สวัสดีครับทุกคน ผมมีเรื่องจะมาระบายครับ
คือช่วงนี้ผมอยู่ม.6 แล้วครับเริ่มมีเรื่องเครียดหลายๆเรื่องเข้ามา และบางครั้งก็เครียดมาตั้งแต่ม.4แล้วครับ ช่วงนี้ผมไม่รู้ไปทำอะไรผิดก็คนที่สนิทหรือไม่อย่างไร ช่วงนี้เพื่อนคนนั้นจะไม่ค่อยคุยกับผม และบางครั้งจะโวยวายใส่ผม แบบแค่ผมถามดีๆ เขาก็โวยวายใส่ครับ แต่ตอนนี้เหมือนเขาเมินผมบ้างไม่เมินบ้าง แต่ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำเหมือนทำให้ผมเป็นคนไม่มีตัวตน ไร้ค่า ประมาณนี้ครับ และมีอีกเหตุการณ์นึ่งครับ คือมีเพื่อนอีกคนหนึ่งเป็นผู้ชายสนิทกับผมมากครับ แต่เพื่อนชอบทำตัวให้ผมดูต่ำต้อยในสายตาของเขา และมีประโยคนึ่งมันอทงใจผมมากคือ มันปัญญาอ่อนมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ก็ยังไม่หายหรอก คือตอนเด็กๆผมเป็นเด็กสมาธิสั้น พอหายและเพื่อนคนนี้ก็ไปขุดเรื่องผมมา ผมรู้สึกเสียใจ จนเคยเอากรรไกรมากรีดนิ้วตัวเองครับ
แต่ผมไม่เสียใจมาก และเหตุการณ์สุดท้ายผมรู้สึกเป็นส่วนเกินของครอบครัวอ่ะครับ ผมรู้สึกอย่างนี้ตั้งแต่ผมได้ขึ้นม.ปลาย มาครับ เวลาผมอยากคุยกับพ่อแม่ทีไรเหมือนเขาจะไม่มีเวลาให้เลยครับ เวลาผมเครียดไม่เคยได้รับคำปรึกษาจากพ่อแม่ เลยอ่ะครับ และเวลานั่งรถกลับบ้านกับพ่อแม่ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกไร้ตัวตน และเป็นส่วนเกินของพ่อแม่มากเลยครับ พวกเขาจะคุยกันแบบไม่สนใจผมเลย เวลาผมจะคุยด้วยตอนพวกเขาเงียบ แต่ไม่ได้คุยครับ เพราะพ่อแม่จะพูดแทรกตลอดเลยครับ ผมรู้สึกเสียใจอีกเช่นกันครับ เคยคิดควรหายไปจากโลกนี้ซะดีกว่าเป็นส่วนเกินของพ่อแม่และเพื่อนๆ ผมควรทำยังไงดีครับ