เคยมีเพื่อนสนิทคนนึงตั้งแต่ ม.ปลาย (ผู้ชายไม่แท้ทั้งคู่)
เป็นคนที่สนิทที่สุดไปไหนไปกัน
แต่มิตรภาพจบลงเมื่อไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกัน 2 คน
.
เรื่องก็คือ เราป่วยอาหารเป็นพิษ
ประกอบกับรู้สึกไม่พอใจกัน
เพราะเพื่อนไม่ช่วยวางแผนเที่ยว
ไม่ช่วยจองโรงแรม หรือแม้กระทั่งหาทาง
ระหว่างการเดินทางท่องเที่ยว
พอตกดึกเราอยากนอนช่วง เที่ยงคืน-ตี1
.
เพื่อนตัวดีก็ยังคงนอนดึก คุยโทรศัพท์
ในห้องน้ำที่ญี่ปุ่นซึ่งเล็ก+เสียงก้องกังวานมาก
พอทำซ้ำๆ 2-3 วันเราก็เริ่มไม่พอใจ
และทะเลาะกันรุนแรง ทำให้เราตัดสินใจ
ย้ายออกจากห้องและแยกกันเที่ยวอีก 2 วันที่เหลือ
.
หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกัน
จนมาเจอกันอีกทีตอนเพื่อนอีกคน
พยายามจะไกล่เกลี่ยให้
เราก็ขอโทษในส่วนที่เราผิด
เพื่อนหาว่าเราทิ้งมันและทำให้สะเทือนใจมากๆ
.
พอเราหลงดีใจว่าจะกลับเป็นเหมือนเดิม
อีกประมาณ 1 สัปดาห์เพื่อนก็ส่งข้อความ
มาว่า "ไม่พร้อมจะเจอและไม่พร้อมจะสนิทด้วยแล้ว"
ด้วยความที่เราเสียใจมากจึงขาดการติดต่อกันไป
.
ปัจจุบันนี้ไม่ได้คุยกันมาเกือบ 2 ปีแล้ว
กลุ่มเพื่อนที่เคยมีกัน 4 คนทุกวันนี้ก้อห่างๆหายๆ
คนนึงไปทำงานต่างจังหวัดมีกลุ่มสังคมของตัวเองใหม่
อีกคนก็นานๆเจอทีไม่ได้เจอเหมือนแต่ก่อนด้วยลักษณะงาน
.
เราเองทุกวันนี้ทำธุรกิจของตัวเอง
ด้วยงานก็มีแค่ลูกน้อง 1-2 คน และส่วนใหญ่
ก็เจอลูกค้า วันเสาร์-อาทิตย์ให้คลายเหงาได้บ้าง
.
บอกตรงๆรู้สึกเสียใจมากที่เลิกคบเพื่อนคนนี้
เหมือนส่วนนึงของชีวิตขาดหายไป
แต่เพื่อนก็ชัดเจนแล้วว่าคงไม่อยากเจอ
และไม่อยากสุงสิงกับเราอีก
ทั้งๆที่เรื่องนี้เราก็ว่าผิดด้วยกันทั้งคู่
.
มีใครมีคำแนะนำดีๆในการหาเพื่อน "กลุ่มใหม่"
หรือการปรับ "มุมมอง" อะไรให้มีความสุขในชีวิต
มากขั้นได้รึเปล่า
.
บางที บางช่วงก็มีเครียด นอนไม่หลับ
แอบเห็นคนอื่นๆไปไหนมาไหนเป็นกลุ่ม
มีเพื่อนสนิทเราก็ยิ่งมาเปรียบเทียบกับตัวเอง
แบบเลี่ยงไม่ได้ ทำให้ down ลงไปใหญ่
.
แต่ก่อนตอนทำงานบริษัทเรามีสังคม
มีเพื่อนทำงานที่หมุนรอบทุกวันก็ไม่เหงา
สักเท่าไร แต่พอทำงานของตัวเองเป็นหลัก
ก็ไม่ค่อยได้เจอใคร ประกอบกับเจอเรื่องเพื่อนคนนี้
จึงเสียศูนย์ไปเลย T T
.
ปล.เรายังมีครอบครัว มีแม่ที่สนิททุกวันนี้
กับแฟน(ผู้ชายเหมือนกัน) ที่รักเราดีอยู่
เราพยายามบอกตัวเองว่าเรายังโชคดีมากที่มี 2 คนนี้
แต่มันก็ทำใจไม่ให้อยากมีเพื่อนสนิทเป็นกลุ่มก้อน
ไม่ได้จริงๆ ><