กล้าคุยกับเค้าไปแล้วมันรู้สึกกังวลเครียดตลอดเวลา