ขอเล่าเลยนะคะ ในอดีตเราตั้งแต่เด็กเลยอ่ะค่ะ เราเป็นตุ๊ดแต่เด็กเลย เราไม่ชอบเรียนวิชาพละมากๆ ไม่ชอบอะไรที่ผู้ชายทำ มันคือสัณชาตญาณของเราอ่ะค่ะ เราเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เวลาเราอยู่กับผู้ชายเรารู้สึกว่าไม่ใช่ตัวตนของเรา ไม่ใช่ที่ของเรา และเราก็เป็นตุ๊ด พอเรียนประถมต้นๆ เราเองก็ชอบโดนแกล้งอยู่บ้างค่ะ แต่ไม่บ่อย พวกเขาเลยเกรงใจเราค่ะ แต่สิ่งหนึ่งเลยที่มันทำให้เราฝังใจมากที่สุดคือตอนม.ต้นค่ะ กลุ่มเพื่อนผู้ชายแกล้งเราโดยการไม่เข้าใกล้เรา ทำเหมือนเราเป็นของสกปรกค่ะ มันมีคำพูดคำหนึ่งที่ทำให้เราคิดมาจนวันนี้คือคำว่า "กูไม่เคยเห็นมันเป็นคนอยู่แล้ว" คำพูดนี้มาจากเพื่อนผู้ชายของเราค่ะ มันแต่ตอนนี้ก็สนิทกันแล้วนะคะ แต่ปมในใจมันยังอยู่   เราเองก็มีเพื่อนผู้ชายเยอะมากค่ะในปัจจุบัน แต่ภาพในอดีตมันหลอกหลอนเรามาโดยตลอด ว่าผู้ชายจะต้องรังเกียจและทำร้ายเพศที่3เสมอ  ไม่สนิทใจกับผู้ชาย ฝังใจกับผู้ชาย เหตุการณ์หลายเรื่องมากมันทำให้เราคิดว่า ผู้ชายทุกคนเขาจะเกลียดเรา ไม่ชอบเรา เห็นเราแล้วเขาคงมองเราต่ำต้อย ไม่มีอะไรดีในสายตาของเขาไม่ว่าเราจะทำตัวเราให้ดีแค่ไหน เราก็ไม่มีค่าในสายตาของพวกเขา หรือแม้กระทั่งเขาคงเกลียดเราไม่ว่าเราจะเป็นคนดีขนาดไหน ซึ่งเราเองก็รู้ค่ะว่าเราคิดมากไปเอง แต่ความรู้สึกนี้มันอยู่ในสัณชาตญาณของเราแล้วค่ะ เราควรแก้ปัญหานี้จากจุดไหนดีคะ เพราะตอนนี้เราเองก็เพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัย เราก็อยากจะสร้างเพื่อน อยากจะมีเพื่อนให้ครบ แต่เราไม่สนิทใจกับผู้ชายค่ะ ด้วยเรื่องปมในอดีตของเราที่มันฝังใจเรามาจนทุกวันนี้ เราไม่ได้เว่อร์นะคะ แต่เวลาเราไปที่ไหน ทำอะไร เวลาสายตาผู้ชายเขาจับจ้องมาที่เรา เรารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย รู้สึกว่าในใจเขาคนขยะแขยงรังเกียจเราอยู่แน่ๆ เขาคงมองเราไม่ดีแน่ๆ ทั้งที่เรารู้ค่ะว่าเราคิดเยอะไปเอง  เราควรทำอย่างไรดีคะ เคสเราควรที่จะปรึกษาจิตแพทย์ไหมคะ